7. Bölüm

Canlarım siz kitabı okuyup oy vermeyince kendimi yalnız hissediyorum. Minicik bir dokunuşla yazarınızı mutlu edebilirsiniz aslında :)

Nezarethane Sahnesi (Canlarım çok eğleneceksiniz)

Murat’ın ağzından

Gece gece nezarethaneye düşmüştük. Hepsi Arda yüzündendi ve benim aklım Alina’daydı. Adamlar bizden şikayetçi olmasaydı bu duruma düşmeyecektik. Olmayacaklardı da ama Arda durur mu? Durmadığı için şikayetçi olmuşlardı. Oturduğum yerde sabır çekiyordum. En son kıza da gelicem yazmıştım her şey de ondan sonra olmuştu. Acaba beni beklediği için uyuyamadı mı? Meraktan çatlamıştır bu yüzden Fatih’e telefonumu yanından ayırmamasını ararsa direkt açmasını söyledim. Emre ayakta volta atıyor, Arda ise demir parmaklıklara sırtını vermiş, öfkeyle tavana bakıyordu

Arda inleyerek başını tuttu. O kadar içerse böyle olurdu tabii. “Kardeşim… başım çatlıyor. Bi’ su falan yok mu?” Ağzımın içinde küfür mırıldandım. Açık büfe varda piçe biz vermiyoruz sanki. Alaycı bir tonda “Su mu? Tabii kardeşim şu köşede pastırma da vardır acıkmışsındır bu kadar harekete.” Ardaya bir yumruk daha geçirdim. Bu sefer burnuna gelmişti ve acıyla bağırmıştı. “Ne? Yeter ulan vurdun zaten! Ne bu kin? Alt tarafı içtik”

“Senin yüzünden Alina’ya gidemedim lan ben! Kız ilk defa geldiği şehirde tek başına kalıyor. Ayrıca iki dakika Emre itine seni bıraktım şu hale bak. Kim sana sokak ortasında soyunup güvenliklerle kavga et diyor.” Arda savunulacak yanı varmış gibi bir de savunma yapıyordu. “Lan bir bira içtim ya! Bi' bira… Nasıl bu hâle geldik biz?” Burnumdan soluyup dişlerimi sıktım. Bu adam beni çıldırtırdı. Zaten hata benim ilk günden gitmek ne?! “Bir bira mı? Senin içtiğin şey mazot sanki, motor gibi bağıra bağıra polis çağırttın lan!”

Emre aramıza girmişti. “Tamam abi ya, sakin. Burası nezarethane, terapi odası değil. Sabah çıkar gideriz, büyütmeyin bu kadar.” Efkarla Emre’ye baktım. “Ben büyütmem de, Alina büyütür. Telefona çıkamadım, mesaj atamadım. Beni bekliyordu lan bu gece! Beni bekliyordu!” Arda pişman bir sesle “Bilmiyordum lan… Valla bilmiyordum sonunun böyle olacağını.”

Emre gene aramıza girdi. “Bir gece ya... bir gecelik rezillik. Alina anlayışlı kız. Affeder.” Onun gözünde benim tek işim onun yanında olmak… Güvende hissettirmek. Ama ben n’apıyorum? Senin bok yemeni izliyorum şu hücrenin içinde!”

Arda sinirle “Lan tamam! Hatalıyım, evet. Ama sen de vurmasaydın bana! Burnum hâlâ sızlıyor!” dedi. Sinirle güldüm. Beter olsun. “Senin gibi arkadaşın varsa düşmana ihtiyaç yok zaten. İçip içip üstüme kustun lan, üstüme! Ben ömrümde ilk defa lavaboda kendi tişörtümü yıkadım. Senin yüzünden!”

Emre kahkaha attı. “Yemin ederim en dramatik temizlik hikâyesi bu olabilir.” Hala benimle dalga geçiyordu. “S.ktir git Emre. Vallahi şu an seni de tokat manyağı yaparım” Arda kafasını iki yana salladı. “Ya oğlum, şu anlık rezillik yaşadık diye hemen Alina seni terk mi edecek zannediyorsun?” Birkaç saniye düşündüm. Alina benim ona olan duygularımı bilmiyordu ama hep yanımdaydı. Beni hiç bırakmamıştı ve şimdide bırakmazdı ama onun gözünde ben değişecektim. Kaybetmekten korktuğu biri olmuştu. “Hayır… terk etmez. Ama kırılır. Ve o kırıldığında, içimde bir şeyler eksiliyor. Anladın mı? Ben onun gözünden düşmekten korkuyorum.” Sessizce oturdum. “Ulan siz benim belamsınız ha… Hem dostum, hem belam.” Arda yavaşça yanıma geldi. “Hakkını veriyorum abi. Hak ettim yumruğu. Yarın sabah çıkınca ilk iş Alina’dan özür dilerim. Çünkü seni tanımasam bile, onun kadar seni düşünen başka biri yok.” Kendime bile itiraf edemediğim şey dudaklarımdan çıktı. “Onu özlüyorum lan… şu an bile.” Arda en sonunda bezgin bir şekilde baktı. “Yemin ederim bir daha içip dışarı çıkarsam, kafama kadeh kır Murat.” Zaten kırardım. “Söz bu sefer polis gelmeden ben kırarım kafanı.”

************************************************

Yorumlarınızı ve Oy vermenizi bekliyorum canlarım :)

Nezarethane de olanlar hakkında ne düşünüyorsun?

Canlarım siz kitabı okuyup oy vermeyince kendimi yalnız hissediyorum. Minicik bir dokunuşla yazarınızı mutlu edebilirsiniz aslında :)