BÖLÜM BİR KISIM İKİ

İYİ OKUMALAR :)

“ee doktor randevusu nasıl geçti?” diye sordu Neslihan. Buranın büyük AVM’sine gelip biraz bebek kıyafeti bakmışlardı.

“kızım gayet sağlıklıymış, dört buçuk ay sonra gelmeye hazırmış.”

“hayırla gelsin de”

“amin,”

Neslihan, yengesini daha fazla yormak istemediği için yemek katına çıkmayı teklif etti. Leyla gülüp “olur,” dedi ve ekledi “ama önce tuvalet”

“elbette, hamileliğin şanındandır.”

Leyla hafif bir kahkaha atıp “dalga geç bakalım,” dedi, “vakti gelince ben de seninle eğlenirim nasıl olsa.”

Bir masa bulup geçip oturduklarında Leyla “doktordan çıktığımızda İzel aradı,” dedi ve ekledi, “nasıl geçtiğini sordu?”

“öyle mi?” Neslihan gülümsedi “beni de sordu mu bari?”

Leyla hafifçe şaşırarak “nereden bildin?” diye sordu. Neslihan gözlerini devirip “dün vedalaşırken yarın görüşürüz dediğimi duymuş da bir posta beni sorguladı. Demek ki yeterli gelmemiş olacak. Sana da şafak operasyonu düzenlemiş.”

Leyla gülmek ile kızmak arasında kalmış gibi gözüküyordu. Neslihan ise sadece kızgındı.

“İzel’den hoşlanmadığını görebiliyorum,” dedi Leyla usulca. Neslihan bakışlarını kaçırıp “sanki sen bayılıyorsun,” diye karşılık verdi.

“sanırım biraz daha çabalamalıyız.”

“haklısın,” diye kabul etti Neslihan “gerçekten onu dışladık galiba.”

İki genç kadın bir süre suçlu suçlu birbirine baktı. Leyla konuyu değiştirmek için “şu Melikşah da ne tatlı bir çocuktu,” dedi birdenbire. Neslihan yerinde hafifçe kıpırdanıp önündeki yemeğe odaklandı. Neden bilmiyordu ama içinde küçük bir çocuk kaçıp saklanmak istiyordu. Yengesinden ve Irmak’tan.

“hem kibar da maşallah. Ben hoşlandım şahsen.”

Neslihan sinsi bir hamle ile konuyu değiştirmek çabasıyla “bak sen!” dedi imalı bir şekilde, “bunları İlyas ağabeyim duymasın yıkar ortalığı.”

Leyla ona manidar bir bakış atıp “belki de ona Melikşah’tan bahsederim,” deyince Neslihan telaşla “sakın!” dedi birdenbire istemsizce.

“neden?” diye sordu Leyla. Neslihan omuz silkip önemsizmiş gibi davranmaya çalışarak “elin adamından ne diye bahsedeceksin ki!” diye karşılık verdi.

Leyla bir süre ona dikkatle bakıp “geçen hamileliğimde en çok neyde zorlanmıştım biliyor musun?” diye sordu aniden konuyu değiştirerek.

“şişen ellerin ve ayakların mı?” diye tahminde bulunmaya çalıştı Neslihan. Niye öyle bir tepki vermişti ki!

“evet, o da epeyce zordu ama en zorlandığım şey değildi.”

“abimin panik halleri mi?”

Leyla bir şey hatırlamış gibi hin bir ifadeyle başını salladı. “İlyas’ın o halleri ile eğlenmiştim aslında dolayısıyla o da değil.”

“pes ettim,” dedi Neslihan sırtını sandalyeye yaslarken, “seni dinliyorum.”

“korkularımla baş etmek benim için en zor şeydi.”

Neslihan, dikkatli bir şekilde yengesine yaklaşıp “neyden korkmuştun ki?” diye sordu. Leyla AVM’nin alt katlarında dolanan insanlara bakıp “anne olmaktan,” dedi usulca.

“sen hayatımda gördüğüm en iyi annelerden birisin,” dedi Neslihan anında. Leyla ona minnetle bakıp önünde duran pidenin kırıntılarıyla oynamaya başladı.

“anne olmaktan korkuyordum çünkü çocukluğum aslında orada hiç olmayan bir anne ve baba ile geçmişti.”

“yenge-“

“korkuyordum çünkü bildiğim tek şey nasıl anne olunmazdı.” Leyla uzanıp Neslihan’ın elini tuttu.

“senin durumun da buna benziyor Neslihan,” dedi şefkatle. Neslihan dolan gözlerini saklamak için başını eğip yutkundu.

“korkuyorsun çünkü hiçbir şey bilmiyorsun.”

“yenge-“

“birinden hoşlanmak kötü bir şey değil Neslihan. Melikşah’ın senden hoşlandığını gördüm ve senin de bundan deli gibi korktuğunu.”

Neslihan, uzun zamandır içinde biriken korku ve endişenin sebebini Leyla yengesinden duyunca yine paniklemeye başladı. Melikşah’ın bakışlarının ilk geldiği günden beri sürekli onun üzerinde olduğunu fark etmişti ve bundan korkmuştu. Çünkü ona karşılık vermemek için hiçbir sebebi yoktu.

“bilmiyorum,” diye fısıldadı usulca “niye böyle bir tepki verdiğimi bilmiyorum.”

“çünkü sen de ondan hoşlanıyorsun,” dedi Leyla

Neslihan utançla yüzünü kapayıp “yenge!” diye inledi “ne hissettiğimi bilmiyorum. Ne yapacağım ben?”

Leyla gülümsedi. Karşısında duran bu zarif ve duru genç kızın yüreğine serpilen tohumların yeşermesini çok istiyordu.

“yaşa hayatım,” dedi şefkatle “korkma ve yaşa.”

Evet Neslihan'ın hikayesi de başladı. Kızımız epey çetin imtihanlardan geçecek desem yeridir.

Lütfen oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Fikirlerinizi çok merak ediyorum.

Yeni bölümde görüşmek üzere :)