Bölüm 1: Yasak Kelimeler

Yasak bir düşünce insanı uyutmaz. Hele ki o insan, yıllarca bilim dünyasının saygısını kazanmış, ama şimdi bu dünyadan kovulmuş biriyse...

Ben, Dr. Ahmet Bener, her şeyimi bu saplantıya adadım. Adem ve Havva'nın dili, o saf ve arı kelimelerle konuşulan ilk dil... İnsanlığın özünü keşfetmenin anahtarıydı, ama kimse bunu anlamadı. Onların yasak dediği şeyi, ben gerçekleştirecektim.

İşimden atıldığım gün, laboratuvarımdaki son dosyaları toplarken yanımda duran tek kişi, hayat boyu dostum Murat’tı. “Ahmet, sen ciddisin değil mi? Bu çılgınca,” dedi, ama gözlerinde korkuyla karışık bir hayranlık vardı.

“Evet,” dedim. “Ve sen bana yardım edeceksin.”

Bir hafta içinde Murat, bu iş için mükemmel bir yer buldu: Şehirden uzak, terk edilmiş bir depo. Çocukları bulmamız ise düşündüğümden daha kolay oldu. İkisi de kimsesiz, birbirlerine tutunarak hayatta kalmaya çalışan iki çocuk. Biri Asya, diğeri Efe. Onlara bir yuva, bir amaç verdim.

Yıllar boyunca bu dört duvar arasında onları eğittim, şekillendirdim. Dilin tüm izlerini yok ettim; ne Türkçe ne başka bir dil. Tek bildikleri şey sessizlikti. Göz göze geldiğimizde, aramızda kelimeler olmadan anlaşmayı öğrendik. Ancak on sekiz yıl uzun bir süre. Ve ne kadar dikkatli olursanız olun, zamanın sizi tüketmesine engel olamazsınız.

O sabah Murat, yatakhaneye girdiğinde beni buldu. Sesindeki telaşı hissettim. “Ahmet, durumun kötüye gidiyor. Doktor çağırmalıyız.”

Başımı iki yana salladım. Biliyordum. Ölüyordum. Gözlerimi Murat’a çevirdim ve elini tuttum. “Çocuklar...” diye fısıldadım, “Onları sal. Onları özgür bırak.”

Birkaç gün sonra, Murat’ın planını izlerken, gözlerim kapanmaya başladı. Çocuklar, bunca yıldır bu dört duvarın ötesinde bir dünya olduğunu bilmiyorlardı. Murat, onları ormana götürdü. Onları serbest bıraktı. Ama... işler yolunda gitmedi.

Efe o gün öldü. Asya, korku içinde koştu. Ormanın içinden, taşlık yamaçlardan geçti. Koşarken birden ayaklarının altındaki zemin kayboldu. Düştü... ve sessizlik.