12. BÖLÜM

herkese çokça selamlar

nasılsınız nasıl geçti bayram

benimkisi epey şenlikliydi diyebilirim

neyse uzatmadan yeni bölüm karşınızda efenim

iyi okumalar

BÖLÜM

Yüzleşme

İki hafta çabuk geçmiş Şubat ayı hızlı başlamıştı. Nergis iki haftadır Kaya ailesinden kimseyle görüşmüyordu. Neslihan’ın randevusu olduğu zamanlar özellikle kendine yapacak başka bir iş bulup ortadan kayboluyordu.

Neslihan da onu aramıyordu. Belli ki Oğuz ona bir şeyler anlatmıştı. Ne kadarını anlattığını merak etse de kafasını bu düşüncelerle meşgul etmemeye çalışıyordu. Oğuz’un nerede kiminle ne yaptığı artık onu ilgilendirmiyordu. Evet, evet kesinlikle önüne bakıyordu. Ayrıldıktan sonra Oğuz’un onu hiç aramamış olması da onu ilgilendirmiyordu. Bir kere bile özür dilememiş olması da… hayır, hayır Nergis bütün bunlarla ilgilenmiyordu. Umurunda bile değildi. Oğuz isterse cehennemin dibine de gidebilirdi. Ona kızgın bile değildi. Sadece ayrılmadan önce yüzüne okkalı bir tokat atmadığı için pişmandı o kadar. Oğuz cehennemin dibine gitsindi!

“kendine gel!” diye mırıldandı kimse duymasın diye etrafına bakınırken. İçindeki kavga devam ederken bankonun orada hemşireden istediği sonuçların gelmesini bekliyordu. O sırada yanına gelen Ülkü’yü gördü. Hemen ona sırtını döndü. Zihninde Ülkü’nün ballandıra ballandıra Oğuz’un aldatıldığı için boşandığını söylediği an canlandı. Öfkesi içinde kabarırken Ülkü keyifle boynunu esnetip “yarın ameliyatı ben asiste edeceğim,” dedi ve ekledi “İrem Hoca beni seçti.”

Dönüp göz ucuyla baktığında telefonda konuştuğunu gördü. Ama elbette dediklerini duyması için Nergis’in dibine girmişti.

“tamam, görüşürüz,” deyip telefonu kapattıktan sonra Nergis’i yeni fark etmiş gibi yapıp “sen burada mıydın?” dedi ve ekledi, “güzel haberi duydun mu?”

“duymamak imkansızdı,” dedi Nergis tek kolunu bankoya dayamış diğer elinde tuttuğu tükenmez kalemi açıp kapamaya devam ederken “tebrik ederim,” dedi sakin bir tavırla “konuştuğun kimdi? Sevgilin mi?”

Ülkü, bu soru karşısında bir an şaşırsa da hemen umursamaz bir tebessümle “hayır,” dedi, “sevgilim yok. Hepimiz senin gibi şanslı olamıyoruz maalesef”

“şaşırmadım biliyor musun?” diye devam etti Nergis “yani sen biraz şeysin- nasıl desem- çok ilgi çekici değilsin.”

Ülkü’nün gözlerinde gördüğü anlık gölge Nergis’in doğru yolda olduğunun kanıtıydı sanki. Demek ki bu konuda yaralıydı. İnsanları yaralı olduğu noktadan vurmayı annesinden çok iyi öğrenmişti.

“sen-“

“tek başına yaşıyorsun değil mi?” dedi Nergis acımadan. “Ben ailemle birlikte yaşıyorum. Babam bana çok düşkündür, hele annem gözlerimin içine bakar. Biz birbirimize çok bağlı bir aileyiz Ülkü.”

“ne güzel,” dedi Ülkü rengi solmuştu sanki. Nergis ise gözlerini kırpmadan ona bakmaya devam ediyordu.

“anladığım kadarıyla sen çok yalnızsın, arkadaşın yok, ailen yanında değil, bir sevgilin bile yok. Ne üzücü.”

“ben halimden memnunum,” dedi Ülkü ama sesi titremişti. Nergis umursamaz bir tavırla başını sallayıp “neyse,” diye iç çekti, “yarınki ameliyatta başarılar.”

Hemşirenin uzattığı dosyayı alırken arkasına bile bakmadan oradan uzaklaştı. Kalbi acıyordu. Ondan intikam alınca bir nebze daha iyi hissetmeyi ummuştu ama aksine daha da berbat hissetmişti. Bir de yalan söylemişti. Ailesi hakkında, Oğuz hakkında sanki her şey çok mükemmelmiş çok iyi gidiyormuş gibi konuşmuştu. Halbuki her şey mahvolmuştu.

….

İki hafta daha gelip geçerken Nergis sonunda kendini bir nebze daha iyi hissetmeye başlamıştı. Toparlanmıştı ve bu süreçte kendini herkese ve her şeye kapatmıştı. Bir tek işine ve hastalarına odaklanmıştı.

Ancak sonunda kaçınılmaz olan gerçekleşmiş ve hiç beklemediği anda karşısında Neslihan Kaya’yı buluvermişti. Neslihan’ın karnı iyice büyümüştü. Bir ay sonra hastaneye yatacaktı.

“merhaba,” dedi kibar bir tonda.

“merhaba,” diye karşılık verdi Nergis yutkunup elini kolunu nereye koyacağını bilemezken.

“biraz konuşabilir miyiz?” Neslihan’ın sesindeki bir tını ona hayır demeyi imkansızlaştırıyordu sanki. Yine de “ayakta çok kalmamalısın Neslihan,” dedi Nergis. “Direkt eve gitsen daha iyi olur. Durumunu yakından takip ediyorum artık son dönemece girdik-“

“yakından?” diye sordu Neslihan lafını keserek “bir aydır yüzünü gördüğüm yok.”

“ben-“

“Oğuzhan abim kaçar gibi Rusya’ya gitti.”

Nergis şaşkınlıkla başını kaldırıp ona bakınca bilmediğini anladı. Anlayışlı bir tavırla kolundan tuttu. “Alparslan’a haber vereyim, bizi yarım saat bekleyebilir sanırım.”

“tamam,” dedi Nergis sadece. Oğuz’un Rusya’ya gittiği haberi onu sarsmıştı ve bundan hiç memnun değildi. Oğuz’u arkasında bırakmış olmalıydı. Öyle olması gerekiyordu.

Birlikte hastanenin kafesine gidip oturduklarında Nergis’in içi sızladı. Oğuz’la hikayeleri burada başlamıştı. Temelinde kocaman bir yalan olan hikayeleri!

“nasılsın?” diye sordu Neslihan.

“iş güç,” dedi Nergis kaçamak bir cevapla, “siz nasılsınız? Gerçi ben her şeyi takip ediyorum ama.”

“bildiğin gibiyiz diyeyim o zaman.”

“her şey yolunda gidecek,” dedi Nergis tebessümle “sağlıkla kızını kucağına alacaksın.”

“inşallah,” Neslihan biraz durgundu. Nergis dayanamayıp “her şey yolunda mı?” diye sordu.

“Oğuzhan abim,” dedi Neslihan “birkaç güne geri dönecek ama-“

“ama ne?”

Cevabı beklerken Nergis’in kalbi sıkışmıştı. Farkında olmadan yumruk yaptığı ellerinin üzerine Neslihan’ın narin parmakları dokununca irkildi.

“temelli Moskova’ya yerleşme ihtimali var,” dedi usulca “giderken çok kötüydü zaten. Hiçbirimizin yüzüne doğru düzgün bakmadı bile. İki üç cümleyi zar zor kurdu ve çekti gitti. Annem de çok üzgün. Bir şeyler olduğu kesin Nergis. Aslında çok önceden yanına gelecektim ama Oğuzhan abim kesinlikle ve kesinlikle seni rahatsız etmemiz için bizi uyardı.”

Nergis utanç içinde ellerini çekip alnına götürdü. Birkaç saniye kendine zaman tanıyıp başını kaldırdı ve “bana yalan söyledi Neslihan,” dedi karşısında oturan genç kadına bakarak “eski karısı hakkında bana yalan söyledi.”

“nasıl?”

“bana boşanmalarının sebebi konusunda dürüst davranmadı. O kadının Oğuz’u aldattığını ben- ben çok çirkin bir şekilde öğrendim.”

Neslihan duyduklarının şokuyla ağzını açıp kapattı. Nergis ise anlatmaya devam etti.

“sadece bu da değil, o bana- o bana,” bu noktada Nergis gözünden akan bir damla yaşı silip yutkundu. Hala daha Oğuz’un ona İzel diye seslenmesini aşamamıştı. Neslihan ise gerilmişti. Gözünün önünde abisinin İzel’i dövmek için hamle yapması canlanmıştı hemen.

“neyse,” dedi Nergis toparlanıp “yüzleştik ve sonunda onun hala eski karısını sevdiğini anladım.”

“hayır,” dedi Neslihan hemen “bu imkansız.”

“daha doğrusu Oğuzhan eski karısının ona yaşattığı yalanı seviyor Neslihan,” diye düzeltti Nergis.

“yapma lütfen, kim bile isteye bir yalanı sevmeye devam eder ki?”

“belli ki Oğuz bu konuda oldukça iyi,” Nergis’in sesindeki hayal kırıklığı ve soğukluk o kadar barizdi ki Neslihan bir şey dememeye karar verdi.

“gitmem lazım,” dedi Nergis daha fazla bu acı içinde debelenmek istemiyordu. “haftaya görüşürüz.”

Tam masadan kalkarken Neslihan konuşmaya başladı, “boşandıktan sonra Oğuz abim bana bir keresinde; ben yas tutuyorum Neslihan demişti. Yalanlarla ve ihanetle geçip giden yıllarımın yasını tutuyorum. Aldatılmış olmanın utancını yaşıyorum.”

Nergis gözlerini kapayıp bu cümlenin ağırlığını hissetti. Oğuz’u anlamaya çalışıyor ama bunu başaramıyordu. Çünkü Nergis’in tüm acısı annesi tarafından kuşatılmıştı. Nergis başını uzatıp Oğuz’a tarafsız bir gözle bakamıyordu.

Neslihan onun kendi içinde bir mücadele verdiğinin farkında yüzündeki ifadenin değişmesini izlerken usulca devam etti.

“Oğuz abimi gitmekten bir tek sen vazgeçirebilirsin Nergis. Ve bildiğim tek bir şey varsa o da aşk için mücadele etmeye değer. Yara almaya ve sınanmaya değer. Eğer kalbindeki aşk hakikiyse onun için mücadele etmeye değer.”

Kadının sözleri kulağından kalbine ok gibi girip saplanırken Nergis bu kez gerçekten gitti.

.

.

.

kısa bir bölüm olduğunun farkındayım ama merak etmeyin

inşallah yarın bir yeni bölüm daha gelecek

minik yıldızı parlatmayı unutmayın lütfen

yarına kadar kendinize çok iyi bakın

Allah'a emanet:)