4. Bölüm

ENDİŞE

Endişelenmek benim için bir yaşam biçimidir. İyi veya kötü her iş için endişelenirim. Arkadaşlarım bana "Endişelerin yersiz, sakin ol artık." der durur. Onlara kızmıyorum tabi..Sonuçta Sakin'in sakinliği, Korku'nun korkaklığı, Kendini Beğenmiş'in kendini beğenmişliği, Bilmiş'in bilmişliği de beni rahatsız ediyor.

Anlayabiliyorum...

Her günüm, her saniyem endişeyle geçiyor. Ya yolda yürürken farketmeden bir salyangozu ezersem. Ya kitap okurken bir kelimeyi söyleyemezsem. Ya herkesin içinde burnum akarsa. Ya kıyafetimin ütüsü bozulursa. Böyle böyle devam ediyor ve endişem diğer endişeleri de beraberinde getiriyor. Ne kadar olumsuz da olsa endişelenmek mükemmelliği de beraberinde getiriyor ve mükemmelliyetçiliğim herkesin bana imrenmesini sağlıyor. Fakat bundan dolayı istesem bile çoğu şeyi yapamıyorum.

Maalesef ben müzikalde yer almayacağım. Çünkü o kadar endişeliyim ki dans ederken elim ayağım hep birilerine çarptı, bir o yana bir bu yana savruldum durdum. Oysa kıyafetim bile hazırdı. Boz renkli elbisemi giymiş ve dumanlı kuvars küpelerimi de takmıştım. Gerçi yine endişeliydim. Ya herkesin içinde yere düşseydim??