“Bazı aşklar çocuk kalır…” Arhan, yaşadığı mahallenin dar sokaklarında hep kendinden bir adım önde yürüyen Bahar Ece’yi izlerdi. Ayağına dolanan toz bulutlarından daha hafif bir şeydi içindeki his; o zamanlar sevda denmezdi buna, “oyun arkadaşlığı” derlerdi. Ama Arhan, Bahar Ece’nin beyaz tokalarının güneşte parlamasını izlerken, bunun bir oyun olmadığını bilirdi. Mahallenin bayırında dururlardı. Bahar Ece’nin bir eli hep babasının hediye ettiği kırmızı bisikletin gidonunda olurdu, diğer eli ise Arhan’ın cebindeki misketlere uzanırdı. “En çok hangisini seviyorsun?” diye sormuştu bir gün Bahar Ece, elindeki cam misketi güneşe tutarak. Arhan o gün cevap vermemişti, ama içinden ‘seni’ demişti. Yıllar geçti, misketler kayboldu, sokakların tozu kalktı. Ama Arhan, çocukken her sabah Bahar Ece’yi gördüğü o köşede, hâlâ bir şeylerin eksik olduğunu hissederdi. Çünkü bazı aşklar çocuklukla birlikte büyümezdi; sadece içinde bir yerlerde, hep aynı masumiyetle kalırdı.

“Bir töreye bağlı kader, aşkı esir alabilir mi?” Evin, hayatını özgürce yaşamayı hayal eden genç bir kadındır. Fakat ailesinin onu bir töre evliliğine zorlamasıyla tüm hayalleri bir anda yıkılır. Midyat’ın kadim sokaklarında, kendi dünyasından koparılarak Aslan Serhildan’la evlendirilir. Aslan, sert görünüşünün ardında geçmişin yaralarını taşıyan bir adamdır ve bu evliliği kabul etmek istemez. İki yabancı, törelerin gölgesinde aynı çatı altında birbirine yabancı kalmaya çalışır. Ancak zamanla aralarındaki duvarlar çatlamaya başlar. Bu zoraki birliktelik, iki yüreği birbirine yaklaştırırken, geçmişin hesapları ve törenin acımasız kuralları peşlerini bırakmaz. Kalplerindeki sessiz çığlıklar, bir gün özgürlüğe kavuşacak mı? Yoksa töre, aşklarını sonsuza dek esir mi alacak?