80. Bölüm

Sıla, "Turan, Alp'i alır mısın?" diyerek bebeği ona uzattığında, Turan onun yüzündeki ağrı ifadesini fark etti.

"İlaç vermemi ister misin?" diye sordu endişeyle.

Sıla, "Alp’i alırsan biraz daha dayanırım, hareketlenmesi tutmamı zorlaştırıyor,"

Turan hemen Alparslan’ı kucağına aldı ve gülümseyerek, "Koca adam oldun sen, annen seni taşıyamıyor artık oğlum," diyerek onu sevmeye başladı. Sonra Sıla'ya dönüp, "İyi misin?"

Sıla başını sallayıp hafifçe gülümsedi. "Harikayım,"

Turan heyecanla yatağın kenarına oturdu. "O zaman muayene edeyim mi?"

Sıla gülümseyerek, "Olur,"

Turan kapıya çıkıp hemşirelerden ultrason makinesini getirmelerini istedi. Birkaç dakika sonra cihaz geldi ve Alparslan için de küçük bir yatak getirildi, oraya yatırıp muayeneye başladığında, Turan heyecanla,

"3 Hafta 4 gün,"

Sıla, gözleri parlayarak, "Kalp atışını dinleyebilir miyiz?"

Turan mutlulukla "Bakalım," diyerek sesi açtı. Odaya yayılan minik kalp atışlarıyla birlikte, Turan, Sıla'nın alnından öptü, başını onun başına yasladı ve fısıldadı:

"Sen bana dünyaları verdin… Hem de ikinci kez."

Bir süre heyecanla Sıla’yı öperken, kapının açılmasıyla Eflin Hanım ve Haldun Bey içeri girdi. Onlar merakla olanları izlerken, Turan gözlerini silip yerinden kalktı ve gülümseyerek, "Hoş geldiniz,"

Haldun Bey hafif tedirgin bir ifadeyle, "Bir sorun yok değil mi?"

Turan gülümseyerek, "Baba oluyorum, yeniden"

Eflin Hanım şaşkınlıkla, "Ne?"

Turan gülerek, "Aşağı yukarı 1 aylık," diye yanıtladı ve annesine sarıldı.

Eflin Hanım heyecanla, "Çok sevindim," diyerek ona sıkıca sarıldı.

Haldun Bey de duygulanarak, "Çok mutlu ettiniz beni," dedi ve gözlerini sildi.

Eflin Hanım, Sıla’ya yaklaşıp geçmiş olsun dileklerini ileterek elini tuttu. O sırada Alparslan ağlamaya başlayınca, onu kucağına aldı ve "Oğluma kardeş geliyormuş," diyerek sevgiyle sallamaya başladı.

Turan, ultrason makinesini kapatıp geri koyduktan sonra geri döndü. Bir süre ameliyat ve bebek hakkında konuştular. Daha sonra Eflin Hanım ve Haldun Bey, Alparslan’ı da alarak eve döndüler.

Gece boyunca ilaçların etkisiyle derin bir uykuya dalan Sıla, sabaha karşı keskin bir ağrıyla uyandı. Vücudu hâlâ yorgun ve halsizdi, başını hafifçe çevirince Turan’ın yanında olduğunu fark etti. O da uyanmış, gözlerini Sıla’nın yüzüne dikmişti. Yorgun ama dikkatli bir sesle sordu: “İyi misin?”

Sıla, hafifçe başını salladı ama yüzünü buruşturarak karnını tuttu. Ağrıları henüz tam geçmemişti. Turan, hemen yatağın kenarına oturarak elini Sıla’nın sırtına koydu. Dokunuşu hem koruyucu hem de dikkatliydi.

“Biraz su içer misin?” diye sordu, sesi yumuşak ama kararlıydı.

Sıla hafifçe başını salladı. Turan ona su verirken gözleri bir an için onun solgun yüzüne takıldı. Onun bu hâlini görmek hoşuna gitmiyordu. Geceden beri başında beklediğini, sabaha kadar onun en ufak hareketine bile dikkat ettiğini biliyordu.

Sabahın ilk ışıkları odanın içine süzülmeye başladığında kapı hafifçe aralandı. Eflin Hanım ve Haldun Bey, Alparslan’la birlikte gelmişlerdi. Sıla, yatağın ucuna oturmuş dinleniyordu ama Alparslan’ı görünce gözleri doldu. İçinde biriken özlem gözlerine yansımıştı.

“Oğlum benim…” diye fısıldayarak ona uzandı.

Alparslan’ı kucağına aldığında, küçük bedeni sıcacık avuçlarının arasına oturdu. Onu derin bir nefesle içine çekti, kokusunu özlemişti. Küçük elleri, annesinin yüzüne dokunduğunda gözlerinden birkaç damla yaş süzüldü. Sevgiyle onu öptü, kollarına biraz daha sıkı sarıldı.

Bir süre sonra oğlunu sevdikten sonra, gözlerini Turan’a çevirdi. Ona sessizce baktı, "Ağrım var." diyerek Alparslan’ı ona doğru uzattı. Turan, küçük çocuğu dikkatle kollarına aldı. Odada kısa bir sessizlik oldu. Sadece Alparslan’ın neşeli sesi yankılanıyordu.