Müneccim değilim B.71.

Selam...

Taksinin seçkin yolcuları nasılsınız bakalım?

Yeni bir bölümle biz geldik

Önce ⭐ yıldızı yakalım sonra kitap ve karakterler hakkında yorumlar bırakalım.

Okumaya başladığınızda saati buraya yazın➜

Hatırlatma

Asya'nın sırrının kaynağını şimdi çözmüştüm. "Her şeyi anlıyorum Asya," dedim.

Sorgulayıcı bakışlarını yüzüme sabitlerken, "Neyi anladın Evrim?" diye sordu.

"Birçok şeyi," diye cevap verdim.

🚖🚖🚖

İnsan ruhuna hükmetmek gerçekten üstün performans gerektirir. Bunun için hayat tecrübesi ve eğitim şart. Ya da Asya gibi bilge bir ruha sahip olacaksın.

Asya'ya birçok şeyi anladığımı söylemiştim. Onun beni garipseyen bakışlarla süzdüğünü görünce neyi anladığımı açıklama mecburiyeti doğmuştu. Hiç tereddüt göstermedim zira düğümler benim açımdan çözülmüştü.

"Asya, insan ruhunu neden bu kadar iyi anladığının sırrını sanırım çözdüm. Şimdiye kadar sorduğum soruların toplam cevabını da almış oldum. Her şey senin kendi alanında eğitim aldığını gösteriyor."

Yoksa herhangi bir olgu karşısında insan bir başkasının ruhunu nasıl okuyabilirdi? Benim fikrime göre bu mümkün değildi, çünkü ancak ve ancak işinin ehli biri yapabilirdi bunu.

Benim cevabım karşısında Asya'nın çenesi kasılarak dudaklarında küçücük bir mimik oluştu. Gülümsedi belli belirsiz. "Olayı çözmüşsün Evrim. Her gördüğüne ve duyduğuna inanma derken cümlenin altında yatan gerçeklerden bahsediyordum. Ben asırlarca yaşamış hayat deneyimleri olan biriyim ve insan ruhu üzerine eğitim almış. Bu vasıflarımdan kaynaklı karşımdaki insanın ruh halini anlayabiliyorum. Yani Evrim, ben müneccim değilim." Asya'nın minik itirafına karşılıklı gülüştük.

Asya, ben müneccim değilim demişti ama olmadığının da kanıtı yok gibiydi. Tamam, zamanının uzman bir hekimi olabilirdi ama insan zihnini nasıl okuyabiliyordu?

Bu yaşıma kadar hiçbir doktorun insan zihnini okuduğunu ne duydum ne de gördüm çünkü. Karşılığını bilmediğim amansız sorular kafamın içinde dönüp duruyordu. Yoksa Asya, kendince teoriler üretip benim saf ruhumun üzerinde denemeler mi yapıyordu? Beni bir denek olarak kullanabilir miydi? Belki de gerçekten ruh doktoruydu ve benim üzerimde deneysel bir çalışma yapıyordu. Benim iç ses çoktan derin uykuya yatmıştı ama beynimi sinsi bir kurt gibi kemiren sorular bitmiyordu.

İçinden çıkamadığım düşünce sağanağından kurtulup kendimi toparladım ve asıl konuyla ilintili merakımı gidermek istedim. "Asya, yeni yaşamındaki adını sorabilir miyim?"

İki dudağı aralandı ve ağız boşluğundan tek kelimelik bir cevap vuku buldu. "Ruhi."

Aldığım cevap karşısında afallayarak başımı sağa sola salladım, çünkü yine zihnim karmaşa yaşıyordu. Bir anlık karmaşadan sonra bulanıklaşan zihnimi durulttum ve tekrara düşerek, "Nasıl yani, cidden adın Ruhi miydi?" diye sordum.

Eyvah, taksiyi ruhlar bastı, diye bağırasım vardı şu an. Gerçekten anlamakta sıkıntı yaşıyordum. Asya, bütün bunları bana bile isteye kasten yapıyor olabilir miydi?

Benim panikleyen ruhuma karşın Asya, gayet sakin olarak, "Evet, Evrim, cidden Ruhi..." dedi.

"Ben senin benimle dalga geçtiğini falan düşündüm. Ondan şey ettim," dedim mahçup bir ses tonlamasıyla.

"Seninle dalga geçmek mi, bunu neden yapayım Evrim?" diye sordu gözlerini devirip ellerinin iç kısmını açarak konuşurken.

Çark etmiş fakat hâlâ ikilem yaşayarak kendimi ve düşüncelerimi açıklanmaya çalışıyordum. "Ne bileyim Asya, sen Ruhi, deyince ben öyle sandım. Kusuruma bakma lütfen."

"Bu saatte bunlara takılma Evrim, zaten affedecek bir şey de yok ortada. Bazen olur böyle küçük yanlış anlaşılmalar." dedi.

Asya'nın caydırıcı konuşması zihnimin toparlanmasına neden olduğu için konumuza geri dönmek en iyisi diye düşündüm. "Peki, ruhun Ruh Hekimi Ruhi iken yaşamın nasıldı Asya?"

Bu kez sesinin rengi çağlayan sular kadar berraktı. "Ben insanları çok seven ve insan ruhunu çözmeye çok meraklı biriydim Evrim." dedi.

"Mesleğin gereği olsa gerek," dedim hafifçe yutkunurken. İster istemez insan Asya'nın karşısında biraz tutuk kalıyor ne ile karşılaşacağını bilmediğinden dolayı.

"Oda bir etken ama bana en çok hangi bedeninde mutlu oldun diye soracak olursan eğer vereceğim cevap..."

Cevabı bildiğim için heyecanlanarak Asya'nın sözünü yarıda kestim. "Zümrüdü Anka Kuşu..."

Asya, ellerini çırparak beni alkışladı, "Evrim, tahminin doğru ama eksik. Evet, ben Zümrüdü Anka Kuşu iken çok mutluydum bu doğru ama Hekim Ruhi olarak yaşadığım hayatta da çok mutluydum. Üstelik en uzun ömürlü yaşamlarımdan birini yaşadım Ruhi olarak yaşadığım bedende."

"Hekim Ruhi iken nasıl bir yaşam sürdün ki, bu kadar mutlu oldun Asya?"

Sanki Asya'nın üzerine mutluluğun simli ışıltıları yağıyor gibiydi. Bu etrafına yaydığı pozitif enerjiden belli oluyordu, çünkü uzun top top olmuş gür kirpikleri gözlerini döverken; üst üste hareketlerle siyah incileri andıran kocaman gözlerinin içi gülüyordu...

"Evrim, geçmiş yaşamlarımda ruhum aşka o kadar çok yenilmişti ki, Hekim Ruhi'nin bedeni bana ödül olarak verilmişti..."

Elimi kalbimin üzerine bastırdım, "Ciddi misin Asya? Bütün samimiyetimle söylüyorum bak buna çok sevindim çünkü şimdiye kadar senden dinlediğim ruhunun yaşam biyografisinde pekte mutlu olamamıştın. Tâbi Zümrüdü Anka Kuşu dışında, zaten onun da sonu kötü bitmişti. Yanılmıyorum öyle değil mi?" diye sordum.

"Yanılmıyorsun Evrim, ama sende takdir edersin ki asırlarca yaşamış bir ruhun yaşadığı hayatları bir geceye sığdırmak çok zor."

Gözlerimi yoldan ayırmadan başımı evet anlamında aşağı yukarı salladım.

"Evrim, hayatlar mutsuz sonlarla bitebilir ama çoğu zaman mutlu başlar. Mesela; doğduğun zaman o aile nasıl da mutlu olur. Bu mutlu bir başlangıçtır. Fakat bunun yanı sıra hayat engebeli bir yoldur, düşe kalka yürürsün o yolda. Ta ki kaderin seni yolun sonuna getirene kadar."

Asya, yolun sonu demiş kalbime sancılar girmişti, çünkü onunla birlikte yürüdüğüm bir gecelik yolun sonuna gelmiştim. İçimdeki ıstırabı dışarıya kusmak ister gibi acı bir iç çekişle nefes aldım. İç çekerek aldığım nefesi bir süre içimde tuttum ve yanaklarımı şişirerek geri bıraktım, "Seni çok iyi anladım Asya," derken.

Sanırım zaman azlığından kaynaklı Asya, konuşmasına ara vermeden devam etmek istiyordu. Benim zaten canına minnet onu her şart da dinlemeye hazırdım. "Tekrar bir misal verecek olursam Evrim, Hekim Ruhi'den önceki yaşamımda var olan Pyramus ve Thisbe aşkını düşün. Evet, onların aşkı mutsuz sonla bitti ama onlar efsane bir aşkı tattılar. Yaşadıkları sürece mutluydular. Bunu hiçbirimiz inkâr edemeyiz," diye anlatırken bir filozof gibi ne kadar da tatlı anlatıyordu.

"Biraz düşününce sana hak vermek insanın elinde değil doğrusu." dedim.

Bana hâk vermek isteyerek bir önceki cümlede geçen düşünme eylemine atıfta bulunarak birbirini tekrar eden cümleler kurdu. "İnsan olan insan her konuda düşünmeli Evrim, çünkü düşünmek gerekir. Öyle her duyduğuna ve gördüğüne inanmamak, düşünmek gerekir."