Ara Bölüm: Sessiz Yük

Görevin olduğu bölge, manastırdan çok uzaktı. Yol boyunca kafamda sadece Yaren vardı. Onunla yaptığımız eğitim dövüşleri, sohbetlerimiz, gözlerindeki kararlılık… Görev ne kadar önemli olursa olsun, içimde ona dair bir huzursuzluk taşıyordum. Ona söylemek istediğim şeyler bir türlü tam anlamını bulamıyordu.

Görev kısa sürdü. Bir grup kaçakçının izini sürmek ve onları etkisiz hale getirmekti. Çatışmada sol kolumdan yaralandım, ama bu yara değil, içimde taşıdığım düşünceler beni asıl zorlayan şeydi. Her hamlede, her adımda zihnim Yaren’e kayıyordu. Bu kadar odaklanmam gereken bir görevde bile aklımın onun yanında olması beni korkutuyordu. Tarikat için bu kadar önemli bir yerdeyken böyle hissetmek doğru muydu?

Manastıra döndüğümde, yüzler bana zafer kazanmış bir savaşçı gibi bakıyordu. Ama o an zaferin ne anlam ifade ettiğini sorgulamaya başlamıştım. Yaren beni avluda karşıladı. Her zamanki gibi güçlü ve sakindi. Ama o sakıncalı bakışlarında bana dair bir endişe görmek istiyordum. Oysa onun gözlerinde yalnızca dostane bir sıcaklık vardı.

Haber

Bir gün sonra, Ela Usta beni yanına çağırdı. “Artık Yaren seninle eğitim yapmayacak,” dedi. “Onun yeteneklerini yeni bir öğrenciyi eğitmek için kullanacağız. Senin odaklanman gereken şeyler farklı, Kerem.”

Bu sözler içime oturdu. Yaren’in artık başka birini eğiteceği gerçeği, ona olan yakınlığımı tamamen yok edecek gibiydi. Belki hâlâ yemek aralarında onunla birkaç söz paylaşabilirdim. Ama artık onunla sahada, kütüphanede, dövüşlerde geçirdiğimiz zamanlar olmayacaktı. Bu, keskin bir bıçak gibi içimdeydi.

Düşünceler

O gece sessiz bir köşeye çekildim. İçimde karmaşık bir his vardı. Belki de Yaren’in hissettiği tek şeyin dostluk olduğunu kabul etmeliydim. Ama bu, acımı hafifletmiyordu. Onu özleyeceğimi biliyordum. Eğitim sahasında, yan yana mücadele ederken hissettiğim o bağ, artık olmayacaktı.

“Yaren,” diye fısıldadım sessizliğe. “Belki de bu, olması gerektiği gibi. Ama bu his, benimle kalacak. Çünkü senin ışığın, benim yolumu aydınlatmaya devam ediyor.”

Ayağa kalktım ve bandajlı koluma baktım. Bu yara iyileşecekti, ama Yaren’le aramızdaki bu mesafe… Onu iyileştirmek mümkün müydü? Bu sorunun cevabını bulmam zaman alacaktı.