BÖLÜM 13-EY ŞANLI TÜRK ASKERİ

BU BÖLÜMDEKİ OPERASYON SAHNELERİNİ DİĞER KİTABIM OLAN"VATAN SAĞ OLSUN"'dan Eyşan karakterinin ağızından okuyabilirsiniz.

Bölüm 5'te.

Açlıktan adımızı unutmuştuk...

Yerdeki taşları fırlatarak savunma yapıyorduk.

Fakat gücümüz kalmamışto.

Bir güç konuştum.

"Hakkınızı helal edin asker!"dedim.

7 kişiden yarım yamalak ses geldi.

"Mermi!Cevap ver mermi!"diye haykırdım.

Mermi=Alperen'di.

Mert'de bağırdı.

"Mermi!Cevap ver!Mermi lütfen şuan değil!Mermi!Ne olursun şuan değil!"dedi.

En gencimizdi.

Bir sesler geliyordu ama seçmedim.

Yere yığıldım.

Mermi'den ses geldi.

"H-elal..Olsun!"dedi.

Gelmişti.

TÜRK ASKERİ GELMİŞTİ!

Bağırdım.

"Geldiler!Türk askeri geldi!!"dedim.

Ve yavaşça gozlerim kapandı.

🇹🇷🐺🌘

TURAN YİĞİT BOZKURT'UN ANLATIMIYLA

Koşuyorduk.

Koca bir Tim.

Silopi'de.

Köyün içinde.

Yaralı askerlerin olduğunu öğrenince helikoptere atlayıp gelmiştik.

Koşarken gözüm birini seçti.

Bağıran bir kadın asker..

Kamuflajları yırtıktık.

Boynu apaçık şekilde gözüküyordu.

Boynunda bir künye ve bir mermi asılıydı...

Mermi...

Asılıydı...

MERMİ ASILIYDI!

Bu bizim nişanlımızla olan simgemizdi!

Saçları kan içindeydi.

Bağırdı son sesiyle

"Geldiler!Türk Askeri geldi!"dedi ve yere yığıldı.

Yanına koştuğumda şok oldum.

Bu...

Bu...

Bu Mavi'ydi...

Şok olan gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

Mermi sesleri kulağıma dolarken şok haliyle diz çöktüm ve Mavi'ye baktım.

Emindim bu oydu.

Künyesinde

Mavi Beyza Yıldız yazıyordu.

Bu oydu.

Ağır ağır gözlerini açmaya çalıştı.

"Geldin,sevgilim.Biliyordum"dedi.

Hemen kollarımın arasına yerleştirdim.

Koşarak araca doğru gittim.

Sıhhiye Uzmanları buradaydı.

Hemen onu araca,mecburen bıraktım ve zorlukla koştum.

Çatışmaya geri döndüm.

Elimdeki tüfek adeta çığlık atarak adamları gebertiyordu.

Ağır Silah Kullanmak Ayrıcalıktır!

🇹🇷🐺🌘

MAVİ BEYZA'NIN ANLATIMIYLA.

Kafamı kaldırdım.

Başımda bir asker vardı.

Bu asker...

Hüseyin'di...

"Komutanım nas-"demeye kalmadan ayaklandım.

"Nerede o orospu çocuğu?Nerde o piç?Nerede o sikik?!"diye haykırdım.

Turan geliyordu karşıdan.

Benim gözüm ise dönmüştü.

"Benim askerimi şehit eden nerede!"

Haykırmam depoda yankılandı.

"Sakin ol!"dedi bana Turan.

"Bana emir verme!"dedim.

O sırada yaralıları gördüm.

Sendeleyerek onların yanına koştum.

Gözün ilk Eyşan'ı gördü.

Yanına koştum.

Ayağa kalktı o da.

"Komutan'ım!Bu bizim davamız!"dedi.

"Benim babam,sizinde abiniz!Abiniz!Selim abiniz!"deyince şok üstüne şok yaşamıştım.

Seneler önce şehit olan abim.

Ve onun şehit olan babası..

"Ölmediler Komutan'ım!Ölmemişler.Öldü süsü verip işkence etmişler!Buradalar!"deyince hemen koşup bir tüfek istedim.

Başta vermediler.

"BEN SİZİN KOMUTAN'INIZIM!EMRİ SORGULAMA VE VER ŞU SİKİK TÜFEĞİ!"diye haykırdım.

Zorla verdiler birkacta şarjörü cebime tıktım.

Eyşan'ada tüfeğim birini fırlattım.

Tek hamlede aldı.

Koşarak dışarı çıktık.

Köyün arkasındaki kocaman bir orman...

Ve kimse bakmamisti.

Ormanın derinlikleri daldık.

Peşimizden geliyordu bizimkiler.

Benim ölmediğimi görünceki şokları hala suratlarindaydi.

Ve bir bina...

Koca bir depo gibi bir yer....

Burası olmalıydı...