24'İki Kişilik Savaş

Ortada olan şeyin bir adı yoktu.

Ama bu, sessiz bir savaştı.

En büyük sessizlikler, en çok kayıp vereceğin felaketin çağrısıdır çoğu zaman.

Bir savaş için binlerce kişiye mi ihtiyaç duyulur sandın sen?

Bu, bizim iki kişilik savaşımızdı.

Öz abimin bana olan sebepsiz düşmanlığından doğdu.

Sorgulamayı bırakalı epey oldu.

Bazı şeyleri kafama vura vura öğrenmek zorunda kaldım.

Yolun başı, yaşamanın en güzel olduğu yıllar değildi bu yaşım.

Felaketimdi.

Birimiz 17 yaşında ailesini buldu,

Diğerimiz ise yıllar önce bulmasına rağmen kazanamadan defalarca kaybetti.

Oysa, kazanamadığı bir şeyi nasıl kaybedilirdi insan?

Hangimiz daha çok acı çekti bilemem.

İkiz kardeşlerin acısını nasıl birbiriyle kıyaslayabiliriz ki zaten?

İkimiz de aynı anda terk edildik.

Yıllar bizi kimsesizlikle sınadı.

Birimizin eli kan, diğerimizin ise ölüm kokar oldu.

Hangimizin acısı daha derindi, kim bilir?

Ben Mehir. Sadece Mehir.

Herkesin söylediğinin aksine bir Yavuz değildim.

Ya da yalnızca iki kişinin bildiği ama birinin kabul etmediği gibi bir Aslan'da değildim.

Bir adım var beni ben yapan.

Bir de yanımdaki adam.

En kötü zamanlarımda varlığıyla yanımda olan bu adam, artık sadece acımı paylaşmıyordu benimle.

Aynı mutluluğu da paylaşıyorduk artık.

Eskiden yalnızlık hayatımın bir parçasıydı,

Şimdi ise hayatımın dışında bıraktığım bir kelimeydi sadece.

Umudum, minik Uygar ve diğerleri.

Ailem giderek büyüyordu.

Hâlimden memnun olsam da, bazen ne hissedeceğimi bilmiyordum.

Çünkü daha önce kimse bana öğretmemişti.

Bocaladığım yerlerde belimi saran güçlü kollar vardı artık.

Eskisi gibi düşmekten de korkmuyordum.

Çünkü artık yalnız değildim.

Saye, ikizim.

Can yarım.

Biz hiç diğerleri gibi olamadık.

Bazı şeyleri anlayamıyordu.

At gözlüklerini çıkarabilse her şeyi görebilirdi belki... bilemem.

Ama işleri hep çıkmaza sokuyordu.

Eyüp Aslan kirli oynardı.

Sonraki hamlesini ezbere biliyordum.

Ama ne diyebilirdim ki?

Eğer Saye, bana güvenmeyip küçücük bir ihtimal bile katil olabileceğimi düşünürse, ne gelirdi elimden?

Arkamı dönsem, dönemem.

Yapamam.

Saye bana açıkça gelmedikçe... yapamam.

Karar onundu.

Benim elimden gelen tek şey, kendi şartlarım altında buydu.

Bir Aslan'a güvenmemem gerektiğini bilecek kadar çok şey yaşamıştım.

Sadece ayak uyduracaktım bu saatten sonra.