19. Bölüm (İyiki varsın ~Şiyar~)

Yeni bölümden herkese selam.

Keyifli okumalar.

***

Sabah uyandığımda Şiyar yanımda yoktu. Ama ben yataktaydım. Dün gece gelmişti. Beni yağa götürdüğünü hatırlıyorum. Ama şimdi neredeydi ki?

Banyoya gidip üzerimi değiştirdim. Daha sonra odayı düzeltip aşağıya indim. Kızlara kahvaltı hazirlamalarında yardım ettim. Herkes sofraya oturdu Şiyar hariç herkes.

"Şiyar nerede kızım" dedi Vedat baba. Bende bilmiyordum ki ne diyecektim. Bilmiyorum desem de saçma olacaktı. "Buradayım baba" diyen Şiyar yemek odasına geldi. Yüzümde istem dışı bir gülümseme oluştu.

"Neredeydin oğlum" diye sordu bu defa da Vedat baba. "Küçük bir isim var" dedi Yanımdaki yerine oturarak. Yemek boyunca bir kez olsun yüzüme bile başlamıştı. Yüzüm tekrardan düştü.

Herkes sesiz sesiz kahvaltısını yaparken ben ve Şiyar pek bir şey yememiştik. Kahvaltı faslı bitince herkes işe gitti. Şiyar ile kapıya kadar gittim ama ne yüzüme baktı neden benim ile konuştu.

Tüm gün odamda oturdum. Payiz abla nobeteydi, ablam ders çalışıyordu, Zozan anne ise arkadasinin yanına gitmişti. Artık ders çalışmama da gerek yoktu.

Bir ara Şiyarin kutuphanesinden o kitabı aldım. Onu ilk gördüğümde elime alıp okuyamadigim kitap. Herkes eve gelene kadar ben kitabı çoktan bitirmiştim.

Bir ara mutfağa geçip ne yemek yapıldığına baktım. Ardından Şiyar seviyor diye Revani tatlısı yaptım. Daha sonra tekrar odama gelip kitabın kalan birkaç sayfasını da okudum.

Kitap bittiği sırada Şiyar odaya geldi. Yüzüme bakmadan banyoya gidip üzerimi değistirdi. Ve yine aynı şekilde odadan çıktım. Arkasından seslendim ama bakmadı.

Herkesin gelmesi ile sofra kurulup yemek yendi. Şiyar hiç bir şey yemedi. O yemeyince bende yememiştim. Yemekten sonra çay içmeye başladık. Bu süreç içinde Şiyar asla yüzüme bakmamıştı.

Çaydan sonra tatlı indirdik ablamla beraber ama Şiyar tatlıyı yemeyi birak tadımlık bile almadı. Herkes tatlısını yiyince kaldırdım.

İlerleyen saatlerde biraz daha sohpet edilip herkes odasına gitti. Odaya gelir gelmez "Şiyar" dedim ama beni duymazlıktan gelip banyoya gitti. Bende el mecbur giyinme odasına gidip pijama takımı giyip çıktım.

"Şiyar konuşalım mı?" Dedim. Yüzüme bakmadan "uyukum var" diyip yatağa gitti. Bende ışığı kapatmaya gittim. Bir adım attım ki halı ayağımın altından kaydı ama düşeceğim şekilde değildi.

Aklıma gelen şey ile kendimi yere atıp "aa" çığlık attım. "Avzem" diye koşarak yanıma geldi. "İyi misin" dedi endişe ile. "İyiyim" dedim yüzümü buruşturarak. Sahte bir şekilde ayağımı ovuşturdum.

"Ayağın mi ağrıyor kalk hastaneye gidelim" dedi acele acele. "Kalkamıyorum görmüyor musun?" Dedim "ayrıca hastaneye gerek yok" diye de ekledim. Aniden beni kucağına alınca bu defa gerçekten korkudan çığlık attım.

"Ne demek gerek yok saçmalama" dedi kapiya doğru yürüyerek. "Ya Şiyar gerek yok" dedim ama beni dinlemedi. "Ya bir şey yok düşmedim ayağım da agrımıyor" dediğim an durdu.

"Neden yaptın bunu" dedi sinir ile beni yere indirerek. "Sen beni buna mecbur bıraktın" dedim bende sinirle. Kaşlarini çattı. "Ne yapsam konuşmuyorsun benimle ne yapayım. Böyle gunlerce küs mü kalacağız" dedim.

"Evet" diyip yatağa doğru yürümeye başladı. "Ya Şiyar tamam lütfen affet beni bak hata yaptım biliyorum çok özür dilerim" dedim dudağımı sarkıtarak. Kendimi nasıl affetirecegimi bilmiyordum.

"Bana öyle bakma" dedi. "Affet bakmayayim" dedim hem. Derin bir of cekti. "Affetim başımın belası" diyince kocaman güldüm. "Tamam hayde kalk" dedim.

"Neden" derken dediğimi yapıp kalktı. "Dünden beri hiç bir şey yemedim Şiyar açlıktan öleceksin şimdi" dedim odadan çıkarak. O da arkamdan geliyordu. "Aynı şekilde sende yemedin" dedi.

Mutfağa geldiğimizde yemekleri ocağa koyup ısıtmaya başladım. Şiyar da o sırada masaya tabak bardak koyuyordu. Yemekler ısınınca tabağa koydum. Şiyar oturunca bende karşına oturdum.

"Sende yiyeceksin ama yemezsen bende yemem" dedi. Hiç hayır diyemeyecektim çünkü çok açtım. "Tamam" diyince yemek yemeye başladık. Karnımızı doyunca birlikte masayı topladık.

"Avzem tatlıdan kaldı mı?" Diye sorunca kafam ile onaylayıp dolaptan tatlıyı çıkardım. "Bu tatlıyı yemeyecegim diye kendimle savaş verdim biliyormusun. Gece sen uyurken yeme hayalleri kurdum" diyince dayanamayıp kahkaha attım.

"Sebep" derken tatlıyı önüne koydum. "Sana küstüm kızım yiyemezdim" diyince daha fazla güldüm. "Çok inatsin" dedim. O çoktan beni unutup tatlıya dalmıştı.

"Ellerine sağlık hatunum" dedi tatlıyı bitirir bitirmez. "Afiyet olsun kocağım" der dermez başka bir ses geldi. "Oo çifte kumrular barışmış" dedi Ferzan abi.

"Ne yapıyorsunuz burada" diye de ekledi. "Yemek yedik Ferzan abi çok açtık" dedi Şiyar. Bir yandan da karnın sıvazlıyordu. "Afiyet olsun bende su alacaktım" dedi Ferzan abi.

"Sana iyi su almalar. Hayde Avzem biz gidelim benim çok uyukum var" dedi Şiyar. "İyi geceler abi" diye de ekledi. Bende iyi geceler diyince biz mutfaktan çıkıp odaya gittik. Şiyar kafasını yastığa koyar koymaz uyudu. Çok yorgun olduğu belliydi.

1 AY SONRA

Sabah gördüğüm -yks sınavı sonuçları açıklandı- bildirimi ile Şiyar ile beraber ekran başına gectik. Bir yandan heyecan bir yandan da korku ile baktım ekrana.

Sayfa açılmak üzere iken "ay ben bakmayacağım" diyip olduğum yerden kalktım. "Sakin olur musun hatunum" diyen Şiyar benim yerime oturdu.

"Sen bak iyiyse söyle kötü ise söyleme" derken odanın diğer ucuna getcim. "Kötü değildir korkma" dedi Şiyar. Elimi kalbimin üzerine koydum. "Baktın mı baktin mi" diye sordum heyecan ile.

Şiyar bir süre ekrana kitlenip bana cevap vermedi. Daha sonra ayaga kalkıp bana baktı. "Baştan söylüyorum hatunum üzülmek yok tamam mı?" Dedigi an gozlerim doldu.

"Yapamadım işte olmadi" dedim. Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki bu hissin tarifi yoktu. "Daha söylemedim ki nereden biliyorsun kötü" diyince dönüp ona baktım. "Yüzünden belli" dedim.

"Hayde söyle" dedim. Tam konuşacakken araya girdim "yada söyleme hazır değilim" dedim Avzem dedi. "Of söyle tamam" dedim yine konuşacaken böldüm. "Söyleme duymaya hiç hazır değilim" dedim.

"Kazandın" dedi. "Biliyordum işte biliyordum olmadı" dedim ağladı aglayacaktım ki "ne?!" Dedim aniden. "Kazandın Avzem 437 puan almişsin" dedi. "Kazandım" dedim fısıltı ile.

"Kazandım" diyerek koşup Şiyara sardım. Belimden tutup beni etrafımda dönerek"kazandın" dedi. Mutluluktan havalara uçmak uzeriydim. O sırada sahte bir öksürük sesi geldi.

"Aile var burada aile" diyen Diyar abiye baktim. Kapının eşiğinde durmuşlardı. Şiyardan ayrılıp "kazandım" diye çığlık attım. Herkes tek tek sarılıp tebrik etti.

"Ee baldız hangi bölüme terich yapacaksın" dedi Ferzan abi. Siyara bakıp gülümseyerek "Hukuk" dedim. "Avukat hanım bundan sonra dikkat mi etmeliyiz" dedi Diyar abi tişörtünü ilikler gibi yaparak. "Evet" dedim ciddi bir tavır ile. Herkes bir anda gülmeye başladı.

Tüm gün boyunca benim odamda üniversitesi araştırmasi yaptık hep birlikte. Terich listesi yaptık. Kahkaha dolu bir gün geçirdik. Sonunda puanımın yettiği en iyi üniversitele listesinde herkes hem fikir olunca hiç vakit kaybetmeden tercihi yaptım.

O kadar heyecanlıydım ki yerimde duramıyordum. O kadar mutluydum ki. Daha düne kadar bugünün hayalini kurarken bu günü hemen geleceğini ve bu denli mutlu olacağımı bilmiyordum.

Akşam yemeğinden sonra Diyar abi ve Payiz abla nöbete gitti. Şiyarın dedesi, Vedat baba ve Zozan anne de bir akrabaları çaya davet ettiği için gitti. Biz dört kişi oturup bir sürü hayal kurduk.

"Gençler ben yarım saate geliyorum" diyerek arağa kalktı Şiyar. Soran gozler ile ona baktım. "Nerey Şiyar" diye sordu ablam. "Gidip tatlı alıp geleceğim" derdi.

"Çocuklara söyle onlar alsın" dedi Ferzan abi. "Yok abi ben alacağım" diyen Şiyar kaş göz yaptı Ferzan abiye. "He tamam sen al" dedi Ferzan abi. Ne ben nede ablam anladık aralarında olan şeyi.

Siyar kapiya doğru gidince bende peşinden gittim. "Ben hemen geleceğim Hatunum" dedi. "Tamam kocacığım geç kalma" dedim gülümseyerek.

"Kalır mıyım hiç Hatunum" dedi daha sonra avluya çıktı. "Şiyar" dedim. Durup bana baktı. Birkaç adım atıp yanina gittim. "İyiki varsin" diyip yanağından öpüp hızlı bir şekilde içeriye girdim.

"Sende iyiki varsın hatunum. Ama ben bununla yetinmem" diyip eli ile yanağını gösterdi. Utançtan kıpkırmızı olduğuma emindim. "Git artık kocağım" dedim gülerek.

"Emrin olur karıcığım" diyip yürümeye başladı. Bende kapıyı kapatıp elimi kalbimin üzerine koydum..

PAYİZ BEDİHİ

Acile geldiğimizden beri huzursuz olan Diyara baktim. Az önce evde gülüp eğlenen adamdan eser kalmamıştı. Bakişımı ondan çekip önümdeki hastaya baktım.

"Sarı alanda serum takılacak" diyip elimdekileri hastaya verdim. Hasta giderken tekrardan Diyara baktım. Önündeki adam ona kızarak bir şey söylüyordu. Hızlıca o yöne gittim.

"Bu ne biçim hemşire kardeşim delik deşik etti beni" diyordu adam. Diyar kabak gibi ortada olan damar yerine iğneyi başka yerlere batırmıştı. "Kusura bakmayın ben halledeceğim. Diyar sen git" diyip damar yolu açtım.

"Allah razı olsun bacım delik deşik oldum" dedi karşımdaki adam. Tebessüm edip Diyarın yanına gittim. "Neyin var senin böyle" dedim.

"İçimde bir sıkıntı var Payiz" diyip ofladi. "Bu hastanın, hastayi bu duruma getireceğin anlamına gelmez. Sen hemşiresin karsindaki kişi senin hastan kendine gel" diye çıkışmak zorunda kaldım.

"Haklısın" demekle yetindi. "Git elini yüzünü yıka hemen gel" dememle beraber çıkıp gitti. Onun bu halli beni de sıkıntıya koymuştu. Diyarın durduk yere içine sıkıntı gitmezdi.

Beni düşüncelerden sıyıran şey acile gelen ambulans oldu. Ben o yöne giderken ambulas içindeki hemşirenin konuşmasını dinledim. "23 yaşında, erkek, bıçaklama, baygın ama kendinde, bıçak sağ alt köşede" diyordu.

Bu hasta büyük ihtimalle ameliyat olacaktı. Sağ alt köşe tehlikeliydi. "Sedat hocayı arayın bu vaka ameliyat" diyen hastanın yanındaki hemşire ile söylediklerim doğru citki.

Bende birkaç adım atıp hastanın başında durunca olduğum yerde donup kaldı. "Şiyar.."

***

Bir bölümün daha sonuna geldik.

Bölümü nası

l buldunuz.

Satır arası yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum.

Takipte Kalın.

Tiktok; nurrunuzq

Instagram; nurrunuuz