Bölüm 2: Karanlıktan Aydınlığa

Sessizlik. Düştüğüm kuyunun duvarlarında yankılanan tek şey nefes alışverişlerimdi. Bir süre sonra nefesim bile duyulmaz oldu. Gözlerim kapandı. Zamanın nasıl geçtiğini bilmiyordum. Ölmüş müydüm?

Ama bir şey oldu. Yüzüme vuran güneş ışığını hissettim. Gözlerimi açtığımda yabancı bir yerdeydim. Etrafımda yüzü tanıdık olmayan insanlar vardı. Bir kadın başımı okşuyordu. Saçlarımda elleri gezinirken bir şeyler söylüyordu, ama anlamıyordum. Kelimeler... Kelimeler neydi ki?

O kadın beni eve götürdü. İsmimi sordu, cevap veremedim. Asya... İçimden bu ismi düşündüm. Ama söyleyemedim. Kadın beni "Yaren" diye çağırmaya başladı. Belki bu yeni dünyada benim adım buydu.

Kasaba, yaşadığım o karanlık yerden farklıydı. Sessizdi, ama sessizlik burada korkutucu değil, huzur vericiydi. İnsanlar sokaklarda yavaş adımlarla yürüyordu. Çocuklar oynuyordu. Rüzgar ağaçların yapraklarını hışırdatıyordu. Bu kadar çok ses varken neden içimde hâlâ bir boşluk vardı?

Kadının evinde birkaç gün geçirdim. Yemekler sundu, bana kıyafetler verdi. Ama her seferinde gözlerime bakıp aynı soruyu sordu: “Konuşamıyor musun?” Konuşmak... Bu kelime bile zihnimde bir şeyleri tetikliyordu. Ama nasıl yapacağımı bilmiyordum.

Bir gün, kasabanın meydanında bir kuyu gördüm. Taştan yapılmış, zamanla yosun tutmuş bir kuyuydu. Ona dokunduğumda bir şeyler hatırladım. O düşüşü, o karanlığı... Ama hatırladığım başka bir şey yoktu. Sanki hayatım bu kuyudan başlamıştı.

İnsanlar bana yabancı gibi bakıyordu. Fısıldaşıyorlardı. Kadın beni koruyordu. Ama ben kimdim? Ve neden buradaydım? Kasabanın huzuruna karşın, içimde bir fırtına kopuyordu.

Yeni hayatım buradaydı, bu sessiz kasabada. Ama geçmişim, geçmişim peşimi bırakmayacak kadar derindi.