Y. Özel Bölümü 🤍

Umut'la birlikte tepeye tırmanırken rüzgar Mehir'in yanaklarını kızartıyordu.

Yılbaşı gecesiydi ve taze bir kar örtüsü zemini kaplıyordu.

Her bir adımda ayak izleri onu takip ediyordu.

Sekiz yaşındaydı Mehir.

Yılbaşı olayını tam olarak anlayamıyordu ancak bunun özel olduğunu biliyordu çünkü Umut günlerdir şarkılar mırıldanıyordu.

Nefes nefese bir halde tepeye ulaştılar.

Umut, çam ağaçlarının arasında yer alan küçük, yıpranmış bir kulübeyi işaret etti.

"İşte bu" diye açıkladı Umut, gözleri heyecanla parlıyordu. ‘’Benim fakirhane" diye devam etti sözlerine soluklana soluklana.

Mehir merakla kulübeye baktı. Ebeveynleri vefat ettiğinden beri kendi başına yaşıyordu.

Her zaman yalnız başınaydı.

Bu yılbaşında Umut, farklı bir şeye ihtiyaçları olduğuna karar vermişti. "Bu koca yer senin mi?" Diye sordu Mehir. Sesi zar zor çıkıyordu.

Umut başını sallayarak onu kulübeye doğru çekti.

Kulübenin içerisi rahat ve davetkardı.

Umut hızla kızın kolunu bıraktı ve sobayı yakmaya koyuldu.

Sobada küçük bir ateş çatırdadı ve duvarlara dans eden gölgeler bıraktı.

‘’Burası çok güzel’’ dedi ve derin bir nefes aldı Mehir. Gözleri ışıldıyordu. Uzun zamandır bu kadar güvende ve mutlu hissetmemişti.

Umut gülümsedi, bugünlerde sıkça görülen bir manzaraydı bu.

Mehir ile tanıştığından beri yüzünde bir gülümseme peydah oluyordu istemsizce.

Sorumluluğun ağırlığını çok uzun zamandır genç omuzlarında taşıyordu. Ama bu gece kendini tekrar çocuk gibi hissedecekti izin vermişti kendine.

Hemen kapınının sağ tarafında kalan ufak tezgaha ilerledi ve demliği aldı. Yerdeki bidondan içine biraz su doldurdu arından yaktığı sobanın üzerine koydu demliği dikkatli bir şekilde.

Ateşin yanında oturdular sessizce.

Dışarıda uluyan rüzgarı dinlediler.

Mehir içinde yayılan bir sıcaklık hissetti, ateşle hiçbir ilgisi olmayan bir his.

Bu bir aidiyet duygusuydu… önemsenme duygusuydu.

Birkaç dakikanın ardından Umut sırt çantasından küçük, hırpalanmış bir kutu çıkardı ve yeşil gözlerin sahibine uzattı.

"Onları pazarda buldum," dedi kutuyu Mehir'i teslim ederek.

‘’Oyuncakları sevdiğini biliyorum’’ diye devam ettirdi cümlesini.

Mehir bebekleri sıkıca kavradı,

Dikkatlice Umut'a baktı. Yüzü, genellikle endişeyle kaplı olurdu ama şimdi yüzü ateş ışığıyla aydınlatılmış ve güzel bir gülümsemeyle yumuşatılmıştı.

O anda Mehir yalnız olmadıklarını anladı. Birbirleri vardı ve önemli olan da buydu. Umut'un kendi kendine yumuşakça mırıldanmasını izlerken, sonunda Mehir'in yüzünde gerçek bir gülümseme peydah oldu.

Yalnız başına olmadığı ilk yılbaşı gecesiydi.

Dışarıdaki rüzgar ulumaya devam etti, ancak kulübenin içinde iki yalnız kalp birbirlerinin yanında sıcaklık ve teselli buldu.

Titreyen ateş ışığı yüzlerinde dans ederek içlerinde alevlenen yeni keşfedilen umudu yansıtıyordu.

Sadece hayatta kalmıyorlardı; kayıp karşısında bile yaşıyor, hatırlıyor ve neşe buluyorlardı. Bu asla unutamayacakları bir yılbaşıydı.

Cebinden çıkardığı iki sıcak çikolata paketini bardaklara döktü ve sıcak suyu içine ilave etti Umut.

Bardakları eline aldı ve dışarı çıktılar.

Karlı çimenlerin üzerine öylece oturup sessizce patlayan havai fişekleri izlediler.

Yeni yıl onlara iyi gelecekti.

Buna inanıyorlardı.