Bölüm 2"Kavuşma"

Reha Altınbaş'dan

Küçük kardeşim

belirli bir yaşa kadar kendi kızım gibi büyüttüğüm daha sonra elimden alınıp beni büyük bir vicdan azabında bırakan küçük kardeşim

Onun suçu değil olan her şey benim suçum onu koruyamadım

Ediz Sayer normalde ölsem yardım istemeyeceğim eskiden can kardeşim dediğim dostum

Ondan yardım istememek için yıllarca kaç takla attığımı saymadım ama keşke daha önce yardım isteseydim

Ahu'um şuan on yedi yaşında olmalıydı eğer yaşıyorsa.yaşıyorsa Ediz onu bir kaç saat sora getirirdi yaşamıyorsa mektup yollardı biliyordum can kardeşim dediğim adamı tanıyordum çocuklara asla kıyamazdı

Çalan kapı beni düşüncelerim den çıkardı kardeşlerimin daha yardım isteğim den haberleri yoktu ki buna sevinecek tek kişi Ayazdı biz Ediz' le konuşmasak bile Ediz her zaman onun abisi olmaya devam etmişti

Derin bir nefes vererek yavaşça kapıyı araladım gözlerim ilk önce Edize takıldı ardından yanında duran mavi gözlü kıza

Ahu benim küçük kardeşim,kızım

Ahu Altınbaş'dan

Kahramanım beni kocaman bir eve getirdiğinde gözlerim parlayarak etrafa bakıyordum

Aynı dizilerdeki evlere benziyordu!

Acaba kahramanımla burada mı yaşayacaktık Ediz ilerleyerek yavaşça kapının yanında duran zile bastı bir süre bekledikten sonra kapı bir adam tarafında yavaşça açıldı önce gözleri Edizde yavaşça gezindi bana geldğindeyse gözleri yavaş yavaş doldu ardından kollarını açarak üzerime doğru yürümeye başladı

Bana vuracaktı!

Kendimi kahramanımın arkasına saklandım kahramanlar kızları korurdu hem oda beni korurdu kahramanım olduğunu söylemişti

Ben Edizin arkasına saklanınca adam duraksadı çenesi titredi

"Beni hatırlamıyormusun?"adama öylece baktım o kimdi ki

"Sen kimsin ki?"sorduğum soruyla karşımdaki adamın gözlerinden yaşlar düşmeye başladı ne kadar ağlamasına kıyamasamda ondan korkuyordum

Ediz Sayer'den

Gözlerim kardeşim dediğim adamın neredeyse ilk defa ağladığına şahit olurken neden benden daha önce yardım istemediğini düşündüm gurur yapmıştı kesin gerizekalı

"Ahu" deim sakince Ahunun bakışları bana döndüğünde gözlerinde korkuuuyu gördüm "En az benim kadar onada güvenebiilirsin o iyi bir insan"dediğimde Ahu yavaşça ona doğru döndü sonra tekrar bana baktı"Neden?"dedi huysuz bir tonda "Sen kahramanımsın o kahramanım değil ki"

Reha'nın vicdan azabını yüreğimin ortasında hissettim daha fazla ağlamaya başladığında Ahu tekrar ona döndü"hem kahramanlar ağlamaz o çok ağlıyor"dediğinde bunun karşımdaki adam için son darbe olduğunu biliyordum

Ahu onu istemiyordu kendi kızı gibi değer verdiği kardeşi onu istemiyordu bundan daha acı ne olabilirdi "Ahu onu çok kırdın bu yüzden ağlıyor"Ahu bir bana bir karşıda ağlayan adama baktı

"Onu kırdım mı?"diye sordu yavaşça üzülmüş gibi görünüyordu başımla onayladığım da korkarak da olsa elimi bırakarak yavaşça Reha'nın yanına gitti ve ellerini uzatıp yanaklarında ki bir kaç yaşı sildi"Özür dilerim ben seni kırmak istememiştim"Reha gözlerindeki yaşları sildi ve kocaman gülümsedi karşısındaki kıza "Sorun değil hem ben biraz fazla duygusalım dediğinde Ahu da kocaman gülümsedim

Reha kollarını kaldırmadan önce bu kez ona sordu"Sana bir defa sarıla bilir miyim lütfen"Ahu bir süre düşündü ardından Reha'nın hevesli halini kıramamış olacak ki "Tamam olur"Reha onu kırmaktan korkarcasına kardeşine sıkıca sarıldı

Ahu bir süre sona tereddüt ederek de olsa kollarını Reha 'ya doladı

Bu iki kardeşin kavuşmasıydı Reha yıllarca beklediği kızına kavuşurken Ahu yıllarca aradığı o sıcaklığa kavuştu

Bu dağılan bir ailenin tekrar birleşmesiydi

İkinci Bölüm Sonu...