Kısıl Han

Cam kırıkları üstünde gözünü açtı Belen. Anlamadığı bir an içerisinde her şey vuku bulmuştu. Boğazında kesik izleri vardı. Kanlar elbisesinin üzerinde kurumuş garip bir tabaka oluşturmuştu. Biraz sonra karşıdan:

_Ooo! Uyandınız mı Belen Hanım?

Belen gözlerini açmakta zorlanıyordu.

_Ne oldu kendine gelemedin mi haa!

Daha sonra kahkahaya boğuldu bu garip ses. Belen bakıyordu ama bir şey göremiyordu. Karanlık ve karanlığın içinde yutulmuş bir kendisi vardı.

Birisi taht gibi bir yerden aşağı doğru iniyordu. Tek farkına varabildiği ayak adımlarının gürültüsü. Yerle göğün sesi birbirine karışıyordu. Belen çok korkmuştu. İçerisinde o cesaret tohumu nedeni bilinmez çürümüş gibi hissetti.

Koca koca parıltılar etrafında uçusuyordu. Bunlar iblislerin en küçük grubunu oluşturan nokta iblislerdi. Küçük olmalarına rağmen fazlaca kindarlardı. Belen'in o güzelim cildine ateş kusuyorlardı. Bu bilinen ateşlere de benzemiyordu. Dünya'ya dökülse dünyayı yok edebilecek güçteydi. Bu verilen durumu düşündüğümüzde Belen'in kolları şimdiden delik deşik olmuştu. O kadar yorgundu ki çığlık atamıyordu. Sadece acı bir yüz ifadesine bürünüyordu.

_Kısıl Han!

_Kısıl Han!

Taşlar konuşmaya başlamıştı

_Kısıl Han!

_Kısıl Han!