İnsan yaşadığı zorlukları bahane edip yazısındaki kaderin enaniyetine sığınmaktan hep kaçar. Hep daha iyisi olsun hep düşlediği hayat kendisinin yazgısı olsun ister. En çokta kabullenmeyi bilemez. Ben hep düşlediğim hayatın ötesini istemiştim, hep daha iyisi olsun isterken kabullendiklerimin ötesine gidememiştim. Kader denen o lütfu göz ardı etmiştim. Bu beni büyük ustalıkla ummadığım anda yakalamıştı. Diken sandığım şerrin ucundaki gülü hesap edememiştim. Nefret ettiğim adamın imtihanıydı beni bu kaderin ucundaki gülün bir gün solacağını sanmam. Yanılmıştım! Diken diye hesapladığım adam bana gül sunmuştu hep. Tutarsam kanardı bilirdim lakin onun bendeki teslimiyetiydi dikenlerin zarar vermeyişi. Ben ondan kaçarken aslında ona koşmuştum. Şer sandıklarım lütuftu, bunu ben bilememiştim. Senden nefret ediyorum dediğim adamı nefretimle beslemiştim, hislerim ise onun bana sunduğu papatyalarla gül budak olmuştu. Bilememiş, kaçtığım yerde hep düşmüştüm. Söylediği tek söz; düştüğün zaman elini hep ben tutacağım. Orada başlayan sözle aslında elini tutan hep ben olmuştum. Ben Zeynep. Daha küçücükken boynuma asılmış kolyenin kıyametçisi. Artık benim bir sırrım var. Bunu ben değil o kolyenin sahibi biliyor.

Bir arayışın içinde olan genç kızın yolu hiç umulmadık yerde çıkar. Karşısına çıkan sert mizaçlı adam onu istemediği bir durumdan kurtarmıştır ama bu karşılaşma aralarında büyük bir gelişmenin nedeni olacaktır. Aradığını genç adamda bulan Aymira, büyük bir serüvenin ortasına atılmıştır oysaki.

Özgürlük, savaş, kan, ölüm, kayıp... Bir topluma sirayet eden kötülük... Yeryüzü onlarca insanın acısına şahit olmuştu. Onlarca insan bir öfkeye tohum olmuş, nefretle büyüyen kalbi yeşertmişti. O kalp bir intikama yol vermişti. Susmalıydılar. Hükmü kendileri değil geçmiş verecekti. Belki de haykırmalıydılar. Çünkü geçmiş hükmü çoktan vermişti. Bir tarafta kötülüğün diğer ucu diğer tarafta kötülüğün bittiği yer. Bir tarafın ağırlığı tartıda ağır basacaktı ve o tartı, iki kalbe yenik düşecekti. İki yaralı insan... Biri ailesinin katilinin karşısında aslan olup kükreyecek, diğeri ise sessiz sedasız babasının ölümünün peşine düşecekti ve o yol ikisinin birleştiği yol olacaktı. Bir gayeye sığacaktı amaçları, o gaye de birbirlerine kalplerini emanet edecekti. Arsen Hisar... Acılarını yoğurdukları şehir... Bir yara ne kadar kanayabilirse kanat çünkü o yara artık iyi olmayacak!

Leyla, geçmişten gelen kara haberle bir uçurum kenarında kendisini ölümle yüzleştirir. Yaşama tutunmaya çalışan genç kız o gece bir kez daha geçmişle yüzleşir. Çıkan bu arbede de hayatına giren genç bir adamla başka bir yaşama adım atmıştır. Hayatındaki kayıplara ailesi gibi sevdiği bu insanları da ekleyince çıkılmaz bir acının eşiğinde büyük bir buhran yaşamaktadır. Bir gün kendini bir oyunun içinde bulur. Kaçırıldığı yerde kendisini neyin beklediğini bilmemektedir. Öleceğini sandığı an da kendisini kurtaran genç adamla başka bir hayata adım atmıştır. Kendisine sahip çıkan amcasına emanet edilen Leyla artık geçmişinin peşine düşmektedir. Bilmediği tek şey vardır, o da amcasında ve kendisini kurtaran genç adamda saklıdır.

Belki bir iyilik, bir çocuğun hayalleriydi. Uçan bir balonda yahut çamurdan yapılmış bir oyuncakta...