“Seviyorum seni, İzmirli…” dedim. Sesim titremedi, ama içinde bütün geçmişim, tüm kırgınlıklarım ve hâlâ yanmakta olan o derin, saf sevgi vardı. Gülümsedi. Öylece, yüreğinden gelen bir gülümsemeydi bu. Gözleri dolu ama umutluydu. “Ben de seni... Hem de çok, be Aslım.” dedi. Söylediği her kelime kalbime işliyordu. Kırılmış yanlarım onarılıyor, unuttuğumu sandığım duygular yeniden filizleniyordu.