KARANLIKLAR

Bir ateşin kuşatılmışlığındayken bedenim,
Kıpkızıl bir ummandır, gözlerime doluşan.
Linç olmuş duygulara kapanırken gözlerim,
Yoksa hayalin midir karanlıkta oluşan,,?




Bir yanardağa dönmek ister,
İçimdeki mamalar.
Bir gün doğumunda gizlenir,
Karanlıktaki yağmalar.
Koç olayım İsmail yerine,
Yeter ki ayrılığın boynunu vurun.
Yeter ki gelmeyin, durun gelmeyin.
Dibi görünmez, dar karanlıklar.




Bebek dünyaya gelmek ister
Tohum, toprakta çatlar kabuğundan
Çelik bir yalandan,
Zifir koridorlar açılır da,
Göçer perde perde, iner karanlıklar.



Seninle aklanırdı, balçık karası yollar.
Aralanır, ışığa koşardı kapılar.
Eyvah'ın en derin kuyuları kazılırken
Taşar içimizden, akar karanlıklar.



Üstüme örttüğüm yorgan
Boynuma taktığın urgan
Bir dönüm noktasındaki an
Uzatır elini, tutar karanlıklar.


Acemesiydim ağlamanın,
Yalnızlık büyürken içimde.
Kıyılara uzak bir ada olmanın,
Sınırımdaydım, telaşlı
Keşfedilmemişliğinde.


Yağmur dindi,
Derin korkularım bitti.
İçime ilkindinin esrarı indi.
Tek kalan gözlerindi belki,
Gözlerime sürdüğün.
Korkuların efendisiydi,
Defterini dürdüğün.



Fırtına yaşımda değilim artık.
Adımlarım sus pus kaldırımlarda
Yürüyorum, el yordamıyla,
O dar, tipsiz karanlıklarda.
Gidiyorum,
Açılan koridordan sızan ışığa,
Ağaran tan'a,
Gidiyorum,
Hayat soluyan sabaha.
Ve kalbini açmış,
Beni bekleyen şafağa...