35. BÖLÜM: İn

Merhaba arkadaşlar
İyi okumalar:)

"Yalnızlığı çok seversek,
bir gün o da böyle çekip gider mi?"

Oğuz Atay

Bir hafta geçmişti üstünden. Tam bir hafta. Genaral Remzi bize bir ay vermişti bu görev için ve benim için zaman çok çabuk bitiyordu.
Üç hafta iki gün kalmıştı.

Günlerdir evde araştırmalar yapıyor, Umut Demirkan'ın ailesinden haber almaya çalışıyordum.
Duyduğum bilgiler ise hiç şaşırtıcı değildi.

Umut Demirkan'ın babası annesini aldatarak ikinci bir aile kurmuştu. Uzun süre sağladıktan sonra ise bilinmeyen bir nedenle hayatını kaybedince ve üstelik ikinci karısı da ölünce kızını birinci karısına emanet etmişti.
Birinci karısı yani Umut Demirkan'ın annesi isteseydi bunu asla kabul etmez,onu kapı dışarı ederdi ama ya çok sevmekten ya da kıyamadığı için kızı evine almıştı.

Umut Demirkan bundan memnun değildi. Kızı ne zaman görse sinirden deliye dönüyor,onu gördüğü yerde başını çeviriyor; görmeyi reddediyordu.

Arada sırada ziyaret ederdi annesini,bazen bir iki gece kalır tekrar kendi hayatına dönerdi. Orada yani annesinin yaşadığı evde yaşamaması ise babasının onları bırakması ile ilişkilendirebiliriz.

Ortak noktamız vardı. O da babasını kaybetmişti ben de. Bir tek farkla ben annemi de kaybetmiştim. Hem de canice öldürüldüler.

Bunu ilk öğrendiğimde araştırmak istedim ama beni ekibine alan başkan bunu katiyen kabul etmedi ve eğer araştırma yaparsam beni kovacağını söyledi. Tabi ondan gizli bir şekilde araştırma yaparken her şeyi öğrenmiştim.

Ailemin düşmanları vardı. Kimlerdi bilmiyorum ama yüzlerini gördüğümde küçükken çok sık gelirlerdi evimize. Ve ne zaman gelirlerse annem odama gitmemi söyler, kapıyı kilitlememi tembih ederdi. Başta bunun saçma olduğunu düşündüm. Ama sonra beni korumak için yaptığını anladım.

Annem bir keresinde,"Hayal hadi kızım,odana. Büyükler baş başa konuşsun." Demişti. Ben de beni istemediklerini düşünüp kaşlarımı çattım.

"Ama anne ben burada kalmak istiyorum." Demiştim sinirle. Bu ses tonumla karşımda iri yarı olan adamı güldürmüş olmalıyım ki kısık bir şekilde güldü. Gözleri üzerimdeydi.

"Kızınız çok tatlı,isterse kalabilir." Desede annem ve babam bunu asla onaylamadılar ve bana hafifçe kızarak odama gönderdiler.

Annem benimle gelirken sol gözümden bir damla yaş aktı. Annem eğilip dudaklarını tenime akan yaşa değdirdi.

"Ağlama güzel kızım, iyiliğin için. Hadi odana, kapıyı kilitmeyi unutma." Dedi şefkatli bir tonda. Sanki odada babamla bana kızmamış gibi.

Başımı hafifçe sallayıp onu onaylarken sessizdim. Madem beni istemiyorlar, o zaman ben de onlarla konuşmam diyerek odama girip kapıyı kilitledim.

Ne konuştular,ne yaptılar bilmiyorum ama akşam olduğunda kapımı çaldıklarında ise cevap vermeyen bendim.

"Hayal, aç kızım." Dedi babam sabahki halinden eser yoktu sesinde.

Cevap vermedim.

"Kızım aç şunu,yemek vakti. Hadi annen en sevdiğin yemek olan sarmayı yaptı." Bu beni hem heyecanlandırdı hem açıktırmıştı ama bir kere inat ettim mi kimse bunu benden alamaz.

Sustum. Susmaya devam ettim.

"Hayal... kızım. Benim, annen. Lütfen aç kalma. Birkaç lokma ye ondan sonra konuşmazsın." Dedi annesi derinden bir sesle. Annesimi çok severdim hatta babamdan daha çok sevdiğim olmuştu.

"İstemiyorum." Dedim ardından onun sesini duymazdan gelerek uyumaya çalıştım.

Annemden bir çıt çıkmıyordu. Uyku bedenimi esir alırken uykuya dalmam saniyeler sürdü.

...

Sabah olduğunda her şey aynı değildi. Ne zaman,ne mekan ne aile ne ben.
Bir tek yalnızlığım aynıydı.
Odamdaydım ama değildim de.

Öğrendim ki annem babam birkaç ay önce vefat etmişti. Ve bu beni etkilediği için ara sıra bayılıp hafızamı kaybedip tekrar kazanıyordum.

Ailemi öldürenler hemen karşımdaydı ama ben anlayamamıştım.

Ve şimdi onları bulmak için önce Umut Demirkan'ı bulmalı ve devlete teslim etmeliydim. Bir şekilde bağlantılar Umut Demirkan'ı gösteriyordu.

Umut Demirkan'ı düşünürken e-mail'ime gelen bir bildirimle hızlıca bilgisayardan kontrol ettim.

Umut Demirkan'ın annesi beni işe kabul etmişti. Yarından itibaren orada olacak ve Umut Demirkan'ın inine yavaş yavaş ama zehir gibi akıtacaktım...

-son-