70.Bölüm

İyi okumalar,seviliyorsunuzz ♥️

“İlahi Bakış Açısı”

O gün herşey bir anda oldu Ceylan sevdiği iki adamıda kaybetme korkusuyla aynı gün yüzleşti.Biri yıllar sonra yeni bulduğu abisi diğeri ise hayatının aşkıydı,o gece tüm tim hastaneye gittiğinde Mehmet Ali ve Ömer ameliyata alınmıştı.

Murat kolundaki yaraya rağmen ameliyathanenin önünde beklemek istesene selin onu zorla da olsa bir hemşirenin yanına götürmüştü.

Halime kocasının iyi olmasına şükrederken içerdekiler için gözyaşı döküyor elinden dua etmekten başka birşey gelmiyordu.Arda’nın ise durumu kritikti doktorlar onu tekrar hayata döndürmeye çalışıyorlardı.İlhan ve Nermin çifti gelen destek ekip ile karargaha götürülmüştü.

Bu kadar şey yaşanırken Ceylan ne hissecedeceğini nasıl güçlü kalıcağını bilemiyordu,tüm bu olanlar onu boğuyormuş gibiydi.Kimin için üzülecekti abisi,sevdiği adam yada hem abisi hemde kardeşi gibi gördüğü Ömer için mi?

Neydi onun çektikleri hayat niye bu kadar çok zorluyordu onu,bu sınav çok mu zordu niye bu kadar acı çekiyordu.Peki bundan sonra bu acılar dinecek miydi dinse bile bu sefer mutlu olmasına izin vericek miydi hayat?

🌫️🌫️🌫️

Ameliyathanede oturduğum köşeden kalkıp abimi götürdükleri yoğun bakım odasına ilerledim,saniyeler içinde ne çok şey olmuştu herşey birbirine girmişti.

Benim arkamdan Halime ablada geliyordu Mustafa abi muhtemelen ameliyathanenin önünde durmaya devam ediyordu,yoğun bakımın kapısı açılıp içerden bir doktor çıkmıştı bizi görmesiyle adımlarımı hızlandırmış ve hemen yanına gitmiştim.

“O iyi mi?”karşımdaki kadının gözlerindeki acıyı görüyordum ama bunu yok saydım abin iyi olmalıydı ona birşey olmazdı.

“Maalesef elimizden gelen herşeyi yaptık ama hastayı kurtaramadık zehir tüm vücuda yayılmış yapabileceğimiz herşeyi yaptık”

Nefes alışlarım sıklaştı duyduklarımın doğru olmamasını diledim.Bir rüyaya dalmış olmayı ve uyanmayı diledim hiçbir dileğim gerçekleşmedi önümdeki kadını yok saydım ve hızla içeri girdim.

Örtmüşlerdi üstünü oda soğukta değildi ki yüzünü örtünün altından çıkardım çok soğuk değildi ölmüş olamazdı ölüler soğuk olurdu değil mi ama o soğuk değildi.

“Abim ben geldim,beni bırakmayacağını biliyorum ki ben ,kimse yok burada gözünü açabilirsin.Abi lütfen aç gözünü ben korkuyorum ne olur aç gözünü bak söz yanından bir saniye bile ayrılmayacağım hem biz yeni tanıştık daha sevdiğin tatlıyı öğrenip ondan yapıcam ben sana,tatlı seversin değil mi abi?Abi ölmedin sen aç gözünü AÇ ARTIK ÖLMEDİN SEN…”

Gözlerimden yaşlar akıyordu niye açmıyordu gözlerini açması lazımdı açacaktı biliyorum biri arkamdan bana sesleniyordu,onu umursamadan az önce bağırırken bıraktığım elini tekrar tuttum.

“Abi lütfen,en azından bir kerecik daha açsan gözünü hem bir kerecikten birşey olmaz ki lütfen abi,hem bak daha Ali kalkmadı kalkınca onu azarlaman lazım…Kız kardeşini ağlattı o hadi abi kalk,Ali’yi azarlamak isteniyor musun sen ona kızarken söz hiçbir şey demeyeceğim kalk artık lütfen…Abi”

Artık tamamen yere çökmüştüm,o kadar şey demiştim ama hala kalkmıyordu…

“Çok kötüsün abi,gerçekten tam bir gıcık abisin şuan ama abiler bu kadar uzun şaka yapmazmış nasıl abisin sen bu kadar uzun şaka olmaz kalk artık kalk be adam,hadi abi kalk kalkmanı bekliyorum.”

Önümü göremiyordum gözlerimden artık ne kadar yaş akıcağını bilmiyordum,bu sefer biri kollarımı tuttu.

“Ceylan hadi bir kere bak bana.”Buna direnmek istesemde şuan öyle bir güce sahip değildim,gözlerimi karşımdaki kişiye yöneltip kin olduğunda baktım.

“Bak biz şimdi kapının önüne çıkacağız onunla vedalaşman lazım,tamam mı abicim?Sen bunu yapabilirsin öyle değil mi,ona veda edip dışarı çıkman lazım hemen kapının önünde seni bekleyeceğiz hepimiz tamam mı?”Bunları diyen Mustafa abiydi onunda mı gözleri doluydu yoksa şuan herşeyi öyle mi görüyordum emin değildim,başım hafifçe kapıya doğru çevrildiğinde Selin,Halime abla ve Murat’ında kapıda olduğunu gördüm sanırım herkes ağlıyordu,Mustafa abi tekrar ona bakmamı sağladığında başımı onaylar anlamda salladım.Bunun ardından bana sıkıca sarılmış ardından diğerleriyle odadan çıkmıştı.

“Sana veda etmem gerekiyormuş,neden kalkıp onlara uzağa gitmeyeceğini ve beni bırakmayacağını söylemiyorsun,öldüğünü düşünüyorlar neden kalkıp onlara yanıldıklarını göstermiyorsun lütfen abi bunu yapmana ihtiyacım var,kalkamaz mısın?”Hiçbir şey demedi,gözlerini açmadı,elimide sıkı sıkı tutmuyordu ve ben hıçkırarak ağlıyordum.Kısa bir süre sadece onu izledim,sonra yavaş yavaş birşeylerin olmayacağını fark etmeye başladım ve tekrar konuştum.

“Görüşürüz abicim,sen kısada sürse müthiş abisin hep benim abimsin,kalkamadığın için üzülme olur mu?Ben senin yanına geleceğim,seni seviyorum abi…Abim seni çok seviyorum sana çok daha fazla abi demek istiyorum ama…Görüşürüz,seni yalnız bırakmayacağım.”

Abimin elini öptüm,alnına ve yanağına birer öpücük kondurdum sok kez saçlarını dokundum ve yüzünü örttüm.Belki üşümezdi…Odadan dışarı çıktığımda artık ağlamıyordum,üzülmediğimden değil yorgunluktan kendimi ağlamamak için tutuyordum daha fazla ağlarsam nolucağını artık net bir şekilde biliyordum.Göz kararması sinir krizi ve ardından kanıma karışan ilaçlar…İlaç,o an yerde olan bakışlarım hızla karşındakilere döndü ve konuştum.

“Abimi kim zehirlemiş,onun…ona bunun olmasını kim sağlamış,buldunuz mu onu.İlhanlar mı yapmış.”

“Ceylan şuan konuşmayalım,istersen bunu daha sonra konuşuruz olur mu?”diyen Murattı.

“Sonrası falan yok onu kim zehirledi,bildiğinizide açık ettiğinize göre kim yaptı söyleyin.”Sesimdeki sinir belliydi,sinirim onlara değildi ama şuan böyle davranmazsam doğruyu bana açık açık söylemeyeceklerini biliyordum.Cevabını bildiğim soruları onlara sormamın amacı belki de yanılmamı istememdi.

“İlhan ve Nermini sorguluyorlar,İlhan daha net birşey dememiş ama nermin kabul etmiş”diyen ise Mustafa abiydi.

Bugün neden hiçbir dileğim gerçekleşmiyordu şuan sadece yanılmak istemiştim,abimin tekrar gözünü açmasını istemem kadar zor muydu bu onlara sadece kafamı sallamış ardından ameliyathanenin önüne geri gitmiştim.Koridordan gelenleri görmek ise içimdeki sıkıntıyı daha da büyütmüştü.

Rıdvan amcanın kucağında Efe yanında ise Ayşe teyze vardı ve hızla buraya geliyorlardı.

“Ceylan kızım noldu durumları nasıl?”diye yaşlı gözlerle bana bakan Ayşe teyzeydi.

“Bende bilmiyorum Ayşe teyze doktor çıkmadı daha”

“Kızım sen iyi misin çok körü olmuşsun,merak etme ikiside sağsalim çıkar o ikisine hiçbir şey olmaz sen merak etme”diye bana teselli vermeye çalışan ise Rıdvan amcaydı.Efe birşeylerin ters gittiğini anlasada ne olduğunu tam kavrayamamış gibiydi.

“Ceyan baba içeyde mi?”Cevap vermek istemedim,susmak ve bir daha hiç konuşmamak istedim.

“Evet Öner amcayla beraber içerdeler ama birazcık sonra çıkacaklardır.”Rıdvan amcanın kucağından indiğinde doğruca yanıma geldim,onu kolumun altına alıp kendime çektiğimde halinden memnun gibiydi.

Çocuk olmayı diledim,belki o zaman insan gerçektende bazı şeyleri fark etmiyordu,bu da imkansız bir dilek olmuş olucak ki o an orada bir çocuğa dönüşmedim.

Bu sefer sadece tek birşey istedim,Ömer ve Ali sağlıklı bir şekilde o ameliyathaneden çıksınlar ikiside tekrar dimdik karşımda olsunlar,belki bu dileğimin gerçekleşmesi için diğerlerinin gerçekleşmemesi gerekmişti.

Belkide gerçekten son dileğim kabul olurdu,bu tek umudumdu…