Katil’i özlemek mi?

Saat 19.30, Poyraz hala ortalıkta görünmüyor. Yalan söylemeyeceğim, onun için endişeliyim. Katil’de hala ortalıkta göremiyorum. Bir dakika, sanırım Katil’i özledim. WTF!? Yani bilemiyorum, ilgisi değerli hissettiriyordu.

“Yeni Mesaj!”

”mon ange, özür dilerim. Meşguldüm. Umarım hala ağlamıyorsundur.”

Mesajı okurken heyecanlandığımı hissettim. Neden bilmiyorum.

”Hayır, ağlamıyorum. Sorun değil.”

”Peki, seni görmemde sakınca var mı?”

”Beni görmek mi istiyorsun?”

”Lütfen.”

Bir süre mesaja baktım.

“Peki, nerede buluşmak istersin?”

”Cadı’nın Kulübesi.”

”Tamam, 20.00’da orada buluşuruz.”

”Peki.”

Allah’ım, heyecandan kalbim duracak. Hızlıca yatağımdan kalktım ve dolapta duran, bir süredir giymediğim bebek pembesi kazağımı ve geniş paçalı kot pantolonumu çıkardım. Hızlıca giyindim. Ayaklarıma her zamanki gibi kırmızı ayakkabılarımı giydim. Kahküllerimi iki yandan tutturdum. Harika.

(Duru’nun Anlatımıyla)

Tekrar resim atölyesine gitmek için yurt odamdan çıktım. Lacivert hırkamı üstüme geçirmiştim ve saçlarımı dağınık topuz yapmıştım. Atölyeyi açtığımda gördüğüm manzarayı beklemiyordum. Efe, kil yapma kısmında oturmuş hıçkırarak ağlıyordu. Gözleri kıpkırmızıydı ve titriyordu. Endişeyle yanına gittim.

”Efe, iyi misin?”

”B-ben, böyle olsun istememiştim.”

Konuşurken sesi titriyordu.

”Noldu, anlat bana.”

Efe hıçkırırken ayağa kalktı ve bir anda bana sarıldı. Yüzünü boynuma gömmüştü ve hüngür hüngür ağlıyordu. Ne kadar şaşırsamda bende kollarımı Efe’nin beline doladım ve ona sımsıkı sarıldım.

”Tamam, sakin ol Efe. Bana anlatabilirsin.”

Sanırım bir atak geçiriyordu, onu bu hale ne getirmişti bilmiyorum ama bu onu çok üzmüştü.

“T-teşekkür ederim Duru.”

Derin bir nefes aldıktan sonra benden ayrıldı. Tekrar sandalyesine oturdu ve konuştu.

“Yaptığım kil tabakları ve kupaları kırdılar. Bunlar kız işi, kız mısın sen dediler.”

Efe’yi dinlerken içimde köpüren öfkeye engel olamıyordum.

”Sonra bana da vurdular. Onlara karşılık veremedim. Haklılar, eziğin tekiyim.”

”Hayır, salak salak konuşma Efe.”

Efe kızarmış gözleriyle bana bakarken dayanamadım ve ona geri sarıldım. Efe’de hızlıca bana sarıldı. O ağlamaya devam ederken saçlarını okşamaya başladım.

(Ece’nin Anlatımı.)

Saat tam 20.00 iken çantamı alıp son kez aynadan kendime baktım. Bu sırada telefonuma mesaj geldi.

”Kapıdayım.”

Mesajı gördüğüm an hızlıca aşağı indim. Kısa bir şaşkınlık geçirdim. Bay İsimsiz karşımda duruyordu.

”Bayan Zambak, çok güzel olmuşsunuz. Tam olarak size gönderdiğim zambaklara benzemişsiniz.”

”Teşekkür ederim Bay İsimsiz.”

Bana gülümsedi ve elimden tutup beni motoruna doğru götürdü.

”Demek motor sürüyorsunuz Bay İsimsiz.”

”Hoşunuza mı gitti?”

”Kesinlikle.”

”İsimsiz memnun.”

”Zambak mutlu.”