49. Bölüm:Yalanlar

Merhaba arkadaşlar

İyi okumalar:)

"Bazen en iyi seçim, vazgeçmektir."

Dostoyevski

Finalden önceki bölümdür...

Hayal Kara:

Yine ben. Belki bu hikayeye başlarken amacım farklı olabilirdi,hatta hiç beklemediğim şeyler de oldu. Çoğu zaman yaptığım hataları düşündüm. Geceleri gündüz ettim bunun için ama hiç ödün vermedim gerçek hedefimden.

Onu yakalamak. Belki hepsi oyundu. Genaral Remzi yaptı yapacağını. Belki tüm bunları da oyun kurmuştur bilemem ama tek bildiğim bir şey varsa bu işte bir bit yeni vardı.

Karşımda duran Muhteşem Beşli ile münakaşa ederken onların fikirlerini dinliyor,kendi fikirlerimi de dile getiriyordum.

"Sen ne düşünüyorsun?" Diye sordu Ak.

Gri yerinde doğrulanıp nefesini verdi.

"Valla sik beynim artık durma noktasında. Ne diyeceğimi bilmiyorum."

"Senin sik beyinli olduğunu biliyordum. İtiraf ettiğin için şükür." Dedi Kara kahkaha atarak.

"Siktir git." Dedi Gri, ayağıyla Kara'ya tekme vurdu.

"Ah, dostum senin derdin ne?" Amerikan dublaj yaparken fazla role bürünüyordu.

"Sik sik konuşma!" Diye uyardı Gri.

"Tamam tartışmayın!" Dedi Al,hemen Kara'ya dönüp uyarıcı bakışlar attı.

Kara hanımcı gibi sustu.

Gri,Lila'ya bakarken Lila hâlâ Kara'ya bakıyordu. Hüzünle bir miktar mutlulukla. Sanırım ondan vazgeçmişti ya da deniyordu. Bilmiyorum.

"Hayal,iyi misin?" Diye sordu Lila. Onun sorması ile tüm bakışlar beni bulmuştu.

"Neden iyi olamayacak mışım?" Diye sordum,omuz silkerken.

"Ne bileyim,sustun. Daldık,seni unuttuk. Eee,en son Umut Demirkan'a oyun oynadığını söyledin. Planın ne? Devamı olanı planından bahsediyorum."

"Buradan gideceğim."

Hep bir ağızdan "Ne?" Diye bağırdılar. Kafede olduğumuz için çoğu kişi bize bakmıştı.

"Dönün önünüze!" Gri ağır başlılığı ile bize dönen bakışları bir çırpıda geri çevirirken bakışlarını tekrar bana çevirdi.

"Ne demek 'buradan gideceğim'?" Diye sordu sakin bir sesle. Sakin olmaya en çok o yanaşıyordu.

"Duydun işte,ne dediysem o. Buradaki işlerim bitince bu şehri hatta belki ülkeyi terkeder kendime bir hayat kurarım."

"Yeni bir hayat kurmana saygı gösteririz ama neden,neden buradan gitmek istiyorsun? Bak eğer işin ise biz o konuyu konuş-"

"Çünkü gitmem gerekiyor. O adam, yani Umut Demirkan dengelerimi bozuyor. Neredeyse hedefimden vazgeçtirecekti varlığı."

"Dengeni nasıl bozuyor?"

"Yani bilmiyorum,onunla ortak olmuştuk." Bunları daha önce arkadaşlara anlatmıştım.

"İşte bir görevde beni istediğini ima etti filan, açık açık desem daha doğru."

Gri kıskançlığa girerek,"Ne demek seni istiyor,adamsa gelsin buraya,bak nasıl kellesini eline veriyorum."

"Sakin ol!" Dedi Lila.

"Sakin olamam, kardeşim," bana baktı.

"Yani kız kardeşim gibi gördüğüm kıza 'seni istiyorum' demiş? Sakin olmak gerçekten benden isteyeceğin son şey olabilir." Dedi Gri kaşlarını hafifçe çatarak Lila'ya bakıp tekrar bana döndü.

"Eğer istersen evinde bir güzel döveriz."

Kıkırdadım.

"Hayır, hayır buna gerek yok. Onun dengemi bozmasına karşılık ben de hedefimi ondan aldım."

Uzun zamandır bir hedefim vardı. Onda ait olan gümüş kolyeyi ailemden yadirgar olduğunu öğrendiğimden beri onu arıyor,bunu yapmaya çalışıyordum.

En sonunda bulduğum kişi suçlu dediler, suçu olmadığını gördü.

Aslında o da MIT'in bir üyesi hatta ortağı diyebilecek kapasitesinde.

"Ne hedefi?" Diye sordu Ak.

"Özel ama uzun zamandır almak istediğim bir şeydi."

"Pekâlâ, hepimiz seni destekliyoruz. Değil mi arkadaşlar?"

"Evet " dedi Ak.

"Evet." Dedi Al.

"Evet," dedi Kara düşünmeden.

Bir tek Gri dememiş, sessizliğiyle dikkat çekmişti.

Hepimizin ona baktığını görünce homurdanarak,"Peki,ben de kabul ediyorum." Gülümsedim. "Ama bir şartım var."

"Gri!" Diye uyardı Lila.

"Ne, göz göre göre bu kızı tek başına mı bırakacağız?" Diye sinirle sordu.

"Kendisi istiyor?" Dedi Ak anlamaz gözlerle.

Gri tekrar homurdanıp sandalyesini geriye doğru çektikten sonra ayağa kalktı ve masayı terketti.

"Onun sorunu ne?" Diye kızgınlıkla soludu Lila. Kaşlarını çatmış,Gri'nin arkasından bakıyordu.

"Bence başka birini daha kaybetmek istemiyor." Dediğimde bana baktılar.

"Annesi,onu yıllar önce markete gideceğim diye terketmiş." Yutkundum.

"Gri hep beklemiş,hatta babası ona vurmaya başladığında dahi,'ben annemi burada bekleyeceğim. O gelir birazdan.' diye kendini tembih ediyor, yerinden ayrılmıyormuş." Kelimeler boğazımda takılı kaldı sanki.

"Sabah olduğunda açlıktan,sussuzluktan ve gördüğü şiddetten dolayı bayılmış. Hastaneye götürülürken hep 'Annem beni bekliyor,ona gitmem gerek' diye sayıklıyordu."

"Bilmiyordum." Dedi Lila tekrar Gri'nin gittiği yere baktı. Gözlerinde öfke yoktu.

Hüzün bir bulut gibi etrafımızı sarmış,her birimize buhranı yaşatıyordu. Gri'nin geçmiş hikayesi okumam için Umut Demirkan'dan istemiştim ve o da kabul etmişti.

Lila dayanamayıp "Ben bir bakayım ona," dedi ve gitti.

Kara ve Al da gitmek isteyince kollarından tuttum.

"Bırakın sevdiği kızla baş başa kalsın."

Kara şaşırdı ama güzel bir şaşkınlık.

"Gri,Lila'dan mı hoşlanıyordu?"

Al sevinmiş gibiydi. Tabi,Lila artık onları izlerken mutsuz olmayacaktı.

Al,Lila'yı seviyor muydu bilinmez ama dudaklarında bulunan gülümseme gerçek gibiydi.

"Ben de gideyim artık." Diyerek ayağa kalktım.

"Sen nereye?" Diye sordu Ak.

"Umut Demirkan'a. Yapmam gereken tek ve son görevim var." Anlamadılar.

Anlamalarına gerek yok.

O anlasın yeter.

Sokaklardan geçerken aklım onunla geçirdiğimiz son beş aydaydı.

Güzel vakitler geçirmiş,zaman zaman görevlere gidiyor; birbirimiz tehlikeden koruyorduk. O hiç anlamadı benim asıl amacı. Belki de anlamak istemedi, bilmiyorum.

Kapısına uğradım. Kapıyı çalmak için elimi kaldırdım ama kapı ondan önce açıldı.

"Hoş geldin." Dedi Umut Demirkan soğuk bir sesle.

Anlamıştı.

Yutkunarak "Hoş buldum." Diyerek içeriye girdim. Kapı ardımdan kapandı ve tüm bu konuşmalar kapının ardında kalacak şekilde bana bakıyordu.

Belki de her şeyi ona açı

klamanın vakti gelmişti. Bundan kaçış yoktu. Zaten kaçmak gibi derdim de yoktu.

Dudaklarımı açmadan önce derin nefes alıp verdim.

-Son-