BÖLÜM 15-SENCE?

Albay masadan usulca ayrıldı.

Birkaç parça atıştırdım ve hastane odasına geri döndüm.

Turan koltukta oturuyordu.

Kapıyı açtım.

Gözlerini bana çevirdi.

Titrek gözlerle baktı bana.

"Şuan değil,anlatacağım.Önce şu hastaneden çıkalım öyle"dedim.

Ayağa kalkamadı.

Eşyalarımı topladım.

Ve doktora birkaç birşeyler söyleyerek hastaneden çıktım.

Turan peşimden geliyordu.

Arabaya bindim.

Şoför koltuğuna geçip aracı çalıştırdım.

Bana öylece bakıyordu.

Ona dokunsam hıçkırarak ağlayacaktı.

Abimin törenine gitmemiştim.

Gidecek,kaldıracak yüreğim yoktu.

Nasıl bir Komutan'dım ben?

Rezildim!

Şehit verdiğimizde askerlerimi kollamam gerekirken oturup bağırarak ağlıyordum.

Ben artık eski Binbaşı değildim.

Artık daha duygusaldım.

Yaşadıklarımın acısı yeni yeni biniyordu omuzlarıma.

Kaldıramıyordum.

Dayanıyordum ama nereye kadar.

Derin nefes aldım.

Lojmanın önünde durdum.

Arabayı park ettim.

Asasöre binip dügmeyi tuşladım.

Turan ben her an gidecekmişim gibi gözleriyle beni izleyerek ve yorgun,argın şekilde peşimden geliyordu.

Dairenin önüne geldiğimizde kapıyı açtım.

İçeri geçtim.

Turan içeri girdiği gibi kapıyı kapattım.

Elimdeki çantayı yere fırlattım.

Karşısına geçtim.

Bakışmamız mutlu sonla bitti.

Koşarak bana ait olan yere vardım.

Dudaklarına...

Uzun bir sürenin ardından ayrılıp ona sarıldım.

Sıkıca.

Her an bırakacakmış gibi.

Hissettiğim duygular çok yoğundu.

Ayrılmadım.

Dahada sıkı sıkıya sarıldım.

1.86 boyundaki kadın oldu minicik.

2 metre olan adamda oldu minicik.

Birbirimize öylece dakikalarca boğarcasına sarıldık.

Ardından ayrıldık.

Yüzümü avuçlarının arasına aldı.

Baktı bana.

"Çok korktum.Öldüm ben Beyza.Bitmiştim ben.Kubilay yanıma gelip o evde olduğunu söyledi."

Hangi ev demedim anlamıştım.

Operasyon'da yanan ev....

Gözyaşları dökülüyordu.

Benim ise akıtacak göz yaşım bile kalmamıştı.

"Mahvoldum.O düz tabutu görünce yıkıldım ben.Dedilerki sadece eli kalmış diye"

Ellerime baktı.

Ellerinin arasına aldı.

"Nasıl korktum,nasıl üzüldüm,nasıl azap çektim ben"

"Gel vur o tokadı bana!Vur nolursun!"dedim.

Başını sağ sola salladı.

"Ben kendi cenazemi izledim!Seni ve silah kardeşlerimin nasıl ağladıklarını izledim ama birşey yapamadım!Size acı çektirdim!Vur o tokadı bana bitsin bu vicdan azabım."

Kalbimi gösterdim.

"Bak burası hep sıkışıyor Yiğit!Senin yokluğunda,sen acı çektiğinde!"

Hâlâ beni izliyordu.

"Vur artık!Geçsin şu acı!Sana çektirdiğim şeylerin acısı!Hadi!Vur!"dedim.

Başını sağ sola salladı.

Elini aldım.

Yüzüme birazcık yaklaştırdım.

"Vur!"dedim.

Vurmadı.

"Vuramam ben..."

"Neden!?"

"Kıyamam sana."

"Kıy bana Turan!Çıkar kalbimdeki acıyı!"dedim.

Bacaklarım titredi yavaşça dizlerimin üstüne düştüm.

Ağladım.

Zorla çıkardım o gözyaşlarını.

"Özür dilerim!"dedim.

O da dizlerinin üstüne bıraktı kendini.

Yüzümü avuçlarının arasına aldı yine.

Ve kendimi ona ait hissettiğim derinliğe gömdü beni.

🐺🇹🇷🌘