112. Bölüm

-FİNAL-

HAMİLEYDİM.

TİAGODAN..

BİR KIZ...

2 AYDIR KARNIMDA....

" Artık söylemelisin bence Valencia. " Dedi Jasmine.

Kızlar biliyorlardı.

Ben bu bebeği istemiyordum. O da ölecekti biliyordum.

" Yapamam " dedim titrek bir sesle.

" Sadece hamileyim de ve gel. " Dedi Eva.

Tam bu sırada içeriye Tiago girince hemen sustum.

" Küçük hastam bir gelir misin?" Dedi.

Başımı sallayıp yanına geldim.

" Hamilesin. " Dediğinde durdum.

Biliyor muydu?

" Biliyorum. Güzelim gelir misin?" Dedi ve elimi tutup beni revire çekti.

Doğum kontrol odasına geldiğimizde kapıyı kapatıp kilitledi.

" Cinsiyetini bilmek istiyorum sen söyleme. " Dedi ve beni kucaklayıp masaya yatırdı.

Bir ultrason cihazı aldı ve karnımı açtı.

Alete jel sıkıp karnıma ovmaya başladı.

Bir diğer eli benim elimi bulup sıkıca tuttu.

" Ölmez. Bir sürü kaybettin ama ölmez. Ben bir şey yapmam size. Lütfen. " Dedi.

Nefesim kesilmişti.

" Ha güzelim olmasın mı?" Dedi.

Makineye baktığında ayaklandı.

" Kız!" Diye bağırdı ve zıpladı.

" İstemiyorum " dedim ve ayaklandım.

-Eva- 

" Benim kızım nerdeymiş!" Diye gülerek içeriye girdi abim.

Gülerek kucağımdaki Valentinaya baktım.

" Baba!" Diye bağırdı.

2 yaşındaydı.

Ayaklarını çırptı ve bağırdı.

" Babaaaa!" Dedi tekrar.

" Kızım!" Diye bağırdı Tiago.

Gelip kucağımdaki kızını alıp havaya atıp tuttu.

Kızı bağırıp saçını yolunca durdu.

" Annem neyde?" Diye sordu Valentina.

" İşi varmış onun teyzeyle ne yaptın sen!" Dedi bana bakarken.

Güldüm.

" Parka gittik oyun oynadık yemek yedik süt içtik! Anne sütü!" Dedim.

Güldüler.

İçeriye Valencia girdi.

" Valentina! Neredesin ya " dedi.

Etrafa bakınırken bizi gördü ve yanımıza geldi.

" Anne! Bak Carlos ile oyun oynuyorum! Sabrına daha gelmedi!" Dedi Valentina.

Carlos, Arthur ve Katarinanın çocuğuydu.

Sabrına da Jasmine ve Louisin.

" Of kızım ya " dedi ve gelip onu kucakladı.

Karnını öptü.

Tiago güldü ve Valenciayı öptü.

" Teşekkür ederim. " Dedi Tiago.

" Ne için?" Dedi Valencia.

" Bana bir aile verdiğin için " Dedi Tiago.

İşte. Böyleydi.

Mutlu şeylerin bir sonu vardı ama Tiago ve Valencianın sonu da mutluydu.

Yaşlı kadın haklıydı. Valencia ve Tiago yaralı iki kuş gibiydiler. Birbirlerinden destek alarak uçuyorlar dı. Ve şimdi hiç bir kanadı kırık olmayan minik bir kuş gelip onlara yardım etmişti. O minik kuş Valentin idi.

Ve her şeye rağmen onlar bir kaldılar. Ateş ve Su yan yana gelemezdi belki ama bu evren paraleldi. Tiago ve Valencia yan yanaydılar.