73. Bölüm

Aslı küvete tekrar girdi, usturayı açtı, elleri titriyordu. Sol eline aldı ve sağ bileğini yukarı çevirdi. Gözleri yaşlarla dolmuştu, ama bu yaşlar öfke mi, acı mı, yoksa çaresizlik miydi, kendisi bile bilmiyordu.

İlk kesik hafifti. Akan kanı görünce içi ürperdi, ama elleri durmadı. Biraz daha bastırdı, acı vücuduna yayılırken gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Hıçkırıklarını kontrol edemiyordu. Akan kanın sıcak suyla karışmasını izlemek ve yanma hissi, içinde garip bir his yaratıyordu.

Aşağıda oturan Murat, yukarıya çıkıp kapıda içeriyi dinliyordu. Önce bir süre dinledi, ama sesi duyamıyordu. Kapının kilitli olduğunu fark ettiğinde kapıya yavaşça vurdu. “Aslı?” dedi sakin bir sesle. “Kapıyı açar mısın?”

Aslı, Murat’ın sesini duydu ama cevap vermedi. Nefesi kesik kesik çıkıyor, gözleri elindeki usturaya odaklanmıştı.

Murat kapıyı tekrar zorladı. Ses daha belirgin hâle geldiğinde sabrını kaybedip bağırmaya başladı:

“Aslı! Ne yapıyorsun? Aç şu kapıyı!” Kapıya yüklendi ama açılmayınca panikledi.

Panikle bir demir parçası yardımıyla kapı arasına sokup kilidi kırdı. Kapıyı açtığında gördüğü manzara karşısında donakaldı.

“Aslı!” diye bağırarak küvete koştu. Aslı küvetin içinde, bileğinden süzülen kanla oturuyordu. Diğer eli hala usturayı tutuyordu. Yüzü kireç gibi beyazdı, nefes almakta zorlanıyordu. Elini uzatıp usturayı hızla aldı ve lavaboya attı. Aslı’nın yüzüne baktığında, gözlerinde bir boşluk gördü.

“Yapamadım…” dedi Aslı, titrek ve kısılan bir sesle. “Yapamadım…”

Murat, derin bir nefes aldı. Elleriyle Aslı’nın yüzünü tuttu ve gözlerinin içine bakarak, sakin bir sesle konuştu:

“İyi ki yapmadın." dedi, sesi yumuşak ve şefkat doluydu." İyi ki…”

Aslı, gözlerini boşluğa dikmişti, ama dudakları titriyordu. Ayağa kaldırıp bir havluyla vücudunu örtüp kollarına aldı ve banyodan çıkardı. Yatak odasına götürüp nazikçe yatağa oturttu.

Murat dolaptan kıyafetler çıkartırken, Aslı gözlerini bileğindeki kesikten ayırmıyordu. Murat üzerini değiştirmek için yanına yaklaştığında, Aslı onun elini tuttu.

“Git,” dedi kararlı bir sesle.

Murat duraksadı, söylediklerini anlamamıştı, baktı.

“Bir şey mi istedin?” diye sordu.

Aslı gözlerinin içine bakarak, daha güçlü bir şekilde tekrarladı:

“Çetin" dedi sert bir sesle. "Git!" duraksadı. "İstemiyorum seni.”

Murat, bir an hareketsiz kaldi, gözlerinde belli belirsiz bir hüzün belirdi, ama hızla kendini toparladı. Havluyu bıraktı, arkasına bakmadan kapıya yöneldi. Çıkmadan önce başını eğip kısa bir "Peki" dedi ve kapıyı arkasından kapattı.

Aslı, odada tek başına kalmıştı. Gözlerini bileğine indirdi. Küçük, yüzeysel kestikten sızan kanın artık durduğunu fark etti. Dişlerini sıktı, gözleri doldu ama bir damla bile bakmasına izin vermedi.

Üzerini değiştirip yatağa uzandı. Başı dönmeye başlamıştı yine. Gözlerini kapadı, uyumaya çalıştı. Ağrısı, bir türlü hafiflemedi. Yorgundu; uyumak ve ağrısından kurtulmak istiyordu. Gözlerini başka bir yastıkla kapattı. Zor da olsa, uykuya daldı.

Uyandığında, Murat’ı gardıropa dayanmış, dizlerine kollarını koymuş ve başını komodine dayamış bir şekilde uyurken gördü. Yataktan kalkmaya çalışırken, büyük bir kasılma acısıyla çığlık attı. Aslı’nın çığlığını duyunca, korkuyla uyandı Murat. Ayağa kalktı ama Aslı’ya yaklaşmadı. Aslı, yataktan kalkmaya çalışırken tekrar kramp girdi ve büküldü. Murat, dizlerinin üzerine çöküp Aslı’nın yüzünü görmeye çalıştı. Aslı’nın yüzündeki saçlarını çektiği sırada, Aslı sinirle elini itti.

"Dokunma!" diye bağırdı. Dişlerini sıkıp, ayağa kalkmaya çalıştı ama acı, hareket etmesine engel oluyordu.