47. Bölüm

Bir süre sonra Sıla, "Uyumak istiyorum," diyerek başını kaldırdı. Kumandayı bir kenara bıraktı ve ayağa kalktı. "Sana iyi geceler," dedi, ardından odasına gitmek için merdivenleri çıkmaya başladı.

Turan yerinde kaldı, düşüncelere dalmıştı. Sıla’nın hastanede söyledikleri aklına geldi. Bir süre bekledikten sonra, kararını verip onun yanına gitmeye karar verdi.

Sıla, odasında yatağına uzanmıştı ki kapı nazikçe tıklatıldı.

"Gelebilir miyim?" dedi Turan, alçak bir sesle.

Sıla, yerinden doğrulup dikleşti. "Tabii ki,"

Turan, kapıyı hafifçe aralayıp odaya girdi. Bir an duraksadı, sonra gözlerini Sıla’ya dikerek, "Eğer sarılmak istersen..." dedi, sesi çekingen ve yumuşaktı.

Sıla şaşırmıştı ama Turan’ın sözlerindeki samimiyeti hissetti. Hafif bir tebessümle, "Tabii," diyerek eliyle yatağın kenarını işaret etti.

Turan, tereddütlü adımlarla yanına yaklaştı ve yatağın kenarına oturdu. Ellerini dizlerinde tutarak bir süre sessiz kaldı. Sonra başını kaldırıp Sıla’ya baktı, "Kalbimi dinleyerek uyumak istersen" dediği sırada Sıla, gülümseyerek "İsterim," dedi.

Turan, "Tamam," diyerek hafifçe gülümsedi ve yatağa uzandı. Sıla da yavaşça onun yanına yaklaşıp başını Turan’ın göğsüne dayadı. Gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. Onun sıcaklığını hissetmek, içinde bir huzur dalgası yaratmıştı. Kısa bir süre sonra, nefesi sakinleşti ve derin bir uykuya daldı.

Turan, Sıla’nın uyuduğunu fark ettiğinde bir an duraksadı. Göğsünde hissettiği hafif ağırlık ve düzenli nefes alışları, ona huzur veriyordu. Gözlerini kapadı ve bu anın içinde kayboldu, zihnini sadece o anın dinginliğiyle doldurarak kendini uykuya teslim etti.

Sıla, telefonun çalmasıyla aniden sıçradı. Kalbi hızlı hızlı atarken Turan da onun korktuğunu fark edip gözlerini açtı.

Sıla şaşkın bir ifadeyle Turan’a bakarken, Turan telefonu eline aldı ve aramayı cevapladı. Yatakta oturur pozisyona geçti, konuşması kısa ve netti.

"Tamam, siz Turan Hocam yarın ilgilenecek dersiniz," dedi ve telefonu kapattı.

Sonra tekrar yatağa uzandı, hafifçe gülümseyerek Sıla’ya döndü. "Senin o şeker kız var ya, hastaneyi karıştırmış," dedi, alaycı bir tonla.

Sıla uykulu gözlerle, "Anlamadım," diye mırıldandı.

Turan, "Yarın gidince anlarsın," dedi gülümseyerek. Ardından ekledi, "Bu arada, yarın senin de kontrollerini yapalım. Sürekli beni atlatıyorsun zaten."

Sıla yavaşça, "Gerek yok, boş ver, iyiyim zaten," dedi gözlerini ovuşturarak.

Turan’ın ifadesi bir anda ciddileşti. "Kaç haftalık ona bakalım, şeker yüklemesi yapılması gerekiyor. Üç boyutlu ultrasonla kontrol edilecek, kan taraması da yapacağız," dedi, sesi sertleşmişti. "Gerek yok’ denir mi?"

Sıla, onun ciddi ve kararlı tavrı karşısında şaşkın bir şekilde sustu, ne diyeceğini bilemedi.

Daha 20. haftadayız, söylediklerine daha erken değil mi?" diye cevap verdi Sıla, kaşları hafifçe çatılmıştı.

Turan, kapalı gözlerini açıp yattığı yerden doğruldu. Yavaşça Sıla’nın göz hizasına geldi ve onu dikkatle süzdü. "Neden kaçıyorsun?" diye sordu, sesindeki merak ve gerginlik belirgindi.

Sıla tedirgin bir şekilde, "Hiçbir şeyden kaçmıyorum," diye mırıldandı.

Turan kaşlarını kaldırarak tekrar sordu, "O zaman neden direniyorsun hastaneye gitmemek için?"

Sıla, bakışlarını yere indirerek, "Sen sıkıntı yaşama diye," dedi, sesi giderek daha alçalıyordu.

Turan sinirle, hafif alaycı bir gülümseme takındı. "Ben sıkıntı yaşamam. Ama asıl senin sıkıntın ne, onu merak ediyorum," dedi, tonunda sorgulayıcı bir keskinlik vardı.

Sıla, Turan’ın bu sözlerine daha fazla dayanamayarak öfkeyle, "Ne ima ediyorsun?"

Turan gözlerini kıstı ve soğukkanlı bir şekilde, "Bir şey ima etmem için önce bilmem lazım. Bilmediğim ne var? Onu soruyorum,"

Bu sözler Sıla’nın sinirlerini iyice gerdi. Yatakta doğrulup hızla ayağa kalktı. "Banyoya gidiyorum. Odana geçersin," dedi, ardından sert bir şekilde kapıyı çarparak banyoya yöneldi.

Turan, şaşkınlıkla bir an yerinde kaldı. Sonra öfkesini bastıramayarak hızla yataktan kalktı ve sinirli adımlarla odadan çıkıp mutfağa gitti.

Sıla, Turan’ın çıktığını duyunca banyodan çıkıp odasına döndü. Yatağına oturdu ve derin nefesler alarak sinirini bastırmaya çalıştı. Düşünceler kafasında dolaşırken, sessizlik odada bir ağırlık gibi hissediliyordu.