Hayatın anlamını aradığım dönemlerde karşılaştım okumak eylemiyle. Başlarda gençlik kitaplarını okur, o dünyada yaşamayı sever, her yeni kurgudan aldığım zevkle gerçeklikten kaçardım. Artık arayışa girmiyor, yalnızca kaderimi geride bırakıp karakterlerle birlikte yaşıyordum.

Tabi bu çok sürmedi. Çünkü büyüdüm ve sorumluluklarım kaçabileceğim delikleri bile doldurmaya başladı. O zaman bıraktım gençlik kitaplarını.

İnsan ne yaşarsa onu okura döndüm.

Edebi romanları okuyor, o mısralarda yaşanan zorluklarla ders aldığımı hissediyordum.

Ta ki insanlarla yaşadığım ilişki karmaşıklığına kadar. Ya da kötü niyetli insanlardan korunmam gerektiğini anladığım zamana kadar da diyebiliriz. Kötü olmak istemiyordum, Allah bana bunu emretmemişti ve kişiliğimle de uyuşmuyordu. Ben de başladım gelişim kitaplarına. Ne kadar sabır ve istikrarla sürdürülmesi gereken işlevli nasihatler olsa da, burada size ne kadar sıkıcı oldukları hakkında ön yargı yaratmayacağım.

Ve evet bu kategoride beni çok fazla gerçek hayatla bütünleştirmiş, kitap okumak bir kaçış değil ders halini almıştı.

Şimdiyse tüm dallara uçuyor canım ne zaman ne isterse ona konuyordum.

Hatta o dallarda meyve hasatıda veriyordum. Evet yazıyorum. Bir yazar değilim belki ama yazmayı seven ve sonuçlarıyla mutmain olan biriydim artık.

Size bir edebi roman kadar katkı sağlayamam, gençlik romanı kadar eğlenceli anlar yaşatamam, gelişim kitabı kadar doğru nasihatleri sıralayamam...

Ancak bu dünyadan geçip gidecek olan bir kadının kurgu dünyasını, satırlarıyla ziyaret edebilir ve onunla karakterlerini yaşatabilirsiniz.



"Okumak, kimseyi soymadan zengin olmanın güzel bir yolu." - Arlette Laguiller