Özgürlük B.61.

Selam...

Taksi gecenin inine doğru yol almaya devam ediyor.

Bakalım Evrim, bizlere neler anlatacak.

Buraya okumaya başladığınız saati yazar mısınız➜

Şu arkadaşı @my__lore takip ederseniz sevinirim (;)

Yıldızı⭐sönük satırları yorumsuz bırakmayın

🚖🚖🚖

Asya'dan serbest kaldığımızı öğrenince ani bir refleksle ayağa kalktım ve ona sımsıkı sarıldım. Ben sarılmıştım ama ondan bir tepki gelmeyince kendimi geri çektim.

"Affedersin sevinçten şey ettim. Kusura bakma lütfen."

Asya'nın bana tepkisizliğini gören polis memurları alaycı bakışlarla beni süzüyorlardı. Utanarak başımı önüme eğdim ve bakışlarım yerdeki fayanslarla buluştu.

"Sorun yok Evrim," diye duyduğum sesin notası ruhumda vücut bulduğunda her zerremde melodi olup en güzel şarkıları çalmaya başladı. Utanma duygusu yerini tatlı bir esintiye bırakmıştı. Mutluluğun anlatılmaz ezgisini yaşıyordum şu an. İnsan beyni bu kadar hızlı geçişlere nasıl alışabiliyordu anlamak gerçekten çok güçtü.

Aynı ses, "Gidelim Evrim!" dediğinde ise o iç gıdıklayıcı sesin ahengi kulaklarıma çarparak oradan beynime ulaştığında aynı hızla bütün vücudumun karıncalanmasına neden olmuştu. Bazen küçücük şeyler insanı mutlu etmeye yetiyor da artıyordu bile. Suçsuz yere tutuklanıp tekrar salıverilince şu an bendeniz mutluluğun son demini yaşıyordum. Tabii ki ondandı şaşkınlığım ve yeni tanıştığım bir kızın kollarına koştuğum.

Geri bırakılmak deyince, sahi bizi önce tutuklayıp sonra nasıl geri bırakmışlardı? Asya, sorguda onlara kendi gerçeğini anlatmış olabilir miydi? Büyük ihtimalle anlatmamıştı. Eğer öyle olsaydı şimdi çoktan onun elini kolunu bağlayıp deli diye akıl hastanesine gönderirlerdi.

Şu an serbest bırakılıp deli damgası yemediysek onları suçsuz olduğumuza nasıl inandırmıştı? Kafamın içindeki amansız sorulara cevaplar aradım ama maalesef bulamadım. Her şey Asya ile başlayıp Asya ile bitiyordu. Ne söylemişti de biz serbest bırakılmıştık. Gece gece kafayı yemek üzereydim...

Mecbur her zaman olduğu gibi yine Asya'ya sorup öğrenecektim. Başka alternatifim yoktu çünkü

Hâlâ karakol binasının içindeydik ve ben bunu Asya'ya burada soramazdım. Ancak binadan dışarıya çıktığımızda sormam mümkün olurdu.

Birkaç evrak imzalattılar ve binadan çıktık. "İkimize de geçmiş olsun Evrim, biliyorum hepsi benim yüzümden oldu. İnanır mısın, bir ara bende çok korktum. Ay, birden nezarethanenin soğuk duvarları geldi aklıma. Gerçekten çok soğuk duruyorlar. Sanırım duvarların soğukluğu insanı psikolojik olarak etkileyip suçlu hissettiriyor..

Binadan dışarı çıkınca özgürlüğü teneffüs ettim, derin derin nefesler alıp vererek. "Haklısın galiba Asya!" dedim.

Kaşları yavaşça birbirine yakınlaştı ve yüzüme meraklı bir bakış attı. "Hangi konuda haklıyım?"

"Nezarethane duvarının soğukluğu konusunda."

Haklı çıkmanın gururu içinde çehresine hafif bir tebessüm oturdu.

Bir de soruyor musun çatlak kıza, sanki kendisi yüzünden hapse düşmedin?

Evrim, bak ne diyeceğim. Biraz duygudaşlık yapınca arada bir Asya'nın iyi biri olduğu kanısına varıyorum.

Baksana komiserle ne konuştuysa hemencecik salıverdiler bizi. Hoş onun yüzünden buralara düştüğümüz de ayrı bir ironi.

Tamam, yeter, daha fazla konuşma istersen sanki kötü yola düşmüşüz gibi? Yeminle sen konuştukça benim de aklım bulanıyor.

Sende akıl mı kaldı ki Evrim, diyen içimdeki haylaz çocuğa "sus uyu artık" diye komut verdim.

Karakolun bahçesine çıktığımızda Asya, kollarını iki yanlara doğru kocaman açıp ciğerlerini temiz havayla buluşturdu.

"Evrim, baksana soğuk kırılmış hava ne kadar yumuşak ve mülayim. Nefes alıp verirken insanın ciğerlerini okşuyor adeta..." dedi.

"Gece yerini imsak vaktine bırakıyor da ondan güzelleşti hava," dedim.

Başını gökyüzüne çevirdi. "Yıldızlar ne kadarda sessizler, acaba diyorum üzgün oldukları için mi?"

"Neden üzgün olsunlar ki Asya?" diye sordum.

"Çünkü sabah olunca sönecekler."

Asya, önümüzdeki boş duran bankı gösterdi. "Biraz oturmak ister misin?"

"Oturalım bakalım!" dedim.

"Biliyorum Evrim, bizi nasıl bıraktıklarını merak ediyorsun?"

"Merak etmiyorum desem yalan söylemiş olurum. Neden ve nasıl sorusu kafamın içinde cirit oynuyor."

Asya, bana doğru yaklaştı kulağıma eğildi fısıltıyla konuşarak, "Bu bir sır!" dedi.

Kulağıma yayılan ılık nefesi vücudumda tepkimeye neden olurken, "Sır mı?" diye sordum.

"Evet, sır!" diye cevap verdi.

Hâlâ onun kulağıma doğru eğilip konuşuyor olması kalbimde depremlere yol açıyordu. "Peki, bu sırrı öğrenebilme şansım var mı?" diye sordum.

Aklınız başınızda, ruhunuz bedeninizde kalmaya devam etsin...