Bizim aşkımız, rüyalarımda başlayan; zamanın sınavından geçerek en derinlerimize ilmek ilmek işleyen büyük bir sevdaydı.... Yolun sonunda ise elimizde kalan, Kaybolmuş bir bakış, koparılmış bir gülüş olacaktı. Bir kaza... Yeni bir dünyaya uyanış.... Destansı bir aşk... Kader, bazen aşkın en büyük sınavıdır. İki ruhun zaman ötesinde kesiştiği noktada başlayan bir aşk hikayesi... Zamanla kaderin çizdiği yolun kıyısına savrulan bu iki ruh daha güzel kavuşmaların baş kahramanı olacaktı. Mesafeler bitecek ve biz seninle kavuşmanın en güzelini yaşayacağız sevgilim... Bu hikaye kesinlikle bir hayal ürünüdür. Bilimsel ve tarihi bilgi içermemektedir.

Küllerinden Doğan Bir Meleğin, ZEBANİ`NİN HİKAYESİ Her çocuk dünyaya masumiyetin kucağında yüreğinde saf bir ışıkla gelir. Fakat bir gün, karanlığın gölgesi belirir. O karanlık, içindeki her güzelliği yıkıma uğratırken geriye sadece acı ve küller kalır. "Yusuf... Sen beni bıraktın! Derin kuyularda kaybolmaya terk ettin. Kendi ellerinle yıktın umutlarımı." "Sen, benim kanatlarımı kopardın Yusuf! Bir zamanlar gökyüzüne dokunan ellerim, şimdi karanlıkta sürükleniyor." "Şimdi diyorsun ya, eskisi gibi bakmıyor gözlerin... Bakmaz, bakamaz. O gözlerin bakarken parladığı tek umut ışığını da sen söndürdün." Hikayemizin tüm hakları şahsıma ait olup kopyalama çalıntı olması durumunda yasal mercilere başvurulacaktır. Hikayemiz bir hayal ürünü olup bilimsel bilgi içermemektedir.

Her genç kız gibi böyle bir anın hayalini elbette kurmuştu az da olsa. Ama böyle bir şekilde evlenmek aklının ucundan dahi geçmemişti hiç bir vakit. Evleniyordu ama kimsesiz gibi tek başınaydı. Evleniyordu ama gözlerinde mutluluğun ışıltısı yoktu. Evleniyordu ama beyaz elbisesi bir hayal değil, bir zorunluluğun simgesiydi sanki. Evleniyordu ama sevdiği ile değil daha iki gün önce tanıdığı bir adamla. 🪷 "Ben sadece o özgürlüğün önündeki bir basamağım. Kendini güvende hissettiğin an özgürsün Öykü." Biri basamak oldu, diğeri o basamağın üstünde fark etmeden kalbine adım attı. Ne zaman gönül yolları hesapla yüründü ki sahi? Ve oturdukları o nikâh masası. Biri için çıkış kapısı biri için bir el uzatışken aslında hiç bilmedikleri bir sevdanın ilk eşiğiydi. O gün Öykü özgürlüğe uçtuğunu sanarken Celil çoktan o yolun sonunda onu beklemeye başlamıştı bile.