Rüya Kapanı

Şimşekler çakiyordu. Çıplak ayaklarla çorak topraklar üzerinde yürüyordu Azna. Ayakları paramparça olmuştu. Ateş dağları bir nehir gibi akıyordu. Azna, kötü haldeydi. Halkı yerlerde taşlara saplanmış şekilde yatıyordu. Küçük bir bebek gördü. Zavallı anne ve babasının üstünde ağlayan. Azna daha da frnalaşmıştı şimdi. Diz çöktürülüyor gibiydi. Sırtında kırbaç izleri vardı. Ağlayan bebek ona bakıyordu. Azna göz yaşlarını silmek istiyordu ama elinden ne gelirdi? Her adımında yıldırım çarpıyordu. Bebek bu korkunç gürültüye daha da dayanamadı. Azna elini ona uzattı. Tam tuttuğu an bebeğin üzerine bir bıçak darbesi indi.

Azna uykusundan uyandı. Terler icerisinde kalmıştı. Şimdi hatırladığı bir anı daha ortaya cıkmıştı. Bu rüya kapanını önceki zamanlarda kendi oluşturmuştu. Ant içmişti. Hiç bir şeyi unutmayacaktı. Kendine yapılan zulümleri, halkının acılarını.

...

Kandırılmışlık. Şimdi bu masum Azna içerisindeki nefretle dolup taşmaya başlamıştı. İntikam için yanıyordu. Kalbinin alevleri damarlarında dolaşıyordu. Bunları koskaca cennet alemi yapmamış mıydı?

_Ah! Bu rezil mahluklar! Ahh!

Azna dudağını ısırıyordu. Unutmayacaktı. Unutmamalıydı. Onu bu duruma getiren biri yok muydu?

Onu en zayıf noktasından vuran tanrı.

O, Alas...

Tanrıların genç ateş tanrısı Alas Batur.

Ölümlülerin önünde saygıyla taptığı o yüce ilah!