"Beni yok sayamazsın," dedi, sesi derin, boğuk ve kışkırtıcıydı. "Sen zaten bir hiçsin," diye fısıldadım, ama sesim titremişti. İçimdeki duvarlar çatırdıyor, kendime karşı verdiğim savaşı kaybediyordum. Lucifer bir adım daha yaklaştı. Parmaklarını çeneme uzattı, başımı hafifçe kaldırdı. "Ama yine de gözlerin bana ihanet ediyor," diye mırıldandı. "Beni istiyorsun." İnkar edemezdim. Sessiz kaldım. Ve işte o an, karanlık çökmeden, düşünceler parçalanmadan, öfke aramızdaki tek bağ olmaktan çıkmışken... Lucifer dudaklarını benimkine bastırdı.

büyük düşmanın… seni en derin yerinden yakar. Ben ona güvenmedim. O bana inanmadı. Ama kader, ikimizi aynı masaya oturttu. Aynı lanetin içine. Aynı karanlığın ortasına. Ben, Slytherin’in sessiz öfkesiyim. O, Malfoy soyadının yüküyle büyümüş bir lanetli prens. Ve biz, birlikte yanacağız.