10.bölüm

Bar kısmına baktım fazla dikkat çekmeyen bir yerdeydi bara doğru ilerledim.

Bar sandalyesini çekip oturduğum da etrafa göz gezdirdim aslan ve Gökhan bana bakıyordu gözlerimi hemen aslana çevirdim bakışlarımı anlamış olcak ki kaşları çatıldı ve gökhan' a baktı sinirlendiğini buradan anlayabiliyordum.

Barmene alkolsüz kokteyl söyledim ve içmeye başladım alkol bebeğime zararlıydı.

Aslanın yanında oturan kızın bana baktığını gördüm geldiğimden beri bana inat aslana sırnaştığını görüyordum. Kokteyl bitirince lavaboya gitmek için kalktım, lavaboya girince suyu açıp elimle boynumu sildim ama içimde kötü bir his vardı.

Lavabodan çıkıcakken kapının kilit sesini duydum dış taraftan kilitlenmişti.

" orda kimse var mı? Yardım edin" dedim ama hiç ses soluk yoktu çantamı açtım ama telefonum yoktu gökhan almış olmalıydı.

" lanet olsun açın kapıyı kimse yok mu" aslında lavabo alanı davet salonuna pekte uzak değildi ama çalınan enstrümanlardan sesim duyulmuyordu.

" bu koku ne ya" duman kokuyordu her yer yangın mı çıkmıştı ben ne yapacaktım.

" yardım edin kimse yok mu" diye daha fazla sesle bağırmaya başladım.

" nehir nerdesin " dedi aslanın sesi miydi bu, o beni bulmuştu.

" tuvaletteyim aslan çok kötü kokuyor her yer" dedim kapı zorlanmaya başladı gelmişti.

" nehir güzelim kapıdan uzaklaş kırmam lazım" dedi dediğini yaptım görüşüm bulanıklaşıyordu, başım dönüyordu.

Kapı kırılınca aslan beni kucağına aldı ve dışarı çıkardı yarı baygın yarı uyanıktım. Elimi karnıma koydum geri çekip baktığımda kanadığını gördüm dikişlerim patlamıştı.

" aslan beni değil bebeğimizi kurtar" dedim son sözlerimdi belki de.

" öyle söyleme bebeğim benim meleğim güçlüdür dayanacak" dedi ambulansa geldiğimizde solunum cihazı takıldı, aslanın elini tuttum ve hiç bırakmadım...

aslanın ağzından

hastaneye gelmiştim koridorda bir ileri bir geri gidiyordum nehir 3 saattir ameliyathaneden çıkmamıştı.

" aslan" arkamdan gelen sese baktım nehirin anne ve babası gelmişti.

" ne işin var lan senin burda! " dedim hasanın yakasını tutarak, nehirin annesi bizi ayırmaya çalışıyordu.

" eğer sen içerdeki kızına benim sevgilime benim bebeğimin annesine azıcık sevgi gösterseydin evden göndermeseydin o şuan içerde canı ile cebelleşmeceyekti" dedim ve hızla bıraktım yere düştü ama şaşkındı.

" nehir hamile mi" dedi ama cevap vermedim.

Ameliyat kapısının açıldığını duydum ve hemen doktora doğru koştum.

" nehir hanımın yakınları siz misiniz"

" evet ben erkek arkadaşıyım ne oldu nesi var" ardı ardına sorular soruyorum.

" merak edilecek bir durum yok nehir hanım fazlasıyla dumana maruz kalmış ama durumu kontrol altına aldık bebekte dumandan etkilenmemiş şuan annede bebekte sağlıklı" dedi doktor rahatça nefes aldım çok korkuyordum bebeğime ve annesine birşey olacak diye.

Nehir normal odaya alınmış ve gözlerini açmıştı başında duruyorduk kaan ben ve berk.

Benim en büyük destekçilerim nehir kaybolduğun da onlar bana yardım etmişti. Ayakta durup yıkılmamamı sağlayanlar kaan ve berkti.

" aslan uyu istersen artık, çok yoruldun sende" dedi refakatçı koltuğuna kafamı koymuş nehiri izliyordum.

" gerek yok kaan iyiyim ben" dedim doğru söylüyordu kaç gündür uyumuyordum...

yeni bölümler geç geliyo biliyorum ama fazla vakit ayıramıyorum yaza bildiğim her yerde yazıp göndermeye çalışıyorum