DÜRÜSTLÜK

Tüm gözler üzerimdeyken yerin dibine girdiğimi hissetmiştim. Herkes bana bakıyordu ve duydukları çok aşağılayıcı bir şeydi. Rezil olmuştum. Yanaklarımın kıpkırmızı olduğuna emindim çünkü yandığını hissediyordum.

“Siktir git Cansu,” dedim dişlerimin arasından. Alaycıl şekilde bana baktı. “Sevgilimin önünde bir de gelmiş siktir git mi diyorsun?”

“Aynen öyle,” dediğimde gözlerim Savaş’ı bulmuştu. İfadesiz bir şekilde bana bakıyordu.

“Ne yaptım ben şimdi?” diyen Cansu’ya döndüm. “Seni kaç kere uyardım, benim sırrımı söyleme diye.”

“Ne var bunda? Normal bir şey bu, nesi sır bunun?” dediğinde ona hayretle baktım. “Özelimi söyleyemezsin.”

“Ya yiyişmekte ne var kardeşim? Sevgilinle yiyişmiyor musun?” dediğinde yumruğumu sıktım. Hala insanlar bizi izlerken beni rezil etmeye devam ediyordu!

“Çıkın buradan.” Savaş yanımıza gelmişti. Ses tonu oldukça ruhsuzdu. Sert ifadesiyle birlikte, her zamanki gibi korkutucu görünüyordu. Ona ürkekçe baktım. Benim de mi çıkmamı istiyordu? Uzanarak çantamı alacağım sırada Savaş beni durdurdu. “Sen değil.”

Kızlar hasetle bana bakarken Savaş sıkıntıyla ofladı ve birden bağırmaya başladı. “Çıkın dedim! Hemen!”

Hepsi anında toparlanıp seri adımlarla çıkışa yönelmişlerdi. Savaş bana döndü. “Otur.”

Dediğini yapıp eski yerime oturduğumda o da diğer masalara dönmüştü. “Bu saçma ergen kız muhabbetini hiçkimseden duymak istemiyorum. Olay burada kapandı, bir daha açılmasın.”

Yanıma oturduğunda ona karşılık tebessüm ettim. “Teşekkür ederim, Savaş.”

“Seni aptal arkadaşların için uyarmıştım.” Gözlerimin dolduğunu hissettim. “Ben bilemezdim ki böyle olacağını. Özelimi herkes biliyor ve hakkımda iğrenç şeyler düşünüyorlar.”

“Düşündüğün kadar büyük bir olay değil Güneş, buradaki herkes böyle ve emin ol büyütmüyorlar çünkü kendileri daha fazlasını yapıyorlar,” dediğinde akan gözyaşımı sildim. “Ama ben öyle birisi değilim. İlk öpücüğümü bile eşime saklayan birisiyim ben ve Rüzgar ile zaten evleneceğiz.”

Savaş’ın gözlerinden karanlığın geçtiğine şahit olmuştum. Buna şaşırmıştım. “Neden öyle baktın?”

Alaycıl şekilde güldü. “Erkekleri senden daha iyi biliyorum, seni uyardığım zaman, aslında erkek arkadaşın için de uyarmıştım. Hak etmeyen bir insanla özel şeyler paylaşman rahatsız etti. Senin iyiliğin için.”

“Neden iyiliğimi istiyorsun ki?” Savaş bana şefkatle baktı. “Seni ilk gördüğümde içinde hiçbir kötülük olmadığını ve burada acı çekeceğini anlamıştım.”

Rüzgar ise beni, kötülükle dolu olarak görüyordu. Her olayda, her zaman, her daim ben suçluydum, ben kötüydüm.

“Nasıl?” dedim merakla. “O kadar masum bakıyorsun ki ve dışarıdan kendini bir izlesen sinir bozacak kadar saf olduğunu görürdün.”

Buna şaşırmıştım. Ben hep içime kapanık olduğum için sinsi göründüğümü düşünürdüm ama Savaş’ın gerçek beni görmesi gülümsememe neden olmuştu. “Bundan sonra ne yapacağımı bilmiyorum, herkes beni konuşacak ve adım çıkacak.”

Savaş alaycıl bir şekilde güldü. “Seni değil, onları kovmamı konuşacaklar.”

“Beni koruduğun için gerçekten de teşekkür ederim,” dedim ve Savaş’a tüm kırgınlığımla baktım. Tavırları nedense incinmeme neden olmuştu çünkü Savaş, hayatım boyunca bana sadece iyiliği dokunan, kötülüğü dokunmayan tek insandı. Hayatımda hiç bu kadar iyiliğimi isteyen bir insan olmadığı için o masada ağlamak istedim. “Ne oldu?”

“Bana sadece iyiliği dokunan tek insansın,” dediğimde şaşkınca baktı. “Tek mi?”

Kafamı salladım. O da sessiz kalmayı tercih etmişti. “Çevremdekiler senden korksa da ben hep sendeki iyiliği gördüm. Buradan sorumlu olmayı hak ediyorsun bence Savaş.”

Omuz silkti. “Elimden geleni yapıyorum."

”Ben gitsem iyi olur,” dediğimde ikimiz de ayaklandık. Bana kıyasla çok uzundu.

“Seni bırakayım. O kızla kalma, kavga çıkma ihtimali var. İstersen kalacak yer ayarlayabilirim,” dediğinde gözlerimi büyüttüm. “Ben kavga edebilecek bir insan değilim.”

Kafasını sallayarak önden geçmem için işaret verdi. Çıkıp siyah bir arabanın yanına gelince durduk. Sağ koltuğa ilerlerken onun da arkamda olduğunu fark etmiştim. Uzanıp kapımı açarken istemsizce kafamı ona çevirdim. Mavi gözlerini ilk defa bu kadar yakından görüyordum. Yakından çok daha karanlık bakıyordu.

Ben de böyle karanlık bakabilmeyi isterdim ama sıcak tondaki kahverengi gözlerim hiçbir şeyi gizleyemiyordu. Sessizce kulağına fısıldadım. “Nasıl bu kadar karanlık bakabiliyorsun?”

“Bu, karanlığın zerresi etmez,” dedi hemen ardından kaşlarını çattı.

“Bir daha kulağıma fısıldama,” dedi sert bir ses tonuyla ve geri çekildi. Şaşkınca ona baktım ve arabaya bindim. Kapımı kapattıktan sonra o da şoför koltuğuna geçti. Neden bu kadar kızmıştı ki?

“Rüzgar bana bayağıdır yazmıyor, ne olduğunu nasıl öğrenebilirim?” dediğimde bana garip bir bakış attı. “Yazarak, arayarak.”

“Ama sen yazma ben yazacağım demişti bana,” dediğimde Savaş arabayı sağa çekip durdurdu ve bana döndü. “Sen de onun yazmasını bekliyorsun, öyle mi?”

“Kendine o kadar yazık ediyorsun ki Güneş? Hem müdahale etmek istemiyorum hem de böyle bırakmaya içim el vermiyor.”

Kaşlarımı çattım. “Neden ki?”

“Çünkü Güneş,” dedi sesini biraz yükselterek. “Erkek yazar, sorar, merak eder, haber almadan duramaz. Kırılan tırnağını bile hevesle dinler, değer verir. Anlıyor musun bu piçin sana değer vermediğini?”

Gözlerimin dolduğunu hissettim. Rüzgar’ın sesi kulaklarımda yankılandı. “Her şeye ağlıyorsun Güneş!” Heyecanla ona günümü anlattığım zamanki tepkisi aklıma geldi. “Kızlar hep böyle boş yaşıyorlar zaten.”

Sahiden Rüzgar bana değer vermiyor muydu? O kadar söz yalan mıydı? “Hep sana ait olacağım.” “Sen gitsen bile ben bu ilişkiyi yaşatmaya devam ederim, benim yolumun sonu yok.” “Kızımız olursa, benim yüzümden o da sana aşık olacak.”

Savaş ağladığımı görünce kaşlarını çattı. “Seni üzdüğüm için özür dilerim.”

“Sen üzmedin. Rüzgar kalbimi paramparça ediyor,” dediğimde kaşlarını daha çok çattı. Ben ise ağlamalarımın arasından konuşmaya çalıştım. “Beni çok seviyor, biliyorum. Kızımızın bana benzemesini isteyecek kadar hem de ama zor bir ilişkim var çünkü sorunlu birisi.”

“Kendini kandırma. Bir erkek ne kadar sorunlu olursa olsun hayatındaki kadına istese de öyle olamaz.” Neden böyle şeyler söylüyordu? Rüzgar gerçekten beni sevmiyor muydu? “Seviyor beni, fekadarlıklarımın da farkında. Ben onun için sınıf tekrarı yapıyorum şu anda."

“O, ne fedakarlık yaptı peki?” dedi Savaş öfkeyle. Sessiz kaldım çünkü yapmamıştı.

Alaycıl bir şekilde güldükten sonra bana acıyarak baktı. “Kızım, kendine hiç mi önem vermiyorsun?”

Ürkerek ona baktım. “O, benim için her şeyden önemli ve herkes ilişkisi için fedakarlık yapmalı.”

“Kendine ve geleceğine zarar verecek kadar değil Güneş. Gözyaşlarının hiç kıymeti yok mu?” dediğinde derin bir nefes aldım. Kafam karışıyordu. “Rüzgar’ı seviyorum o da beni seviyor. Bunlar aşılmayacak sorunlar değil.”

“Seni sevmediğinin kanıtı var gözünün önünde hala neden diretiyorsun?” dedi Savaş hafif sesini yükselterek. Ben de yükselttim. “Diretmiyorum!”

“Kendini kandırıyorsun!” dedi bana yaklaşarak. Öfkeyle kaşlarımı çattım. “Kandırmıyorum!”

“Kandırıyorsun Güneş!” Ona yaklaşıp daha çok bağırdım. “İki yıl boyunca çok emek verdim ben! Çöpe atamam onca emek ve zamanı! Ondan ayrılmaya cesaretim yok!”

Haykırmamın ardından aramızda bir sessizlik oldu. Yüzlerimiz yakındı ve sessizce birbirimizin gözlerine bakıyorduk sadece. Savaş yüzüme fısıldadı. “Gördün mü Güneş istersen kendine karşı dürüst olabiliyorsun.”