4. Bölüm: Gölgenin yansıması

Havanın kararmasıyla birlikte şehir, sanki başka bir boyuta geçiyormuş gibi hissettirdi. Rüzgar, eski taş binaların arasından geçerken ince ince hışırdıyor, ay ışığı ise dar sokaklardan süzüldükçe her şeyin üzerinde bir sır varmış gibi bir gölge bırakıyordu. Merhametli bir soğukluk vardı havada, ne tam anlamıyla serin ne de ısınmak için yeterli. Gölgeyle birleşmiş bir dünya...

Leyla, sanki kasvetli sokaklardan birine kaybolmuş gibi yavaş adımlarla ilerliyordu. Üzerindeki eski, kahverengi paltosu, geçirdiği yılların yorgunluğunu taşıyor gibiydi. Gözleri, önündeki yolun belirsizliğine bakarken, zihninde kaybolan her şeyin yankısı vardı. Geriye sadece bu terkedilmiş sokaklar ve kaybolan hatıralar kalmıştı.

Gözlerini araladı, ama her şey bulanıktı. O an, bir anlık bir titreme belirdi vücudunda, ama hızla silip attı. Unutulanlar ne de olsa geçici olmalıydı.

"İzlediğim yolların ardında ne kaldı? Kimseyi hatırlamıyorum." diye düşündü, o kadar derinden ki bu düşünce. Gözlerinde bir kaybolmuşluk vardı. Bazen bir anı sarar insanı; bir hatıra belirsiz bir şekilde gelir, sonra kaybolur. Ama ya kaybolan şeyler hiç geri gelmezse? Ya unutmak, geride bir şey bırakmak demekse?

Birden, arkasında bir ses duydu. Leyla'nın adımlarını takip eden biri vardı. Tedirgin bir şekilde döndü.

Adam, görkemli bir ceket giymişti. Yüzü tamamen kararmış, ama gözleri hâlâ aydınlıktı. Aydınlık bir şeyin gözlerde yankı bulması her zaman tuhaf gelmişti Leyla'ya. Adam sessizdi.

“Beni takip ettiğini biliyorum.” diye fısıldadı Leyla, sesini yavaş tutarak.

Adam bir adım daha attı, ama ses çıkarmadan. “Bazen kaybolan şeyler kendiliğinden bulunur.” dedi. Sesinin tonu düşük, fakat içinde bir anlam taşıyor gibiydi.

Leyla şaşkınlıkla bakarken, adam bir adım daha attı ve sokak lambasının altına geldi. Gözlerindeki parlaklık artıyordu.

“Beni tanıyor musun?” diye sordu Leyla, şimdi biraz daha cesaretle.

Adam, yanıt vermedi. Sadece bir elini cebine atıp bir kağıt parçası çıkardı. Bu kağıt, eski bir harita gibiydi; buruşmuş ve kenarları yıpranmıştı.

“Bu harita, kaybolan şeylerin yerini gösteriyor. Yalnızca bakış açını değiştirdiğinde, gerçekte neyin kaybolduğunu görebilirsin.” dedi adam.

Leyla, haritayı almak için adım attı ama hemen durdu. Bir şeyin yanlış olduğunu hissediyordu. İçinde bir korku, bir uyarı vardı ama tam olarak ne olduğunu anlayamıyordu.

"Gerçekten ne kayboldu?" diye sordu, sesi titriyor ama kendisini zorlayarak sormaya devam etti.

Adam, yanıtı bilerek vermedi. Yalnızca kağıdın köşesini işaret etti. “Burada... bir şey unutulmuş. Ama kimse hatırlamıyor.”

Leyla, haritaya göz attı. Fakat ne olduğunu görmeye çalışırken birden sanki her şey çözülüyormuş gibi bir his yayıldı bedenine. Kaybolan şeyin ardında bir gölge vardı; siluet gibi bir şey, hiçlikten çıkarak ona doğru geliyordu.

O an bir ses daha duydu. Gecenin derinliklerinden gelen uğuldayan bir melodi... İçindeki huzursuzluk, endişe ile birleşerek yoğunlaştı. Ses, giderek yaklaşıyor gibiydi.

“Ne bu ses?” diye sordu.

Adamın gözlerinde bir pırıltı belirdi. “Bu, kaybolanların geri çağırılma melodisidir. Yalnızca ona kulak verirsen, unutulmuş olanlar seni bulur.”

Leyla, derin bir nefes aldı ve haritayı iyice inceledi. Ardında bir iz bırakması gerekiyordu, ama o iz neydi? Ve bu adam kimdi? Gözleri tekrar haritayı inceledi, ama kağıdın üzerinde bir şeyler hareket etmeye başladı; sanki şekil değiştiriyor gibiydi.

Birden, sokaklar daha kararmış gibi hissedildi. Leyla, bir adım geri atmak istedi ama arkasına baktığında, adam yoktu. Etrafındaki hava daha da yoğunlaşmış, her şey daha belirsiz bir hal almıştı.

Daha önce hiç bu kadar yalnız ve kaybolmuş hissetmemişti. Adımlarını attıkça sanki bir yerlere yönleniyor ama nereye gittiğini bir türlü bilemiyordu. Her şeyin kaybolduğu, unutulmuş olduğu bir dünyada, bu harita ona bir şeyler hatırlatıyordu; ama ne?

Sokak lambalarının ışığı altında, kaybolan hatıraların ve gizemli bir adamın yansıması, Leyla'nın zihninde dans etmeye devam ediyordu.