"Kaçma benden," dedi Kutay, adımlarını usulca bana doğru atarak. "Kaçma."

"Kutay," dedim geriye adımlarken. "Ben korkuyorum."

Çok korkuyorum...

Durdu. Bu itirafı beklemediği aşikârdı. "Benden mi?" diye sordu, sesi daha ılımlı çıkıyordu.

'Evet' demek istedi bir yanım. 'Evet, senden korkuyorum' demek istedi. Ama korktuğum Kutay değildi, geçmişimdi.

Geçmişim.

Olmayan geçmişim.

Babamın bana bıraktığı geçmiş.

"Karaca," diye yineledi. "Benden mi?" Gözlerime baktığında duygularımı görsün istedim.2

Bakışlarına daha fazla kayıtsız kalamadım. Acı acı bakıyordu. '​​​​​​'Senden korkmuyorum, Kutay. Sana da inanırsam..." Devamını getirmekte zorlandım. "Her şeyin bir gün elimden alınmasından korkuyorum... Sevginin, merhametin belki de masumiyetin."

Öyle olmamış mıydı? Babam da önce beni sevip sonra her şeyimi almamış mıydı?

Hayatımı almıştı.

"Kimse senden istemediğin şeyi alamaz," dedi. "Sen izin vermedikçe..." Tam konuşacakken, elini dudaklarımın üstüne getirip sus işareti yaptı. Onun da konuşmaya hakkı vardı, sustum.

"Ama görüyorum ki, sen izin vereli çok olmuş, Karaca."

Söyledikleri ile gözlerim açıldı. Titreyen sesimle konuştum. "İzin vermedim. Yemin ederim, Kutay, vermedim. Sadece sevdim. Çocuktum ben daha! Çocuk! Babamın beni sevdiğini düşündüğüm anlarda çocuktum!"

"Hâlâ öylesin, Karaca. Beşinde neysen, yirmi beşinde de o'sun sen. Ama ben daha duygularını bile bil-"

Devamını getirmemeliydi. Duygularımı biliyordum ben, aptal değildim. Her şeyin, herkesin farkındaydım, kör değildim.

Elimle kapıyı gösterdim. "Çık, Kutay. Hemen. Evimden çık, hayatımdan çık." Tamamen öfkeyle hareket ediyordum. Pişman olacaktım...6

Babamın pişmanlığı ile yaşamıştım...

Kutay'ın pişmanlığı ile de yaşardım.

"Karaca," dediğinde, elimi aramıza kaldırdım. "Sus, Kutay. Konuşma. Bitti dedim çık. Evimden de çık, hayatımdan da çık."

İçim acıyordu.

Kahkahalar sustu.

Kapıyı açıp çıkarken son kez baktı yüzüme. Sanki bir daha bakmayacak gibi baktı, başını yana eğdi.

"Ben seni, en kırık hâlinle sevdim. Ama bazı insanlara gerçekten değmezmiş, Karaca."

Kapı kapandı.

Kutay gitti.

İlk defa yalnız kalışım değildi ama hissediyordum.

Yalnızlığı, acımasızlığı iliklerime kadar hissediyordum.

Bazı insanlara değmezmiş...

Ben, Kutay için değmemiştim.

Kutay, benim adıma yaptıklarına pişman olmuştu.

Bazı insanlara değmezdi...