85. Bölüm

Bir süre sonra Alparslan’ın ağlama sesiyle uyanan Turan, hemen kalkıp onu kucağına aldı. Hafifçe sallayarak sakinleştirmeye çalışırken Sıla da yatakta doğruldu. Gözleri uykulu ve acıyla.

“Acıyor…” diyerek kalkmaya çalıştı.

Turan ona baktı, yüzündeki ifadeden ne demek istediğini anladım.

“İlaçlarını getireyim.” diyerek odadan çıktı.

Sıla, ağrısını bastırmaya çalışarak yavaşça banyoya yöneldi. Birkaç dakika sonra Turan geri döndü. Elindeki ilaçları ve pansuman malzemelerini hazırlarken gözleri Sıla’yı aradı. Banyodan döndüğünde ona ilaçlarını uzattı, ardından sessizce pansumanını yapmaya başladı.

Tam işini bitirirken telefonu çaldı. Kısa bir konuşmadan sonra telefonu kapatıp Sıla’ya döndü.

“Bizimkiler geliyor.” dedi.

Sıla kaşlarını hafifçe çattı, sesi hâlâ yorgun ve acı doluydu.

“Kim?”

Turan, elini uzatıp onun kalkmasına yardım ederken sakince yanıtladı:

“Haleler geliyor.”

Sıla, yüzüne düşen saçları geriye itip derin bir nefes aldı. Turan’ın elindeki sıcaklığı hissederek yavaşça doğruldu.

Aşağı inerken Turan hızla hareket edip Alparslan’ı annesinden aldı, ardından Sıla’yla birlikte mutfağa geçti.

Sıla, susuzluğunu bastırmak için tezgaha yönelirken Turan, ona göz ucuyla baktı.

“Karnın aç değil mi senin?” diye sordu. Alparslan’ı yerdeki oyun minderine bırakıp buzdolabına yöneldi.

Sıla başını iki yana salladı. “İstemiyorum, boş ver.”

Turan hafifçe gülümseyerek başını salladı.

“Ben açım, yemek hazırlayacağım ve sen de yiyeceksin hayatım. Öyle ‘istemiyorum’ falan yok.” dedi kararlı bir sesle.

Tam o sırada Eflin Hanım kapıdan içeri girdi. “Yemek hazır, oğlum. Ben yaparım.” dedi nazikçe.

Ancak Turan, annesini umursamadan hazırlık yapmaya devam etti. Eflin Hanım tezgaha yaklaşarak bir kez daha seslendi:

“Oğlum?”

Turan ise dolaba yönelip bir şeyler aldı ve hiç istifini bozmadan hazırlıklarına devam etti.

Sıla, sessiz adımlarla Eflin Hanım’ın yanına yaklaşıp elini hafifçe sırtına dokundurdu. Göz göze gelmeden başıyla geri çekilmesini nazikçe ima etti.

Eflin Hanım, kısa bir an duraksadı, ardından Sıla’ya bakıp anlayışla hafifçe gülümsedi. “Kolay gelsin.” diyerek mutfaktan çıktı.

Sıla, onun arkasından sessizce baktı, sonra gözlerini Turan’a çevirdi. Turan, hiçbir şey olmamış gibi yemeğini hazırlamaya devam ediyordu.

Sıla, Turan’ın yanına yaklaşıp sırtını nazikçe sıvazladı.

“Yapma böyle, bir tanem.” diye fısıldadı.

Turan, bir an duraksadı ama gözlerini ondan kaçırarak hafifçe başını salladı. “Boş ver... Biraz uzak kalmak iyi geliyor bana.” diye mırıldandı.

Sıla derin bir nefes aldı, ardından sessizce kapıya yönelip mutfak kapısını kapattı. Tekrar Turan’a yaklaşarak yumuşak bir sesle konuştu:

“İleride Alparslan da böyle yapacak demek ki bana.”

Turan, Sıla’nın sözleri karşısında bir an durdu. Parmaklarını tezgahın kenarında gezdirirken gözleri boşluğa daldı.

“Alparslan’ın öz babası öldü... Kaldı ki zamanı geldiğinde anlatacağız.” dedi, sesi daha sert çıkmıştı.

Sıla, onun içine kapanmasını istemiyordu. Bir adım daha yaklaşıp elini Turan’ın koluna koydu. “Ama nasıl anlatacağız?” diye fısıldadı.

Turan, gözlerini yavaşça Sıla’ya çevirdi. Cevap vermedi, sadece derin bir nefes alarak başını eğdi. Sıla, Turan’ın gözlerine bakarak sakin ama meraklı bir sesle sordu:

“Peki, ya bir gün amcasını, halasını, ailesini bulmak isterse? Ne olacak o zaman?”

Turan derin bir nefes aldı, gözlerini kaçırarak sıkıntıyla başını iki yana salladı. “Bilmiyorum.” dedi iç çekerek. “Saklamak da iyi bir şey değil işte...”

Tam o sırada kapının tıklatıldığını duydular. Turan hızla toparlanıp “Sonra konuşuruz.” diye fısıldadı, ardından daha yüksek bir sesle “Gelebilirsin baba.”

Kapı aralandığında Haldun Bey içeriye göz attı. “Özelse gidebilirim.” dedi kibarca.

Sıla hafifçe gülümseyerek başını iki yana salladı. “Yok, lütfen buyurun, gelin.” diyerek onu içeri davet etti.

Haldun Bey, kısa bir tereddütten sonra içeri adımını attı. Odada hafif bir sessizlik oluşurken, Sıla ve Turan göz göze gelip konuşmalarını şimdilik ertelediler.