7'Bela

"Ben dünyada bu kadar güzel gülen, güldüğü zaman bu kadar güzel olan insan görmedim."

Bölüm 7: Bela

Saye Kılıç'tan (Aslan)

Bilmediğim bir yerde bilmediğim insanlarlaydım kısa bir süredir. Tanımıyorduk birbirimizi insan hiç annesine, abilerine yabancı olur mu? Biz yabancıyı işte birbirimize.

Ne sevip sevmediğimizi, nelerden hoşlandığımızı hatta adlarımızı bile bilmiyorduk.

Eyüp Bey, zamanla herşeyin düzeleceğini söylüyor.

Peki o zaman, ne zaman?

Ne zaman düzelecek?

Peki yaralarım, anılarım ne olacak?

Kabuslarımdan kurtaracak mı beni zaman?

Kafamda milyon soru vardı ama cevap yoktu.

Kafam karma karışık 'öz' aileme alışmaya çalışıyordum.

Yalan yoktu iyi insanlar ama, ne bileyim bir aması vardı işte.

Yabancı hissediyordum başlı başına kendimi.

Mehir'le de görüşmek için bir türlü zamanım olmamıştı.

"Bende işte hamileyim" diyen Gencay ile bakışlarım hızla onu buldu.

" Oha, hayırlı olsun annesi" dedim hiç beklemeden.

Erkekler ne zamandan beri hamile kalabiliyor ?

"Malsın Saye"

" Eyvallah ciğerim" deyip yanağından makas aldım.

Mala bakar gibi bakıyordu.

Sende bana aşıksın biliyorum Gencay.

" Tahminen ne zaman abi dersin. Vallahi inan abin olduğum için demiyorum. 25 yaşımı geçtim ya ondan..Büyüküm yani"

Hafif gülümseyip başımı eğdim ve iki yana salladım. Kaç yaşındasın sen abisi 6?

" A.."

Parıldayan gözlerle gözlerime baktı.

"A-bi bak çok kolay A-bi"

"Papucumun Abisi" deyip hızla yanından uzaklaştım.

Salonda oturmuş ellerinde telefon eksik olmayan Aslan ailesine baktım ve Diba Hanımın yanındaki boş yere oturdum.

"Ee tahminen ne zaman beni kaçırırlar?" dememle 'ne anlatıyorsun acaba?' der gibi baktılar.

" Kendine gel Saye sen Wattpad kızı mısın?" dedi birkaç günlüğüne burda kalmaya karar veren 10 yaşındaki cadı Hayat.

"Neyim eksik benim watty kızından, hem Wattpad olmasa bile Kitappad kızı olabilirim yani?" konuşmam bittiğinde saçlarımı elimle savurdum.

" Ne anlatıyor bunlar abi?" dedi kısık sesle konuştuğunu sanan Selim.

"Bilmiyorum abim" diye yanıtladı elindeki telefonu bırakıp Eyüp Bey.

" Ya Eyüp Bey aslında ben izin alacaktım sizden?" diyerek yanına yaklaştım ve Selim'i ittim.

Bakışları yüzümü bulmuş, telefonunu kapatarak tüm odağını bana vermişti.

"Tabi abicim?"

" Benim bir arkadaşım var yani tam olarak arkadaşım mı bilmiyorum ama sanırım öyle. İstanbul'da oturuyor buraya geldim birden numarası da yoktu bende acaba birkaç günlüğüne ona gidebilir miyim?"

Tatlı olduğunu düşündüğüm bir sesle huyuna giderek konuşmaya çalışıyordum.

İzin vermeye bilirdi! Veredebilirdi...

"Buradan İstanbul' a tek başına gitmeyi mı düşünüyorsun? Üstelik birkaç gün de kalacaksın?"

Yalan yok ses tonu bazen korkutucu oluyordu.

" İstersen sende gel? Ama o erkek sevmez. Erkek düşmanı.."

Özür dilerim Mehir. Artık erkek düşmanısın.

"Olur, zaten toplantım var iki gün sonra İstanbul'da bugün işlerimi halledeyim yarın yola çıkarız tanışalım bir arkadaşınla da kalma işini de sonra düşünürüz."

Kısa bir an bakışları yumuşadı ve devam etti sözlerine "Uygun mudur?"

"Başka çarem var mı?"

"Yok"

Neyse en azından onay aldık.

Bekle beni Mehir, baş belan geliyor...

Mehir'den

"Yaa sonra bende dedim ki benim ablam senin ablanı böyle yolar"

Elleri ile saçlarını çeker gibi hareketler yaptığında gülüşüm daha da büyüdü.

Sahi dünyanın en nemrut insanı vile bu tatlılık karşısında tepkisiz kalabilir mi ki?

"Tabi, benim Uygarcığıma hiç kimsecikler karışamaz yollarım onları"

"Hiç kimsecikler mi Mehircim?" Dedi tatlı tatlı. Elimdeki fermuarı bıraktım ve iki yanaklarını açıtmayacak şekilde sevmeye başladım.

"Hiç kimsecikler tabi bebeğim." Oynamayı bırakıp yanağına uzun bir öpücük kondurdum.

"Ohh mis miss" dedim saçlarını karıştırıp.

Minik ellerini dudaklarının üzerine götürdü ve kıkırdadı.

"Babaanee, Mehirciğim beni yiyor!" gülerek yanımdan kaçtı ve babaannesin kolları arasına girdi.

"Mehir kızım, niye Uygar'ı yiyorsun canım bize bırakmayacaksın bak bu gidişle azıcık da bizim yememize müsade et" dedi torunun bal yanaklarına öperken.

Gülüşüm buruk bir tebessüme dönüştü.

Mutluydum bu sıralar hiç olmadığım kadar. Ama içimdeki huzursuzluk, burukluk geçmiyordu.

Onları böyle görmek içimde anlamlandıramadığım bir kıskançlığı doğuruyordu.

"Valla Fatma teyzem, o kadar tatlı ki durduramıyorum kendimi."

Çıkış saatimin gelmiş de geçiyor olduğunu görünce ayaklandım.

Üzerimdeki ip tozlarını silkeledim ve Fatma teyzeye döndüm.

"Ben çıkıyorum müsaadenizle"

"Müsade senindir kızım eline emeğine sağlık, dikkatli git evine he mi yavrum?"

Kafamı onaylarcasına salladım. Küçük kiler benzeri odadan çantamı ve montumu aldım ve çıktım.

Kapının girişinde beni bekleyen Uygar'ın yanına vardığımda diz çöküp boylarımızı eşitledim.

İki yanağıma da hızla öpücük kondurdu ve 'yarın görüşürüz abla' diyerek hızla içeriye girdi.

Tatlı çocuktu vesselam.

Hava o kadar da soğuk değildi. Ama hâlâ esiyordu.

Saye, yine ortalıktan kaybolmuştu.

Gerçi şaşırmamak lazım bir görünüp on yıl yok olmayı seviyordu.

O'nun da yaşadıkları zordu. Yeni ailesinin evine gitmiş olmalıydı.

Adımlarım, birinin beni takip ettiğini hissetmemle durdu.

Bakışlarımı arkaya çevirdim ama kimse yoktu.

Hayal mi görmeye başladım?

Hiç sanmıyorum.

Bir şey olmamış gibi yürümeye devam ettim.

Çantamın içinden telefonumu ve beraberinde göstermeden çakımı da çıkardım.

Bende ki rahatlık kimse de yok söylemiş miydim?

Gel de seninle biraz oyun oynayalım kuçu kuçu.

Evime giden sokağa girmeden diğer sokağa girdim.

Binalardan birinin ara çıkmaz sokağına girip bekledim.

Hızla sokaktan sağa sola bakarak geçen kişiyi gördüğümde kolundan tutup kendime çektim.

İfadesiz yüzümle gözlerine bakıp, kolunu serbest bıraktım.

"Ne arıyorsun burada?"

" Saklananları?" Dedi aynı ifadesizlikle gözlerime bakarak.

İçimden bir ürperti geçti.

Bela, tam olarak karşımdaki bu kişiydi.

Peki onu bana getiren neydi?

°7. Bölüm Sonu°

Evettt, yedinci bölümün de sonuna geldik!🎀

Nasılsınızz? Umarım iyisinizdir🦋

Taslaklarda hiç bölüm olmaması şaka mı? 🥲

Kurgunun gidişatı nasıl sizce? 🤔

İyi ilerleyebildik mi ilk bölümden itibaren?🤔

O zamann sağlıcakla kalın haftaya yeni 8. bölümde görüşmek üzere 🌸