15.BÖLÜM-YAKILAN DEĞİL,YIKAN FOTOĞRAFLAR-

Selamlarr

Nasılsınız? Neler yapıyorsunuz? Hayatınız nasıl gidiyor?2

Şu kar tatili o kadar iyi geldi ki anlatamam. Büyük bir motivasyon ile yazdım bu bölümü

Çok zamandır aklımdaydı ama bir türlü yazamamıştım ve şimdi karşınızda o yüzden iyi okumalar dilerimmm2

~~~~

Genç adam elinde kırmızı dosyayı abisi gibi gördüğü adama doğru büyük bir saygıyla uzattı.

Tekli koltukta bir bacağını diğer bacağının üstüne doğru atarak sigara için adam rahatını bozmadan manzaraya bakmaya devam etti.

Ama o da dosyayı almak için okumak istiyordu.

Çünkü merak her insanı içten içe öldürürdü.

Elindeki dosyayı masaya doğru koydu genç adam. Biliyordu onun için zordu. Anlayabiliyordu onu.

Sesini çıkarmadı bu yüzden. O da tekli koltuğa oturup yüz üçüncü katın manzarasını izlemeye başladı.

Sanki tüm şehir ayaklarının altındaymış gibi hissediyordu ve her defasında bu hiç onu daha da hoşnut kılıyordu. Kafasını geriye doğru atarak sırıttı.

"Ne yapmayı düşünüyoruz?" Soru abisinden gelmişti. Beklemiyordu bu kadar erken kabullenip harekete geçmeyi. Şaşırdı. Ama bu anlık bir şeydi. Çünkü abisi tanıştığı günden beri onu şaşırtıyordu.

"Bırakmayız." Başını iki yana sallayarak manzaraya odaklandı tekrardan. Kendisinin karar vereceği bir şey yoktu ortada ama abisinin ona hürmet gösterdiğini görmek gururunu okşamıştı. "Her gün biraz daha ölmesine için rahat edebilcek mi abi?" Abisinin zaafına oynadı. O suçsuz kimseyi cezalandırmazdı. Zaten irkilip, yutkunmasından bunu anlamıştı. Abisi kendisi ile bir savaş halindeydi. Tek yapması gereken son kozu atıp sessizce uzaklaşmaktı. Onu yalnız bırakıp düşüncelere itmekti.

Masaya koyduğu dosyanın kapağını açıp ilk sayfasındaki resmi alarak abisinin eline doğru bıraktı.

"Çünkü masumlar her zaman acı çeker abi." Yutkundu bu lafı abisi ona söylemişti ve şimdi durumlar değişmiş lafını ona satmıştı. "Bizlerse kör olmayı değil görmeyi dilemeliyiz." Elleri titrediğinde kaşlarını çattı. Son kez abisine bakıp hızlı adımlarla oradan ayrıldı. Çünkü kendisi de şuan iyi değildi.

Olamıyordu. Ona göre de hiç iyi olamayacaktı.

Ama yanılgı vardı ve insanoğlu yanılırdı.

Kardeşinin gidişi ile derin bir nefes aldı genç adam. Gözünü manzaradan ayırmadı çünkü elinde nefesini kesen bir şey vardı.

Bir fotoğraf.

Yutkundu. Ama boğazındaki yumrudan kurtulamadı.

Koskoca adamdı ama hıçkıra hıçkıra ağlayası vardı.

Manzara için odaklandığı camdan yıkılmış bir adam görene kadar içinde ki ağlama hissi gitmedi.

Ta ki o yansımayla göz göze gelene kadar. Kaşlarını çattı tüm gün ortada dolandığı ruh haline bürünerek. Herkesin gözündeki acımasız adam kılıfını geri giyindi.

Elinde ne zaman sıktığını bilmediği fotoğrafı düzeltti tüm cesareti ile.

Baktı.

Uzun uzun bir resme baktı.

Bir kişiye.

Hayatını döndürecek birisine.

İçinde tekrar bir yıkılma gerçekleşti.

Çünkü resmi eliyle buruşturduğu için resimdeki kişinin sağ bileğinde bir iz oluşmuştu.

Yutkundu. Bu ona tekrar acı verdi.

Çünkü o izin gerçekte yaşandığını biliyordu.

Nefes alamadığını hissetti.

Her zamanki gibi kurtulmak için bu resmi yakmak istedi.

İçindeki bu hise galip gelen ise resimdeki kişinin kocaman ve içten bir şekilde gülümsemesi ve gülümserken kısılan gözleriydi.

Mahlubiyet ise sağ elinde hırsla sönen sigaraydı.

~~~~

İkisininde sağ elinde artık bir iz olması;)

Siz zaten fotoğraftaki kişinin kim olduğunu anlamışsınızdır. Önemli olan o fotoğrafı tutan kişi.1

Bizim miladımızı tutan kişi.

Dosyayı getiren kişiyi o kadar çok seviyorum ki1

Eminim sizde çok seveceksiniz2

Bu arada Wattpad'e geri dönüş yaptım tekrardan. Bölümleri final yapana kadar buradan paylaşacağım ama diğer kitaplarım için aynısını diyemeyeceğim çünkü burası biraz beni zorluyor. O yüzden-daha yayınlanmadı ama- diğer kitaplarımı okumak isterseniz Wattpad de yayınlayacağım. Ama şuan sadece bu kitabım var diğerleri yaza doğru başlayacak. Şimdiden anlayışınız için teşekkür ederimmm

​​​​​​

Diğer bölüme kadar güzelliğinize bakınnn

Seviliyorsunuzzzzzzzz 2