20. Bölüm

Merhaba güzelim umarım hastanede yastığının altındaki notumu bulup okumuşsundur içinde fotoğraflarımız olan mektupları ben aldım

merak etme olabildiğince seninle konuşmaya devam edicem

ama uzun süre büyük bir ihtimalle benden haber alamayabilirsin ama ablanın her zaman senin yanında olacağına emin olabilirsin

NoT;; güzelim bu mektupları kimseye gösterme

Diyip notu yastığının altına sıkıştırdım çantamı aldım ve evden uzaklaştım artık zihnim ve bedenim tamamen irem için çalışıyordu evin uzaklarında küçük bir kulübe vardı bunu çok eskiden beri biliyordum ama bunun benim işime yarayacağını hiç düşünmezdim

Artık orası benim evimdi iremi koruyabilmek için ona olabildiğince yakın olmam gerekiyordu hemen işe koyuldum...

Aradan bir hafta geçmişti ben o harabeyi gerçek bir kulübeye benzetmeyi az da olsa başarmıtım irem hayla hastaneden taburcu olmadığı için eve istediğim gibi girip çıkabiliyordum evden ihtiyacım olan herşeyi almıştım dürbün yiyecekler para kıyafet herşeyi

Sonunda irem eve gelmişti kulübem evi görebiliyordu ama o adamın kucağında irem hayla çok yorgun olmalıydı ki yürüyemiyordu

o adamın ireme dokunduğu gördükçe onu öldüresim geliyordu ama bunu zaten yapacak ne cesaetim nede gücüm vardı

Kendimi güçlendirmem gerekiyordu yapacaktımda ama ondan daha önemli bir işim vardı evin o halini görüp ne yapacaklardı koşarak iremin caminin önüne geldim annemin çığlıklarını duyuyordum

Ama o benim umrumda değildi ireme baktığımdımda tam iremi çağırırken birisi kolumu tutu ve ağzımı kapatı şuan önümde 3 kişi vardı pekte tekin kisilere benzemiyorlardı kolumdan tutan kişi zorla bir arabaya götürmeye çalışıyordu

Bir kişi kapıyı açmak için bizden önce arabaya doğru gitti birisi şoför koltuğuna oturdu ben ise kolumdan tutan kişiden kurtulmaya çalışıyordum

Kolumu çekiştirerek götürmeye çalışan adam kolumu bırakıp bana sert bir şekilde tokat attı

Daha fazla dayanamayıp adamın kasıklarına bütün gücümle sert bir tekme attım adam yere düştü bende böyle bir fırsattan istifade ederek oradan uzaklaşmaya başladım

Ama kulübeme gitmedim sadece koştum o kadar uzun süre koştumki nereye gitiğimi bile bilmiyordum daha fazla dayanamayıp durdum ve arkama baktım

Kimse yoktu nefesimi düzenlemeye çalıştım daha oturmaya vakit bulamadan arkama baktığımda adamların hayla peşimde olduklarını anladım

Bu sefer sokaklara doğru koşmaya başladım en azından burayı hatırlıyor gibiydim evet burası hırsızlık yapıp ayyaş adamdan kaçtığım yerdi

Yine o bara doğru yöneldim içimden bu sefer bir şey yapamazlar daha tecrübelisin diyip kendimi avutmaya çalışıyordum