2. Bölüm

Selammm benn geldimmm🫶🏻 bölüm hakkında veya kitap hakkında konuşmak isterseniz yorumlara bekliyorumm🥳 bölüm sonuna kitaplarım için açtığım instegram hesabını ekliyorum takip ederseniz seviniri 🥳🫶🏻 kitaplar hakkında duyuruları oradan paylaşacağım🥰🙏💖

🥀🥀🥀

" Bazı kahramanlar arkasında yalnızca bir mezar değil; bir ömürlük gurur ve yarım kalmış bir çocukluk bırakır"

🦋🦋

Geçmiş zaman ☆☆☆ [ 22.08.2011]

Erdem koridorun bahçeye bakan tarafına yaklaştığında camdan murat'ı bankta otururken gördüğünde gülümsedi saatlerdir her yerde murat'ı arıyordu sonunda can dostunu bulmuştu, sandalyesinin başına astığı ceketini alıp dışarıya çıktığında etrafa göz gezdirdiğinde bankta oturan arkadaşını görünce banka doğru ilerlemeye başladı.

Murat'ın yanına geçip oturduğunda "hayırdır devrem kara kara ne düşünüyorsun" diye sorduğunda murat yanına oturan can dostuna bakıp "kardeşim bir rahat ver bana ya" diye huysuzlandı.

Erdem murat'ın bu huysuzluğuna güldüğünde

"seni ancak öldüğünde rahat bırakırım ondada bırakmam oğlum mezarının başına gelip kafanı şişiririm" dediğinde murat gülerek " gel lan gel yine şişir kafamı, senden kurtuluş yok" diyerek arkadaşına sarıldı.

Murat sıkıntıyla kardeşine döndüğünde "lan erdem bana bir şey olursa çocuklarım ve ailem sana emanet çocuklarımı sahipsiz bırakma olur mu kardeşim, onları kendi çocuğundan ayırma, emanetlerime sahip çık" dediğinde erdem sinirlenmişti "neyden bahsediyorsun lan sen, beni bırakıp hiçbir yere gidemezsin lan" diye kükrediğinde murat gülerek "ölünce bile senden rahat yok dimi lan" dediğinde erdem "yok tabi lan bensiz ölüme de gidemezsin" dediğinde murat arkadaşının bu haline gülmüştü.

Tam o sırada bir ses duyuldu kurşun sesi, çatışam başlamıştı, erdem aceleyle belinden silahını çıkardığında "noluyor lan" diye kükreyip yanındaki arkadaşına baktığında arkadaşının ağzından kan geliyordu.

siktir hayır! hayır! Murat bunu bize yapamazsın lan diye içinden mırıldandığı sırada erdem arkadaşını yere indirip duvarın arkasına konumlandıklarında "lan! Muratt bana bak, murat ses ver olum" diyordu. Ama en acı verende Murattan ne bir ses, ne bir hareket vardı.

Erdem telsizini alıp "keskin nişancı var kimse kafasını çıkarmasın" dedi. Askeriyeye saldırı düzenlenmişti keskin nişancı ile beraber kalabalık olan grup askeriyeye girmeye çalışıyorlar bunu fark eden asker konumlandığı yerde kulağındaki telsize "içeri girmeye çalışıyorlar komutanım" dediğinde komutan telsizden "ne yapın ne edin içeri girmelerine izin vermeyin sonuna kadar çatışmaya devam edeceğiz" diye kükrediğinde tüm askerler "emredersiniz komutanım" dedi.

murat son nefesini vereceği sırada zar zor konuşarak yanında çatışan can dostuna baktığı sırada güçlükle "ço- çocuklarım sa- sana e- emanet ka- kardeşim" diye seslendiğinde erdem kardeşine dönüp "olum yapma lan irem şimdi seni bekliyordur ben nasıl! Nasıl derim onlara lan!" Dediğinde erdem tekrar kardeşine dönüp "murat yapma lan batuhan, irem, meryem napacaklar lan sensiz" dediğinde erdemin gözyaşları akmaya başladı, murat can dostu erdem'i ilk defa ağlarken görmüştü.

Erdem'e dönüp "şşş o ne lan ağl- ağlamak biz- bize yak- yakışmaz ba- başını dik tut kardeş-im" dediğinde zar zor konuşuyordu artık son nefesleriydi murat son nefesinde çocukları irem ve batuhan'ı , eşi meryem'in ismini sayıkladı.

Murat son nefesini vermişti. Batuhan ve irem'in babası, meryem'in eşi, erdemin can dostu, güneş'in amcası üsteğmen Murat kılıç şehit olmuştu.

Erdem yanında son nefesini vermiş hayata gözlerini yuman kardeşine bakıp "merak etme kardeşim çacukların ve ailen bana emanet" dediğinde erdemin gözlerinden yaşlar dökülmeye devam etti.

Bir kurşun murat'ı bu hayattan koparmıştı. Erdem telsizini çıkarıp güçlükle "komutanım murat şehit oldu" dediğinde tüm askerler dönüp murat'ın yerde yatan cansız bedenine baktığında hepsi içlerinden tek bir şey söylemişti "vatan sağ olsun".

Çatışma bittiğinde erdem kalbinden vurulmuş olan kardeşine baktığında " kanını yerde birakmayacağım kardeşim, ant olsun ki sana bunu yapanlardan hesabını soracağım kanın yerde kalmayacak kardeşim" dedi. Murat bu vatan için canını feda eden nice kahraman askerlerden biri olarak tarihe geçti ama akşam haberlerinde ismi sadece 5dk anılmıştı.

Tüm kanallar ~ üsteğmen murat kılıç şehit oldu ~ diye alt satırlarda geçerken kimse aslında erdemin de murat ile birlikte öldüğünü bilmiyordu.

🦋🦋

İrem, beş yaşındaydı. Dizlerini karnına çekmiş, lojmanın girişindeki kaldırıma çömelmişti. Elinde, geçen hafta annesiyle birlikte pazardan aldığı plastik oyuncak bebek vardı. O gün babasına gösterecekti. Babası Murat, görevden dönecekti ... Gözleri, sokağın sonunda beliren her gölgeye umutla kayıyor, sonra düş kırıklığıyla yere iniyordu.

Meryem, camın arkasından kızını izliyordu. İçinde kıpırdayan, adı konmamış bir huzursuzluk vardı. Murat'la bu sabah konuşamamıştı. Telefonu kapalıydı. Yüreği her geçen dakika biraz daha sıkışıyor, nefesi daralıyordu. Ellerini birbirine kenetlemişti. Dua ediyordu, sessizce... Sessiz ama çaresiz.

irem lojmandan içeri giren askerleri görünce aralarında babası vardır diye ayağa kalktı, oturunca babası onu göremez belki diye, ayağa kalktı.

Sitenin kapısında bir araç durdu. İki asker indi. Üniformaları ütülü, yüzleri donuktu. Zile basmadan önce birbirlerine baktılar. Meryem, o bakışı gördü. Gözleri büyüdü. Bedeninden canı çekilir gibi oldu. İçeri sığmayan acı, cama vurdu.

İrem hâlâ kaldırımda, herşeyden habersiz babasını bekliyordu. Elindeki oyuncağı sallayarak, "Babam gelince ona bunu göstereceğim," dedi yanına gelen güneşe.

Askerlerden biri zili çaldığında Meryem elleri kalbinde, korkarak kapıyı açtı. Karşısında eşi murat'ı beklerken eve gelen 2 asker ile Murat'ın şehit haberi oldu.

İrem irkildi. Annesinin sesi gelmiyordu. Camdan bakan annesi yere çökmüştü. İrem'in gözleri karardı bir an. Sonra oyuncak bebeğini yere bırakıp hızla evin kapısına doğru koştu. Kapının önü kalabalıktı. Askerler, komşular, sessizlik... Ve gözyaşı.

İrem ne olduğunu anlayamadı. Kapının önünde duran askerleri görünce "siz babamın arkadaşlarısınız dimi? Benim babamda asker ama babam evde değil, birazdan gelir, bugün babam gelicek, sizde babamın geleceğini duydunuz onun için geldiniz dimi?" Diye en masum soruyu sormuştu komutana.

Bir soru insanı darmaduam edermiydi diye düşündü komutan, evet edermiş bir soru insanı darmaduman etti, ne cevap vereceğini bilemedi aklı, zihni durmuştu.

Ela kapının önünde duran İrem'i alıp odaya geçtiler "siz güneşle burada oynayın güzelce biz gelicez" demişti İrem de peşinden direk " ela teyze gelirken babamıda getirin ama olur mu" demişti.

Ela hiçbirşey diyemeden sadece başını sallayıp odadan çıktığında aynı saniyede Meryemin acı dolu çığlıkları duyulmuştu.

"Hayırrr.... Muraatt" diyordu...

Annesinin sesini duyan İrem odadan çıkıp annesine doğru koşmak istedi ama Ela tutmuştu onu.

Meryem kapıda, elinde al bayrakla kapıda yığıldığında aynı saniyede Batuhan televizyon haber bültenlerinde babasının şehit olduğunu öğrendi.

Babasının şehit olduğunu haber bültenlerinden öğrendi, babasının resmini televizyonda gördüğünde titrek elleriyle babasının resmine dokunabildi sadece, Batuhan'ın küçük bedeni titremeye başladı, tepkisizce oturma odasından çıkıp salona geçtiğinde karşısında 2 üniformalı askeri, yerde bayılan annesini gördü.

İşte o gün... Güneş sanki hiç doğmamıştı.

Bir eve daha ateş düşmüştü, bir anne daha evladını kaybetti, bir çocuk daha babasız kaldı...

🦋🦋

Batuhan, içini çeken sabah havasıyla birlikte gözlerini açtı. Yataktan doğrulduğunda koğuş hâlâ sessizdi. Arkadaşlarının çoğu hâlâ uykudaydı. Bugün, eğitimin son günüydü. Yıllardır hayalini kurduğu o an, burnunun ucundaydı artık.

Karşı ranzada yatan Eren birden doğrulup, yarı kapalı gözlerle, "Abi... allahını seversen bi yat yaa" diye söylendi. Batuhan güldü. "Sen uyu kardeşim, ben heyecandan uyuyamadım!" Eren gözlerini ovuşturdu, esnedi. "Doğru diyorsun kardeşim 3 gün sonra mezun oluyoruz, oğlum acaba tören niyetine köfte patates yaparlar mı lan." Dediğinde Batuhan yine güldü. " oğşum sen gerçekten kafayı yedin be kardeşim, 3 gin sonra mezun oluyoruz diyorum, sen köfte patates diyorsun" dedi. Eren'in bu rahatlığı ona iyi geliyordu. Gerginliğini dağıtıyordu.

Hazırlanıp içtima alanına yürürlerken Eren bir kez daha başladı: "Yemin ediyorum, kardeşim köfte varsa ekstra motivasyonluyum. Gözüm hiçbir şey görmüyor. Tencereye dalarım." Batuhan kafasını sallayıp güldü. "Sen tencereden çıkamazsın zaten. Kendi istikametine düşersin."

İçtima alanında sıralandılar. Komutanları sert ve tok bir sesle konuşmaya başladı; "Arkadaşlar! Bugün son eğitim gününüzdü. Bundan üç gün sonra, artık her biriniz özel kuvvetlerin birer neferi olacaksınız. Ülkenin en gözde timlerinin bir parçası olacaksınız. Hazır olun. Ülke sizlere emanet." Dedi.

Sözler havada asılı kaldı bir süre. Batuhan yutkundu. O an bir film şeridi gibi geçti gözlerinin önünden. Çocukken babasının üniformasına dokunduğu an... Onun peşinden yürümeye karar verdiği o an...

Babası... Her zaman, onun kahramanıydı. Şimdi ise o, babasının hayalini gerçekleştiriyordu. Onun yürüdüğü yolda, onun botları gibi izler bırakacaktı. Belki aynı rüzgâra karşı yürüyecekti. Belki aynı toprakta kanları karışacaktı. Ama Batuhan her şeye hazırdı.

Koğuşa döndüklerinde Eren Batuhan'a dönüp "kardeşim yarın izin var eve gideceğiz dimi?" Diye sorduğunda Batuhan " tabi ki oğlum, annemi kardeşimi çok özledim" dedi. Aslında özlediği bir kişi daha var ama, düşüncelerini bölen eren'in " ha telefonda ki kızı özlemedin yani" diye alay eden sesi olmuştu.

Kardeşi İrem "benim gibi kardeşin olduğu için şükret abicim, çok özlediğin zaman resmine bakmak isteyeceğin biri var karşımda" deyip güneşin fotoğrafını atmıştı.

Batuhan yatarken son kez telefonunu çıkarıp güneşin resmine baktıktan sonra telefonu kapatıp kendini düşüncelerine boğup tavanı izledi. İçinde bir şey titreşti. Göğsüne bastırdı eliyle. Gözlerini kapatmadan önce fısıldadı;

"Baba... Senin oğlun artık bir asker. Bende senin izinden yürüyorum baba..." Diye fısıldadı.

🥀🥀🥀

" Babam köy öğretmeniydi,

Sabahları erkenden giderdi,

Ardında kalan sessizliğe,

Hiçbir zaman alışamadım.."

Cahit külebi.

🦋🦋🦋

Bir bölümün daha sonuna geldiikkk🫶🏻 buraya kadar okuduysanız oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız lütfen🥳🦋

İnstegram hesabım : @kitaplarimm

Koşun koşunn gelinn💖🫶🏻🥳🦋