20' Ölüm

​Selamlarrr!

Kısa bir yeni bölümle karşınızdayım🫡

Oy verip bol bol yorum yapmayı unutmayınn 🙃

Keyifli Okumalar 🫣

Bölüm 20: Ölüm

Sırlar ve yalanlar her zaman en çok korktuğum şey olmuştur.

Bir ufak sır bile büyük bir yıkıma yol açabilir, açığa çıktığında saniyeler içinde birini mahvedebilirdi.

Yalan ise... en beteridir belkide.

Hangisi daha kötü seçmek imkansızdır.

Genç kız nihayet Esra ve Kerim ile vedalaşmış evine varmıştı.

Üzerindeki tatlı yorgunluğu uykusunu getirmişti.

Evdekiler bu gece davet olduğundan hep beraber Bursa'ya gitmişlerdi.

Mehir'in yanına gitmek istese de uzun zamandır - ektiğinden beri- konuşmamışlardı.

Özür bile dilemediği aklına geldiğinde derin bir iç çekti.

Evin karanlık koridoru içini daraltmıştı.

Buraya geldiğinden beri ilk defa kendini yalnız hissetti.

"Saye!"

Merdivenin başında kendisine seslenen ağabeyini görünce kaşları çatıldı.

"Sen gitmemiş miydin abi?"

Eyüp Aslan.

Saye ile baş başa fırsatını asla kaçırmazdı.

Ona ne kadar yakın olursa o kadar iyiydi.

"Hayır. Durma orada yanıma gel konuşacaklarımız var."

Artık zamanı gelmişti.

Genç kız biraz tuhaf hissetse de merdivenlerden yukarıya çıkıp ağabeyinin peşinden çalışma odasına girdi.

Koltuğuna yerleşen Eyüp, karşısındaki koltuğu işaret ederek kız kardeşine oturmasını söyledi.

Bakışlarını, küçük kardeşinden bir an bile olsun çekmiyordu.

Rahatsızca yerine yerleşen Saye ağabeyine baktı.

Gergince ellerini birbirine vurup gülümsemeye çalıştı.

Ağabeyinin bakışları o kadar duygusuzdu ki ister istemez gerilmişti.

Eyüp Aslan ısrarla bakışlarını kız kardeşinden çekmiyor davranışlarını izliyordu.

Saye'nin bakışları ağabeyinin eline düştü.

Ne yapmıştı da ağabeyi onu gecenin bir yarısı onu çağırıp bu şekilde bakıyordu?

"Babamız.. Eceliyle ölmedi Saye."

Kısa bir bölümdü ama olsundu akşam devamı gelebilir 🫠😉