36. BÖLÜM: Bakıcı

Merhaba arkadaşlar
İyi okumalar:)

"Sana ait olan,seni bulur."

~Anomim

"Hoş geldiniz." Dedi kapıdaki hizmetçi. Güler yüzle bana bakıyor,yeni bir çalışana nasıl davranması gerektiği gibi davranıyor,nezaket içersinde beni selamlıyordu.

"Hoş buldum." Diyerek içeriye girdim. Evleri gayet geniş,sadeydi.
Hemen ardından salona girdiğimde meraklı bir ifadeyle salonu inceledim.
Yanımdaki hizmetçi ise bana buradaki kişileri tanıtıyordu.

"Aylin Durmaz." Dedi Umut Demirkan'ın annesini söylerken. Kocasından boşandığı için soyadısı kızlık soyadı idi.
"Kendisi bu evin sahibi ama tabi diğer insanlar gibi beni aşağılamıyor aksine hep benimle sohbet ediyor. Hatta bir keresinde birlikte yemek yemiştik. O kadar iyi bir insan işte." Dedi kadın gülümseyerek. Anlaşılan Umut Demirkan'ın annesi pek sevecen.
"Ve tabi bir misafir daha var ve sen bunun için geldin." Durdu gözlerime baktı.
"Aylin Hanım'ın evinde yaşayan bir kız daha...Umut Demirkan'ın kız kardeşi ama üvey,biliyorsun?"

Başımı salladım.
"Haberim var,zaten o yüzden geldiğimi açıkça söyledim. Ben bir bakıcıyım ve onunla ilgileneceğim."

Kadın bir kez başını sallayıp eliyle koltukları gösterdi.
"Sen otur birazdan Aylin Hanım gelir. İşi çıktığı için yukarda." Onu onaylayıp kendimi koltuğa bıraktım.

Kadın beni salonda tek bırakıp giderken ben salonu incelemeye devam ettim.

Sade bir görüntüye tezat koltuklar ve yemek masası.
Kocaman ışıklı avize ve hemen her yerde var olan abajurlar.
Bu kadar ışığa ne gerek vardı?

"Hoş geldin Leyla." Dedi bir kadın ses. Başımı çevirip sesin kaynağına baktım.
Kırk elli yaşlarında güzel, kırışıkları orta derece artmış, dudakları hem küçük hem dolgundu. Gözlerinin rengi koyu kahve rengindeydi.
Saçlarını sıkı bir topuz yapmıştı. Üzerinde beyaz bir pantolon ve mor renginde saten bir gömlek giymişti ve açıkçası çok yakışmıştı.

"Hoş buldum efendim." Diyerek ayağa kalktım. O bana doğru gelirken ben de ona doğru hareket ettim. Elini uzatıp sıkmamı beklerken hiç düşünmeden sıktım.

"Bazı şartlarım var onun dışında serbestsin." Dedi tek kaşını kaldırıp indirdi.

"Buyrun lütfen," diyerek ona şartını sunmasını istedim. Kadının duruşu 'ben otoriteyim' diyordu. Eh belki de Umut Demirkan annesine çekmiştir.

"Öncelikle onunla ilgileneceğini biliyorsun,ondan bana rapor getir. Yemek yiyor mu,uyuyor mu,ne yapıyor ne ediyor hepsini istiyorum." Nefesini verdi.
"Onu kontrol edemiyorum." Gözlerime baktı.
"Eski kocamın kızı olması nedeniyle anca evime alıyorum ama bazen ona bakamıyorum. Bilmiyorum," dudaklarını büzdü.
"Ona bakınca eski kocamı hatırlıyorum ve bu tabi ki de komik duruyor değil?" Kendi acısıyla gülmek istedi,dalga geçmek istedi.

İnsan baş edemediği bir şeyi-acı- artık dalgaya vurur. Ki insanlar bunu hep yapıyordu.
Belki de tüm dünyanın çoğu böyleydi. Kimisi sinirini masumlardan,kimisi içinde, kimisi ise dalga geçerek alır.

"Hayır, hayır değil." Diye karşı çıktım. Ne yaşadıklarını bilmiyorum ama kocasının onu aldattığını ve ölmeden önce bombayı patlattığını biliyordum.
Kızını eski karısının evine yerleştirmek istedi.

"Neyse," diyerek konuyu kapatmış oldu.
"Dediğim gibi serbestsin ama bana ondan her gün mutlaka rapor getireceksin. Arada bir oğlum buraya gelir,onunla da tanışırsın. Onun dışında pek yapabileceğin bir şey yok."

"Anladım efendim, dikkat ederim bu şartlara, çok teşekkürler yine de beni işe aldığınız için."

Gülümsedi. İçten bir gülümseme.

"Çok masum duruyordun," dedi ve eliyle çenemi tutup okşadı. İlk defa şaşırarak ona baktım. Beni sevmek için çenemi okşuyordu. Uzun zamandır,ailem öldüğünden beridir bunu yapan yoktu.

"Ne oldu,neden şaşırdın?" Kadın yanlış anlayıp elini indirdi.

"Yok hayır, şey ben...ilk defa başıma geliyor." Dediğimde anlamadı.

"Ne başına ilk defa geliyor?" Diye sordu. Kaşlarını kaldırıp sorduğu soruya cevabını bekliyordu.

"Yani,hani çenemi tutup okşadınız ya,o;o başıma ilk defa geldi. Ailem öldüğünden beri ilk defa bunu yaşıyorum. O yüzden,o yüzden şaşırdım yani."

Tekrar gülümseyerek eliyle tekrar çenemi tuttu.
"Senin ailen öldüğünü bilmiyordum. Hiç bahsetmedin."

"Bahsetmek istemedim. Onların ölmesi trajedi bir sonla bittiği için..." Başımı iki yana salladım ve gülümseyerek elinden kurtuldum.
"Neyse bu önemli değil."

"Pekâlâ öyle olsun. O zaman sana yerini göstereyim." Deyip beni peşine taktırdı. Ben alt kata ineceğimizi düşünürken onun yukarı merdivenlere doğru gittiğini gördüm.

"Yanlış oldu galiba,genelde çalışanlar altta oluyor ya," diye konuştum. Omzunun üstünden bana baktı.

"Sen genel değilsin ki, bakıcısın. Ayrıca orada hizmetçimiz Gülaydan kalıyor ve tek kişilik. Senin odan oğlumun karşı odasında." Şaşırdım ama belli etmedim.
"Merak etme çok gelmez buraya. Hem o kıza bakıcısın. Odası üst katta ama orada başka oda yok. Mecburen oğlumun kaldığı katta kalmak zorundasın. Umarım bu seni tedirgin etmiyordur."

"Yok,yok yani öyle değil de şaşırdım işte." O bana sormadan açıklayıverdim.
"Yani yine de bir hizmet yapıyorum aşağıda kalmamak şaşırttı."

Bir şey demedi. Odayı gezip durdum.
"Nasıl beğendin mi, beğenmediğin bir şey varsa hemen değiştirebiliriz."

"Hayır, hayır. Her şey güzel. Çok şık oda."

"Beğenmene sevindim. Bundan sonra burada benimle yaşayacaksın. Hayırlı olsun."

"Teşekkürler. Umarım hiçbir sıkıntı olmaz efendim."

"Umarım." Dedi ardından,"Sen dinlen akşama tekrar buluşalım." Deyip odayı terk etti.

Açıkçası ben bunu beklemiyordum. Umut Demirkan hiç annesi gibi naif bir kadın değildi. O hep sertti. Belki bu özelliği hep nefret ettiği babasından aldı ama otoriteyi kesinlikle annesinden almıştı.

Ve gerçekten de karşı tarafta hemen Umut Demirkan'ın kaldığı oda bulunuyordu. İşte bu gerçekten hiç ama hiç beklemediğim oldu.

Aşağıdan Gülaydan'ın sesini duydum.
"Hoşgeldiniz Umut Bey." Dediğinde gözlerime inanamadım.

O gelmişti.

-son-