67. Bölüm

Hasan ve Hale evden çıktıktan sonra Sıla ve Turan, şaşkınlık içinde bir süre apartman boşluğuna bakakaldılar.

Turan derin bir nefes alıp kapıyı kapattıktan sonra başını iki yana sallayarak, “Hiç mi dinlemez bir insan, hiç mi susmaz? Hasan’a Allah sabır versin,” diye söylenerek mutfağa yürüdü.

Sıla arkasından seslendi. “Olay neymiş peki?”

Turan bardağına çay doldururken omzunu silkti. “Bir şey yok. Kamera kayıtlarını izledim, Hasan kıza sarılmamış bile. Çocuklar bir şey istemiş, onu koyacağı kabı da üst raftaymış. Kız da biraz düşüncesiz davranıp tezgâha çıkmış. Sonra dengesi kaybolunca arkaya doğru sendelemiş, Hasan da oradaymış. Düşmesin diye tutmaya çalışmış ama kızın hızıyla ikisi de yere kapaklanmış. Hasan biraz üstüne düşmüş gibi görünüyor ama kasıtlı bir şey değil.”

Turan başını iki yana salladı. “Ama bunu Hale’ye anlatmak mümkün değil. Adam öyle bir şey yapacak olsa, kendi taktırdığı kameralara karşı mı yapar?”

Sıla, Turan’ı dikkatle dinlerken bebeği kucağına verdi.

Turan, ne olduğunu anlamadan Alparslan’ı kucağında bulunca şaşkınca gözlerini kırptı. Sıla ise bir bardak su alıp masaya oturdu.

Turan, Alparslan’a bakarak gülümsedi. “Ne ara aldım ben seni?” diye mırıldandı, sonra başını kaldırıp Sıla’ya baktı. “İki arada bir derede bebeği bana verip kaçtın resmen,” diyerek yanına oturdu.

Sıla hafifçe gülümseyerek, “Azıcık sen taşı, ağırlaşıyor gittikçe,”

Turan da gülümseyerek başını salladı. Ardından derin bir nefes alarak, “Sıla,” diye seslendi.

Sıla, bardağından gözlerini kaldırıp ona baktığında Turan elini uzattı.

“Evlenmek istiyorum,” dedi net bir ifadeyle.

Sıla, gözlerini şaşkınlıkla açarak Turan’a baktı. Turan elini tutup hafifçe sıktı.

Sıla, şok içinde ne diyeceğini bilemeden ona bakmaya devam etti.

Turan bir süre sessizlikten sonra yavaşça elini geri çekerek, “Sanırım istemiyorsun,” dedi sesi biraz kısık çıkmıştı.

Sıla hala şaşkındı ama toparlanmaya çalışarak, “Nasıl olacak ki?” diye mırıldandı. Sonra kısık bir sesle ekledi: “Ben yaşamıyorum ki...”

Turan gülümseyerek başını salladı. “Mesele sadece buysa sorun değil. Asıl soru şu: Beni istiyor musun?”

Sıla bu sefer elini uzatıp Turan’ın elini tuttu. İçten bir sesle, “Benim zor anlarımda yanımda olan sendin. Bana destek olup yardım eden de sendin, Turan. Seni sevmeseydim, bir şekilde giderdim,”

Sonra elini yavaşça kaldırıp Turan’ın yanağına koydu. “Bebeğime baba olan, bana yoldaş ve sırdaş olan adamı sevmemek mümkün mü?” diyerek yanağını okşadı.

Turan, Sıla’nın elini yanağında tutarak hafifçe öptü. “Seni seviyorum,” dedi fısıltıyla ve elini tekrar yanağına götürdü.

Sıla ona sevgiyle baktı. Turan’ın aslında merhamet ve sevgi dolu biri olduğunu görmemek için kör olmak gerekirdi. Yaşadığı zorluklar onu savurmuştu, verdiği tepkiler bazen sert olabilirdi ama içinde kocaman bir sevgi taşıyordu.