18'Kalp

Bölüm 18: Kalp

Hayatımı alt üst eden kişilerin başını çekiyordu Eyüp Aslan.

Onun açtığı yarayı hiçbir şekilde kapatamamıştım.

Lanet gibi üzerime yapışıp kalmıştı her şey.

Ama şimdi her şey daha farklı eskisinden.

Yalnız değildim artık.

Ailem gibi gördüğüm insanlar var mesela

Çocukluğum, Umudum...

Canımdan öte Uygar'ım.

Anne-baba misali bana doğru yolu gösteren Fatih amca ve Fatma teyze.

Karşımdaki gülerek sohbet eden ikili bile en nefret ettiğim şeyi yapmama neden oluyordu.

Hayal kurmama...

Sevmezdim ki ben boş hayaller kurmayı.

Oysa şimdi karşımdaki manzara onlarca hayalimin bir parçasıydı.

Kek yapmayı becerememiştik...

Umut, Uygar ile birlikte kek yapıyordu. Bir yandan parmağına bulaşan unu Uygar'ın burnuna dokunduruyor bir yandan da Uygar'ın yaramazlıklarını dinleyip onunla uğraşıyordu.

Beni tamamen dışlamışlardı.

Uygar, yemek yapmayı bize bırak sen sofrayı kurarsın deyip beni sandalyeye sürüklemişti.

'O kadar mı kötüydü?' demek istesem de kekin tadına baktıktan sonra susup işi ustalarına bırakmıştım.

Baba-oğul gibiydiler.

O kadar güzel anlaşıyorlar ki...

"Mehir, içeriden telefonumu getirir misin? Fotoğraf çekelim"

"Kendimden çekerim" dedim ve ayaklanıp buz dolabının yanına geçtim.

Cebimden telefonu çıkarıp poz veren ikilinin fotoğraflarını çektim.

"Gel" diyerek kolumdan tutup nazikçe kendine doğru çekti Umut.

"Beraber bir fotoğrafımız olmasın mı yavrum?"

Sen hep bu kadar çekici miydin Umut...

"Olsun mu?" diye sordum kısık bir sesle.

"Olsun" dedi ve kulağıma yaklaşıp mırıldandı.

"Her bir anımızın fotoğrafı olsun, her yer seninle dolsun" elleri belime doğru yol aldığında sesimi çıkaramadım...

"Malum, yanımdayken bile özlüyorum seni. Yokluğunda en azından fotoğrafın yatıştırır sensizliğimi"

Al al olmuş yanağıma bir öpücük kondurup geri çekildi.

Kendine gel Mehir!

Bakışlarımı Uygar'a çevirdiğimde elini ağzına kapatmış kocaman olmuş gözleri ile bize bakıyordu.

"Oha! Siz aşıksınız! Umutcuğum sen niye demedin vana eniştenim diye!"

Umut Uygar'ın saçlarını okşayıp bana baktı tuhaf ama güzel bir sırıtmayla.

"Daha olamadım Uygarcığım, olunca ilk sana söyleyeceğim söz!"

"Valla de!"

Kahkaha attı Umut.

"Valla!"

Bunlar ...

Her neyse!

Umut, kek pişene kadar bol bol fotoğraf çekmişti...

Ya Rabbim! Bana akıl fikir ver n'olur.

Ben olamıyorum sen kalbime mukayyet olma gücü ver...

( Mehir ve Uygar/ temsilidir karakterler bu kişiler değil.)

( Mehir ve Umut. Temsili.)