Bölüm 8: Yeni Başlangıçlar

Manastırın büyük eğitim sahasında, güneşli bir sabahta, yeni öğrencimle tanıştım. Ela Usta’nın bahsettiği kadar genç ve öğrenmeye hevesliydi. Adı Ayda’ydı; kısa boylu, ince yapılı ama gözleri, tıpkı ilk günlerimdeki gibi kararlılıkla parlıyordu.

“Yaren Usta,” dedi heyecanla, bana tam bir saygıyla bakarak. “Sizi görmek benim için büyük bir şans. Sizin gibi güçlü ve yetenekli birinin yanında eğitim almak… Bu benim hayalimdi.”

Sözleri beni şaşırttı. Öğrencilik zamanlarımda kimse bana bu şekilde yaklaşmamıştı. Bir idol ya da kahraman gibi görülmek garipti, ama aynı zamanda beni daha dikkatli olmaya itti. Onun güvenini boşa çıkaramazdım.

İlk Eğitim

Ayda’nın eline bir çift kısa kılıç verdim ve onu eğitim sahasının merkezine çağırdım. Kılıcı nasıl tutması gerektiğini gösterirken, gözleri büyük bir dikkatle her hareketimi izliyordu.

“Savunma, her şeyden önemlidir,” dedim. “İyi bir saldırı ancak iyi bir savunma ile anlam kazanır.”

Başını hızlıca salladı. “Siz nasıl bu kadar iyi oldunuz, Yaren Usta? Dövüşlerinizi izleyen herkes size hayran kalıyor.”

Gülümsemekten kendimi alamadım. “Yetenek zamanla gelir, Ayda. Ama asıl mesele sabırlı ve disiplinli olmaktır. Bu yolda zorluklar olacak. O yüzden kendini her gün biraz daha geliştirmeye çalış.”

Eğitim sırasında Ayda’nın tutkulu olduğu açıktı. Hatalar yapsa da, bunlardan ders çıkarıyordu. Üstelik gözlerindeki hayranlık ve öğrenme arzusu beni de motive ediyordu. Onunla çalışmak keyifliydi, ama aynı zamanda büyük bir sorumluluktu.

Kütüphanede Paylaşımlar

Akşamları Ayda ile kütüphaneye gidiyorduk. Ona strateji kitaplarını gösteriyor, görevler sırasında dikkat etmesi gereken noktaları anlatıyordum. Fakat zamanla konuşmalarımız, sadece görevler ve eğitimle sınırlı kalmamaya başladı.

“Yaren Usta,” dedi bir akşam, elleri arasında bir kitap tutarken. “Sizin gibi biri olmayı hayal ediyorum. Güçlü, cesur ve aynı zamanda bu kadar sakin… Herkes sizin hakkınızda konuşuyor. Siz benim kahramanımsınız.”

Bu sözler beni hem onurlandırdı hem de biraz rahatsız etti. Çünkü içimde taşıdığım intikam arzusu ve Tarikat’a olan bağlılığım, beni bazen karanlık bir yola sürüklüyordu. Kahraman olmak mı? Bu, hiçbir zaman kendime yakıştırdığım bir şey olmamıştı.

“Beni bu kadar yüceltme, Ayda,” dedim sessizce. “Ben de senin gibi bir öğrenciydim. Hâlâ öğreniyorum. Ama güçlü olmak istiyorsan, içindeki sesi dinlemeyi öğrenmelisin. Her zaman doğru olanı yapmak kolay değildir.”

Ayda başını salladı. “Ama siz hep doğru olanı yapıyorsunuz. Ve bir gün sizin kadar güçlü olacağım, eminim.”

Sessiz Gözler

Kerem, sahadan geçerken bizi uzaktan izliyordu. Artık eğitimlerimiz aynı değildi, ama onun varlığını her zaman hissediyordum. Ayda’nın bana duyduğu hayranlığı fark etmiş olmalıydı, çünkü gözlerinde garip bir hüzün vardı. Ama bir şey söylemedi. Sadece yoluna devam etti.

Bu, benim için de zordu. Kerem’i özlüyordum, ama bunu kendime bile itiraf edemiyordum. Tarikat’ın kuralları ve intikam arzularım, hissettiğim her şeyin önüne geçiyordu.

Yeni Bir Bağ

Ayda ile geçen zaman, bana onun ne kadar yetenekli ve kararlı olduğunu daha fazla gösteriyordu. Onun bana duyduğu hayranlık, benim de kendimi daha fazla geliştirmem için bir motivasyon olmuştu. Ona yol göstermek, yalnızca bir görev değil, aynı zamanda bir dostluğun başlangıcıydı.

Bir akşam, eğitimden sonra Ayda yanımda otururken sessizliği bozdu.

“Yaren Usta, sizden bir şey rica edebilir miyim?”

“Tabii,” dedim, merakla.

“Benim idolümsünüz, evet. Ama aynı zamanda… sizinle bir dost olmak istiyorum. Yani sadece öğrenciniz değil. Bu mümkün mü?”

Gülümsedim. “Ayda, zaten bir dostsun. Bu yolu birlikte yürüyoruz. Dostluk, sadece birlikte savaşmaktan ibaret değildir. Birbirimize inanmaktır.”

O an, Ayda’nın yüzündeki mutluluk her şeye değerdi. Ve ben, içimde bir şeylerin değiştiğini hissediyordum. Onun hayranlığı ve dostluğu, belki de taşıdığım yüklerin hafiflemesine yardımcı olacaktı. Ama geçmişimdeki karanlık, hâlâ beni bekliyordu.