9. BÖLÜM

Yeni bölüm ile merhaba:)

Gece'nin sahipleri ile insanoğlu birlikte görülmüştür. Onlar iç içedir. Ya düşman olurlar ya da arkadaş ki bu biraz mümkün değildi. Ancak eğer aralarında aşk olursa ya dünyanın sonu ya da onların sonu olurdu. Denge yoktu. Kaybedecek olan vardı...

Son çalışmalar da hazır olduğunda yorgun bedenimi geriye yasladım. Gözlerimi kapatıp başımı koltuğa yasladım.

Ellerimi kaldırıp kıtlattım. Uzun parmaklarım iç içe geçirirken düşündüm.

Bay Zau.

Ah, onun kırmızı gözleri, içimde birşeylerin kaymasına; gözlerine bakınca hızlı atan kalbime engel olamıyorum. Bu yanlıştı. Benden yaşça büyük bir vampir.

"Tek sorunum onun yaşı değil mi Maria? Adamın vampir olmasını dikkat etmiyorsun değil mi?" Bunu kendi kendime konuşurken farkettim.
Doğru o bir vampirdi. Ama ilginç bir vampirdi. Daha önce görmediğim gözler,asi saçlar, soğuk bakışlar; hepsi ondaydı.

Hayır sadece ondan etkilendim. Bu olmalıydı. Daha ne kadar olmuştu ki kasabaya taşınalı?

Ondan çabuk hoşlanmak saçmaydı.

"Evet kesinlikle saçma" dedim kendi kendime. Gözlerimi açıp derin bir nefes aldım ardından yerimde durmayıp ayağa kalktım.
Masadan ayrılıp üç öne iki geriye doğru adımlar atmaya başladım. Tırnaklarımı dudaklarıma yaklaştırıp kemirmeye başladım.

Tedirgindim.

"Ya ondan etkilenmiyorsam?" Bu soru benim için önemliydi. Doğrusu söylemek gerekirse ne diyeceğimi bilemiyorum.

Kafamı kaldırıp tavana doğru baktım iki elim ağzımı ve burnumu kapatacak şekilde hapsettim.

Kalbim çarpıyordu.

Heyecandan mı yoksa panik atak mı geçiriyordum?

Derin bir iç çektim.

Sakin olmalıyım.

Bu odada hiç birşey bu kadar heyecan verici yok.

Hadi Maria.

Kapı tıklandı. Kafamı çevirip kapıya doğru baktım.

Maddie gelmişti.

"Bayan Maria iyi misiniz?" Elindeki laptopu masama bırakıp hemen yanıma geldi.

"İyim." Sesim titrek çıkıyordu.

"Oturun şöyle,ne oldu?" Diye sordu ilgili bir sesle. Yüzünde benim için endişe gördüm. Elimle yüzüme düşmüş saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdım.

"Bilmiyorum,bir anda kalbim hızlandı. Nefes alamadığımı hissetim." Dedim itiraf eder gibi. Bu ilk kez olmuyordu.

"Panik atak mı geçiriyorsunuz?" Diye sordi düşünür gibi. Kaşları çatıktı.

"Olabilir mi? Bilmiyorum." Göğsüm derin nefesler aldığım için şişip duruyordu.

"Doktor çağırmamı ister misiniz?" Diye sordu gözlerime dikkatle bakarak.

"Olur, lütfen acil gelsin." Dedim. Elim kalbime gittiğinde sanki vücudumdan atılmak istiyormuş gibi hızlandı.

Maddie beni bırakıp odadan çıktı. Sanırım güvenlikçi John'ı çağıracaktı.

Gözlerimi kapattım. Geçecek. Bunu biliyorum. Hadi Maria.

"Bayan Maria birazdan doktor gelecek." Maddie hızlıca gelmişti. Gözlerimi açıp ona baktığımda bana endişe içinde bakıyordu.

"Ne oldu size bir anda anlamıyorum ki?" Kendi kendine söylendi. Karşıma geçip diz çöktü. Elinde su bardağı vardı. Titreyen ellerim bana uzatılan suyu almaya çalıştı ancak son anda yere düşmekten kurtardı Maddie.

"Suyu ben içirteyim." Dedi anlayışla. Başımı salladım onu onaylatarak.

Suyu dudaklarıma uzattı. Dudaklarım da titriyordu. Suyu biraz dökülse de içtim bir kaç yudum ardından suyu dudağımdan çekti.

"Teşekkürler" dedim gözlerimi ona yumup açtım.

"İyi olun lütfen. Birazdan doktor gelecektir." Elindeki bardağı masama koydu.

Elimden tuttu.

"Sizi bu hâle getiren ne olduğunu biliyor musunuz? Durup dururken mi oldu? " Merak içinde bana bakıyordu.

"Bilmiyorum. Bir anda sandalyemden ayrılmak durumunda kaldım. Sanki enerjiyi boşaltmak adına yerimde duramıyordum. Sonra kalbim ve nefesim hızlandı."

"Ah, çok kötü bir durum. Sakin olun tamam mı?" Bana bunları söylerken yüzümü inceliyordu.

"Sakin olamıyorum." Dedim, derin bir nefes aldım.

Kapı açıldı. Gelen beyaz önlüklü doktor ve güvenlikçi John idi.

"Bayan Maria iyi misiniz? Doktor geldi." John da tıpkı Maddie gibi benim için endişe duymuştu. Yüzünde belli ediyordu.

Cevap vermedim. Doktor bana yaklaşırken steskobunu çıkarıp uçlarını kulağına taktı. Başını da kaldırıp tuttu ve Maddie'ye bakıp "Bizi yalnız bırakın lütfen." Maddie tam itiraz edecek iken doktorun soğuk ve katı bakışları ile karşı karşıya kaldı. Dudaklarını birbirine bastırdığında arkasına döndü.

"Tamam" Maddie ve John son kez bana baktı ardından kapıdan çıktı. Kalbim hâlâ hızlı atarken doktor izin isteyerek kalbimi dinledi. Ona da çok hızlı geldiğini fark edince gözleri kocaman açılmış şekilde bana baktı.

"Ne oldu?' diye sordum merak içinde.

Uçlarını kulağından çıkardı.

"Bunu tıpta söylemek mümkün mü bilmiyorum." Doktor kasabanın en iyi doktoru idi.

"Ne?" Anlamayarak ona baktım. Dudaklarım kuruydu.

Doktor gözlerime baktı. Acı mı yoksa talihsizlik mi içeriyordu bilmiyorum.

"Bunu kimseye söylememen en iyisi... vücudunun hızlanmasının neden heyecan veya panik atak değil,akşil denen bir tür kana ihtiyacın var. Vücudun buna ihtiyacı var." Doktoru dinlerkem hâlâ kalbimin hızlandığını, dudaklarımın kuru olduğunu, nefeslerim sıklaştığını ve ellerimin de titrediğini unutmuştum.