Sırlar B.62.

Selaaam!!!

Bölümler hız kesmeden gelmeye devam ediyor.

Satır arası yorumlarınızı görmek istiyordum.

Okumaya başlamadan önce ışıkları yakın.

🚖🚖🚖

Bazı sırlar vardır açığa çıkmak için zamanını gözler, zamanından önce söylenirse amacına ulaşmaz. Sanırım Asya'nın buna benzer bir amacı vardı. Ne bileyim belki de yoktu. Ya da bana varmış gibi gelmiş olabilirdi.

Yeminle aklımı karıştırıp çorbaya çevirdin. Ya vardır ya da yoktur.

Benim iç ses kafayı yemden işin esasını öğrenmenin tek yolu Asya'ya sormaktan geçiyordu.

"Peki, sırrı öğrenebilme ihtimalim var mı?" diye sorduğumda. Tek kelimelerin kraliçesi, "Belki!" diye yanıtladı.

"Belki derken, öğrenecek miyim öğrenemeyecek miyim? İnsanın aklını karıştırıp ikircikte bırakmakta üstüne yok doğrusu. Yine aynı şeyi yapıyorsun beni ikircikte bırakın aklımı karıştırıyorsun."

"Zamanı geldiğinde öğreneceksin Evrim." dedi.

El insaf, bunca saatlik yol arkadaşıyız. İnsan bu zalimliği düşmanına yapmaz, dedim yüzüne karşı ama içimden.

Benim fevrilik de kural tanımayan iç sesim hemen karşı atağa geçti.

"Görüyorsun Evrim, bu divane kız yine seninle oyun oynamaya başladı. Bu kızdan ümidi kestim ben. İnsan yol arkadaşına nasıl bırakıldığınızı söylemez mi yahu...

Yok, hanımefendide hep bir gizem hep bir gizem... Ah benim kara bahtım kör talihim ne zaman sona erecek çilem...

"İşte bende onu soruyorum Asya. O zaman ne zaman?"

"Yapma Evrim, benimle kelime oyunu oynama."

"Hah... Kelime oyunu oynayan ben miyim yani? Bir saattir sana bizi neden bu kadar erken bıraktılar, diye soruyorum. Cevap vermek yerine "sır" deyip geçiştiriyorsun. Sen benim yerimde olsaydın ne yapardın cidden merak ediyorum?"

"Ben sen değilim ama!"

"Buyur buradan yak. Evrim, bu kız seni orta yerinden çatlatmaya yeminli."

Allah, aşkına bari sen rahat bırak beni, diye sert çıkıştım kendi iç sesime.

Üşüyen kollarını ellerini çapraz yaparak ovuştururken aramızda hiçbir şey olmamış gibi tamamen konudan soyutlanmış olarak, "Üşüdüm taksiye geçelim mi?" diye sordu.

Bütün yoklukları yokluğuma ekledim sakin kalabilmek uğruna. Üst üste binen dudaklarım bilinmezliğin hükmüyle dışa doğru kavislendi ve Asya'dan çektiğim kopyalama yöntemini kullanarak hiçbir şey yokmuş gibi davranıp, "Geçelim!" dedim.

Taksiye bindiğimizde ikimizde suskunduk. Ben kendimce tavır koymuştum ne işe yarayacaksa onun da bilmiyorum ama... Yasak olan insan nefsine her zaman cazip gelmiştir. Sır da hiç kuşkusuz yasaklar kategorisine giriyordu. Bense ölüyordum merakımdan. Asya'nın "sır" dediği şey neydi?

"Sabırlı ol Evrim."

Yine içimden geçenleri okumuştu, bilge ruh...

"Sabır ne için Asya, anlamıyorum. Nedir bu gizemli haller?" diye sordum. Sorarken de ses tonuma bildiğim bütün imaları yüklemiştim.

Bana güvenmiyor musun, alınıyorum ama? Niye böyle yapıyorsun? Kalbimi kırıyorsun gibilerinden.

Suçlu bir sanık gibi, "Susma hakkımı kullanıyorum!" dedi.

Ben ısrar ettikçe Asya, ketumluk yapıyordu. Adeta dudaklarına mühür vurmuştu.

Asya, ketumluk yaptıkça içimden geçenleri kelimelerle döktüm. Madem öyle, vazgeçtim kendimden. Madem öyle, vazgeçtim bilinmezliğin harmanlandığı geceden. Madem öyle, vazgeçtim sorulardan, dedim ve sustum...

&&&

Saatlerin tik takları birbiri ardına durmaksızın vururken taksi seher vaktine doğru yol alıyordu. Epeydir ikimizde tek kelime konuşmamıştık. Sessizliği hiç sevmezdim ve bu kahır dolu sessizlik canımı sıkmıştı.

Taksi ayrılığa doğru yol aldıkça özlem kol geziyordu her bir hücremde. Beynimi uyuşturuyordu onu bir daha göremeyecek olmanın acı hissi. Kim bilir, belki de ruhum koca bir hayali yaşıyordu bu gece.

İnsan insanı bir gecede bu kadar çok sahiplenebilir miydi? Sahiplendiğim Asya mıydı, yoksa Asya'nın masalları mı? Kafam o kadar karışıktı ve doluydu ki, her şey iç içe geçmiş düşünme yetimi kaybetmiş gibiydim.

Madem vakit daralıyor bir seçim yapmak zorundasın, diyen bencil ruhum, yine kendi çıkarını gözetmiş yine kendi aleyhine çevirmişti çarkı. Benim payıma da gece sona ermeden Asya'nın masallarını dinlemeyi seçmek düşmüştü.

Aklımdan geçenleri onaylayıp başımı ona doğru döndürdüm. İkimiz de aynı şeyleri düşünmüş olmalıyız. Asya da başına bana doğru döndürmüştü. Bakışlarımız çarpışınca kalbimin isyanı sustu. Bu nasıl bir tılsımdı gözlerimden yansıyıp kalbime dolan.

Benim sakinleştiğimi gören Asya, "Sormayacak mısın!" dedi.

"Neyi Asya?" diye sordum. Sırf alışkanlıktandı benimkisi...