22. Bölüm

22.BÖLÜM – SON VEDA * SİMSİYAHIM...

Eda Şahinoğlu

mutlusonlarinyazar

Kitabı Takip Et

357 33 2

Bana anlatsana bensiz günleri,

Ben sana sensizliği tek bir saniyesini son nefes diye tabir edeyim.

Hadi durma anlat bana,

Seni sevmediğimi düşün bi mesela, o hissi anlat!

Ben anlatayım,

Tek bir damla anestezi almadan bir kurşunun

İçinden çıkarıldığındaki acıyla eş değer...

Hadi sen bana sensizliği anlat,

Bir sabah aynada kendini göremediğini düşün...

Ölüm gibi değil mi?

Sensiz öldüm sevgili...

Mert Ali delirmek üzereydi. Gitmişti... Onu dinlemeden, açıklamaya fırsat vermeden gitmişti. Tepedeki kayalıklara oturmuş, karşısındaki hırçın denize bakıyordu. Yanına oturan kişiyi fark edince başını başka tarafa çevirip, gözyaşını sildi.

“Silme...” diye mırıldandı babası.

“Gitti. Telefonu da kapalı.”

“Annen de gitmişti, ama geri geldi. Sadece bekle tamam mı? Dönecek.”

“Dönmez...”

“Anlat bana ne oldu Mert Ali, bu kız ufak bir kıskançlık yüzünden seni terk edecek bir kız değil.”

Mert Ali hayatında ikinci kez utanıyordu. Biri bir gün önce Meltem’in önündeydi, biri de bugün babasının karşısında...

“Yalan söyledim,” dedi başını öne eğerek.

“Ne?” diye bağırdı, “Kıza yalan mı söyledin? İyi de neden?”

Ve Mert Ali başından geçenleri bir bir anlattı babasına, anlattıkça ağladı. “Baba ben Meltem’e o kıza tecavüz etmişler nasıl söyleyim ha? Ben daha kendime söyleyemedim. Ne olursa olsun o benim bir zamanlar sevdiğim kızdı, şimdi ona karşı bir şey hissetmesem de ona sırtımı dönemedim. Ne yapsaydım baba? ‘Banane’ deyip yoluma mı baksaydım?”

Ali Efe onu kendine çekip sardı, “Eğer sırtını dönseydin benim oğlum olmazdın!” derken sırtını sıvazladı, “Ama Meltem eğer senin gerçekten sevdiğin kadınsa, sen ona anlattığın zaman emin ol o senden daha çok ilgilenirdi o kızla, daha hassas olurdu. Senden daha çok elinden tutardı. Bir kadın asla böyle bir durumda hemcinsine sırtını dönmez. Hele bu Meltem gibi bir kızsa.”

“Ya korktum baba, ne bileyim. İlkinden sonra devamı geldi. Böyle bir şey olduğunu tahmin bile edemezdim. Bu kadar uzayacağını da. Ama isteyerek değildi. Lanet olsun ona ihanet etmedim, ama şimdi o duruma düştüm.”

“Peki planın ne?”

“Ne yapacağım, İzmir’e gideceğim tabiki. Gerçi daha hangi cehennemde onu bile bilmiyorum!” diye sinirle bağırıp, ayağa kalktı ve elini saçlarından geçirdi, “Ben onsuz yapamam baba, çok özlerim. Ölürüm ya, ölürüm. Nefes alamam.”

“Tamam, sen havaalanına git. Ben uçağı hazırlatıyorum. Nerede olduğunu da öğrenirim.”

Mert Ali birden gülümsedi ve babasına sarıldı, “Baba teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim,” dedi ve hızla arabasına binip, havaalanına doğru yola çıktı.

***

“Meltem neden gelmedi?” diye sordu Cem kızına.

“Ya Mert Ali’nin doğum günü ya babacığım, o Karadeniz’e gitti. Ben de buraya kaçayım dedim haftasonu için.”

Cem yüzünü buruşturup, sevimli (!) bir gülümsemeyle baktı kızına, “Canım benim, Ecrin duydun mu kızımız bizi özlemiş?”

“Uğraşma Cem kızla.”

Cem sinirle karısına döndü, “Ne uğraşma! O sarı civciv için kaç kilo metre yol gelmiş. Ama ben çağırsam, ‘Derslerim var baba gelemem’ der! Valla bu kızlar çok kocacı oldular Ecrin’im. Gitti kızlarım. Zincirlemem edepsiz damatlar kazasına kurban ettim kızlarımı.”

“Biz ona aşk diyoruz Cem’im!”

“Aşk? Ah! Bunlarınki edepsiz aşk. Hiç edep yok!”

“Aynı biz,” deyip kıkırdadı Ecrin.

Cem ağzı açık karısına baktı, “Ecrin Allah aşkına ‘aynı biz’ deyip beni zıvanadan çıkarma. Lan o anları bir ben mi yaşadım anlamıyorum. Bunlar aynı bizse, ben öldürürüm o adamları.”

Eva başını salladı, “Bak, bizden edepsizmişsin.”

O sırada elinde koca buket çiçekle Çınar girdi bahçeden içeri, “Selamlar Ernez ailesi.”

“Hah geldi! İti an-” Eva ters ters babasına bakınca, Cem memnuniyetsiz bir şekilde, “İyi insan da tam sövülmesinin üzerine gelirmiş,” dedi. Eva’nın surat ifadesi değişmeyince de “Bu kadar çevirebilirim kızım, bundan dahası kurtarmaz. Damat sevmiyorum ben. Hayır herkes beni böyle sevdi, bir size kendimi sevdiremedim!” diye ekledi.

“Babacığım nasılsın?” dedi ellerini yanlara açıp.

Cem hafifçe eğildi ve resmen tısladı, “Sevmiyorum seni Çınar, duydun mu sevmiyorum?”

“Ah ya, bu adamın her fırsatta bana olan sevgisini (!) bana böyle haykırmasına bayılıyorum.” Sevgilisine baktı, “Sevgilim, valla baban senden çok haykırıyor bana olan sevgisini, söyleyim.”

Eva başını sağa sola salladı, “Hadi Burak ile Bade bekliyor Çınar,” dedi adamın yanaklarından öperken.

“Tamam, çıkalım. Yüzüğünü de taktın mı?” derken Cem’e bakıyordu.

“Taktı taktı. Bak elinde kocaman! Kı-lların kadar. Ama merak etme, düğün için sana takacağım üçü bir yerdeyi de hazırlıyorum.”

Çınar kahkaha attı, “Cimri olma Cem Ernez, beşi bir yerde o. İkisini kime taktın?”

“Burak’a!”

Çınar gülerek kızın elini tuttu, “Bak Eva baban benimle şaka yapmaya da başlamış, seviyor beni. Neyse ben, nişanlım ve yüzüğümüz biraz gecikebiliriz Ecrin teyzeciğim merak etmeyin. Burak ile Bade şehir dışındaki evdelermiş.”

“Tamam, siz eğlenmenize bakın.”

Çınar ile Eva bahçeden çıkıp arabaya binerken Ecrin Cem’in kesintisiz bir şekilde onlara baktığını gördü. “Cem ne oldu?” diye sordu merak edip.

“Hiç! Ben, şeytanlarım ve planlarım şuan Çınar’ı gömüyoruz! Öldüreceğim ben bu adamı, karar verdim.”

Ecrin başını sağa sola sallayıp, mutfağa geçti.

***

Çınar Eva’yı kollarına almış, Bade ve Burak’la sohbet ediyorlardı. Dördü kısa sürede çok iyi anlaşmaya başlamışlardı. (!) ne de olsa ortak noktaları çoktu.

“Size kahve mi yapayım, soğuk bira mı içersiniz?” diye sordu Bade kocası ve Çınar’a bakarak.

“Bira olabilir hayatım,” dedi Burak gülümseyerek. Çınar da onaylayınca, Bade Eva ile içeri geçtiler.

Çınar kızların içeri geçtiğini görünce, Burak’a döndü, “Şimdi Cem babacığıma fotoğraf atalım, özlemiştir bizi.”

Burak dişlerini sıktı, “O adamın ne alıp veremediği var bizimle -daha doğrusu benimle- anlamadım. Hayır kızını seviyorum, aşığım, evliyim. Derdin ne arkadaş?”

“Onunki kişisel değil, üstüne alınma. O bay damatsevmez. Damat sevmiyor adam. Bir de sen korunmadın ya, ondan ekstra sevmiyor seni. Ben şimdilik korunduğum için çok bi sıkıntı yok.”

“Ben sevdireceğim yakında ona damadı. Tövbe ya Rabbim. Korunmadım abi, korunmayacağım da. İyi ki korunmamışım! Yoksa bu cadıyı evliliğe de ikna edemezdim, suratıma da bakmazdı.”

Çınar kahkaha attı, “Bade mi? Neden?”

Burak kafasını kaşıdı, “Ben az öküzlük yaptım da ilk karşılaşmamızda.”

“Az mı?” Çınar şüpheyle baktı.

“Düpedüz öküzlük yaptım, oldu mu?” derin bir nefes alıp verdi, “Ama kabullenememiştim aşık olduğumu, korkmuştum.”

Çınar bir an Eva’yı düşündü, “Ben Eva’yı gördüğüm an aşk olduğunu anladım.”

Burak yüzünü buruşturdu, “Lan sen bebekken görmedin mi bu ikiz cadıları?”

“Ya Bade çok ağlardı, hiç sevmezdim onu. Hep Eva’yı alırdım kucağıma, daha da indirmedim. Bak hala kucağımda. Ah mazi...”

Burak gülümsedi, “Çok mu ağlardı?”

“Of! Zillinin tekiydi. Eva ise tam bir prensesti, asildi asil. Canım benim.”

O sırada elinde bira ve çerezlerle gelen kızlardan Bade adama çıkıştı, “Asıl Eva çingenenin tekiydi, asil olan bendim. Zilli de seninkine derler, Çın çın Çınar’la, Zilli Eva bak uyumlu oldunuz.”

Çınar kızın saçını çekip, telefonunu eline aldı, “Eva sen şurada yanıma otur. Bade sen de Burak’ın koltuğunun kenarına otur." diye direktif verdi. Hepsi yerlerine geçince, Çınar telefonun ön kamerasını açıp, bir kaç poz çekti.

Sonra da hemen sosyal medyada paylaştı.

Çınarsoylu: -fotoğraf

“KIZ BİZİM KEYİF BİZİM :) AŞKIN CAN BULMUŞ HALİ BUNLAR, UZATIR ÖMRÜ...”

Ve tabiki Cem’den hemen cevap geldi.

CemEcrinErnz: “Çok uzun değil o ömür, malum ‘kızlarımı aldınız!’ Dikkatli olun.”

Burakbadeşimşek: “Ama neden öyle dediniz babacığım. Kızlarınız ne güzel bakıyor bize :)”

CemEcrinErnz: “Bende size çok güzel bakacağım. Kezzaplı ballarla besleyeceğim sizi, asitli sularla yıkayıp, çamaşır sularıyla paklayacağım. Hoş siz hiçbir şekilde paklanmazsınız ya.”

Burakbadeşimşek: “Ya baba çok güzel cevap verirdim de, burada olmaz. Ama dur özelden yazacağım.”

B: “Merak etme babacığım kızın hergün elleriyle yıkıyor beni :) pas verme bir daha bana ;)”

C: “Lan! Gebertirim seni!”

B: “Görüşürüz babacığım. Bu arada Çınar’ın elleri dolu, cevap yazamadı, selamı var.”

C: “O ellerinizi koparacağım ben! Görürsünüz siz!”

***

Mert Ali neredeyse yarım saattir kızın kapısındaydı. Ama içeriden tekbir ses gelmiyordu. En sonunda kapının önüne çöktü, “Meltem aç yalvarıyorum. İçeride olduğunu biliyorum. Konuşmamız lazım. Ben seni aldatmadım.”

Ve sonunda kapı açılmış, Mert Ali de hemen yerinden doğrularak “Meltem?” demişti heyecanla.

“Bana bedeninle ihanet etmediğini biliyorum. Bunu yapacak kadar şerefsiz değilsindir her halde. Ama gözümün içine baka baka yalan söyleyecek kadar-”

“Sakın!” dedi sinirle. “Ben şerefsizlik yapmadım.”

“Bana yalan söyledin. Kendimi o kızın karşısında nasıl hissettim biliyor musun?” diye bağırdı, “Salak gibi!”

“Ben keyfimden gitmiyordum yanına. O-”

“Şimdi de sen sakın! Sakın bana açıklama yapma! Geç kaldın Mert Ali. O yalanlar yerine bana açıklama yapacaktın. Benim güvenimi yerle bir etmeden önce. Sana dönersem, kavgalarımız seviyesizleşir. Çünkü benim sana zerre kadar güvenim kalmadı. Güvenemem. Unutamam...”

“Son sözün bu mu Meltem Soylu?” içi acıyordu. İçi paramparçaydı...

“Son sözüm bu Mert Ali Alahanlı.” Tüyleri diken dikendi ve o dikenler yüreğine batıyordu.

“Birgün karşına çıkacağım. O zaman yanımda hiç kimseyi, gözlerimde de hala kendini gördüğünde senin yokluğuna bile ihanet etmeyeceğimi anlayacaksın. O gün böyle büyük bir aşkı harcadığın için şuan benim çektiğim acının aynısını çekeceksin ve ben seni son nefesime kadar unutmadığım gibi sende beni son nefesine kadar unutmayacaksın. Çünkü kimse seni benim kadar sevemeyecek. Hoşçakal... Birdaha karşına çıkmayacağım, seni aramayacağım, bir daha beni görmeyeceksin Kızıl Güneş...”

Mert Ali apartmanın merdivenlerinden hızla inip dışarı çıktığında arabanın kaputuna elini koydu. Derin derin nefesler alsa da boğulacakmış gibi hissediyordu kendini. “Sebebim olacaksın Meltem, sebebim olacaksın!” gözündeki yaşı elinin tersi ile silip, arabaya bindi ve dönmemek üzere İzmir’i son kez terk etti.

Meltem ise duvar kenarına çöküp, bağıra bağıra ağlıyordu. Elinde Mert Ali’nin ona aldığı bebek vardı ve sinirinden saçlarını yolduğunun farkında bile değildi. “Öldüreceksin beni Mert Ali! Ölümüm olacaksın!”

***

Reyhan çantasını aldı ve eve bakıp, geldikleri o ilk gün ki abisinin mutluluğunu getirdi gözlerinin önüne. Nasıl gelmişlerdi, nasıl gidiyorlardı buradan. Gözyaşını sildi ve kapıyı kapattı. Tam aşağı inecekken karar değiştirip hızla merdivenlerden yukarı çıktı, zile basarak kapının açılmasını bekliyordu ki Meltem yavaşça açmıştı kapıyı “Reyhan?” dedi titreyen sesi ile.

“Gidiyorum. Sana veda etmeye geldim.”

Meltem’in kaşları çatıldı, dünden beri ne uyku uyumuştu ne de ağzına bir lokma bir şey koymuştu. O yüzden bir an hayal gördüğünü sandı. “O ne demek?”

“Abim iyi... değil. Onun yanında olacağım. Eğer geçiş sınavını kazanırsam Trabzon’da okuyacağım. Kazanamazsam da yeniden sınava gireceğim. Yani kendini eve kapatmana gerek yok. Artık biz yokuz burada.”

“Abin... Neyi var?”

“Mert Ali Meltem, onun adı Mert Ali. Hani şu senin sevdiğin adam, hani şu senin için Trabzon’u bile yakacak olan adam! Hani şu senin uğruna, seni bir saat görebilmek için İzmir’e gelen adam. İyi değil. Meltem’i yok, aşkı yok, nefesi yok ve o hiç iyi değil. Pişman olacaksın Meltem, seni onun kadar kimse sevmediğinde pişman olacaksın. Birgün gerçekleri öğrenince pişman olacaksın. Hoşçakal!”

Ve ONSUZ GEÇEN GÜNLER...

MERT ALİ...

Zaman ona acımasız davranıyor, ne saatler ne günler geçmiyordu. En sonunda Trabzon’da annesinin restorasyonunu yaptığı bir barda sahne almaya başlamış, şarkı söylemek ona biraz iyi gelmişti. Ama söylediği tüm şarkılarda gözlerini kapatıyor, karşısında Meltem varmış gibi söylüyor, gözyaşları bir an olsun dinmiyordu.

Yine aynı şekilde şarkı söylediği bir akşam Reyhan daha fazla dayanamamıştı. Abisi eriyordu, ölüyordu. Madem abisi acı çekiyordu, o da çeksin; diye bencilce bir düşünce ile abisini videoya alıp, Meltem’e gönderdi.

Altına da,

R: “Abim seninle rengarenkti... tüm renklerini çalıp gittin Meltem!” yazdı.

“Aklıma geldikçe senin gözlerin,

Kimse bilmez seni nasıl özledim...

Sanma sakın yoldan geri dönerim,

Söyle seni nerde bulabilirim?

Yola çıktım tam şu anda aniden.

Ve dönmeyeceğim seni tekrar görmeden.

Vazgeçtim ben kan kırmızı kalbinden.