6. Bölüm : Geçmişin küllerinde

Gecenin koynunda yankılanan ayak sesleri, Arya'nın içini titreten bir yankıya dönüşmüştü. Sessizlik, sanki üzerine çökmüş karanlık bir yük gibi ağırdı. Elinde tuttuğu eski defterin kapağı, zamanın yıprattığı bir anı gibi çatlamıştı. Yalnızca fiziksel değil, duygusal olarak da kırık döküktü. Sayfaları çevirdikçe, tozla kaplı hatıralar soluk bir şekilde gözlerinin önüne serildi.

Defter, annesinin gençliğinde yazdığı günlüklerden biriydi. Kütüphanenin gizli bölümünde, kilitli bir çekmecenin arkasında bulmuştu. Her satır, Arya'nın geçmişte aradığı ama cevabını hiç alamadığı sorulara birer ipucu gibiydi. Adım adım ilerlerken, kelimelerle örülmüş bir hayatın içine çekiliyordu.

"O gece onu bekledim. Rüzgâr bütün şehri dolaşırken, ben yalnızca onun adımlarını duymak istedim. Gelmedi. Oysa gökyüzü dolunayla aydınlanmış, gecenin her köşesi beni ona fısıldamıştı. Bekledim. Ve kalbimle yemin ettim: Beni unutanı ben sonsuza dek hatırlayacağım."

Satırların arasında sadece özlem yoktu. Kayıp bir kaderin ayak izleri, gömülü bir sırrın yankısı da vardı. Arya, annesinin hayatında "o" diye bahsettiği adamın kim olduğunu bilmiyordu. Fakat içinde tuhaf bir his kabarıyordu. Belki de unuttuğunu sandığı şeyler, aslında hiç yaşanmamıştı.

Tam bu sırada, defterin arasından düşen solmuş bir fotoğraf gözünün önüne indi. Üzerinde hiçbir not yoktu ama bir şey tanıdıktı. Arka planda, Atlas Dağı'nın silueti beliriyordu. Ve ön planda, yüzü yarı gölgede kalmış genç bir adam annesinin yanında durmuştu. Arya'nın kalbi hızlandı.

"Atlas..." diye fısıldadı, gözlerini kısarak fotoğrafa bir kez daha baktı. O yer, haritanın üzerinde işaretli olan ama kimsenin gitmek istemediği yitik topraklardı. Rivayetlere göre orada zaman kırılır, anılar canlı gibi dolaşırdı.

---

Kahramanlar Birbirine Yaklaşıyor

Arya, o gece odasında uyuyamadı. Düşünceler birbirine dolanmış, kalbi bir türlü susmamıştı. Defteri başucuna koydu ve eski sandığın içinden küçük, paslı bir pusula çıkardı. Bu pusula, büyükbabası tarafından ona verilmişti ve garip şekilde sadece kuzeyi değil, geçmişi de gösterdiğine inanılırdı.

Ertesi sabah erkenden kalktı. Gün daha tam doğmamıştı. Evi sessizce terk etti. Gideceği yön belli olmuştu artık: Atlas Dağı.

Diğer yandan, Kael de aynı gecede rüyasında bir şey görmüştü. Büyük bir ateşin ortasında yalnız duran bir kadın... Kadının arkasında yükselen dağ silueti... Ve gökyüzünde yavaşça süzülen kül taneleri... Uyandığında alnı ter içindeydi, ama bir cümle zihninde yankılanıp durmuştu:

"Onu bulmazsan, kendini de kaybedeceksin."

Kael, rüyaların rehberliğine inanmazdı ama bu sefer farklıydı. Bu görüntü, rüya olmaktan çok bir çağrı gibiydi. Bilinçaltının değil, yazgının sesi.

Yolculuk Başlıyor

Arya, günler süren hazırlığın ardından yola çıktığında yanında sadece bir sırt çantası, pusula ve defter vardı. Ne beklediğini bilmiyordu ama hissediyordu: bu yolculuk sadece fiziksel değil, ruhsal bir dönüşümdü.

Yol boyunca durup yaşlı bir kadına yardım etti; onun bahçesindeki dikenli çalıların arasında bir anahtar buldu. Kadın, teşekkür ederken "Senin yolun unutulmuş olanlarla kesişecek, dikkatli ol," demişti.

Kael ise kuzeye doğru ilerlerken kadim bir köyde konakladı. Orada, bir çocuğun çizdiği resim dikkatini çekti. Resimde Atlas Dağı, bir kadın ve siyah gölgeler vardı. Çocuk ona, "Bu kadın senin kaderin," demişti.

Kesişme

Ve nihayet, Arya ile Kael’in yolları, sisle örtülü bir vadide ilk kez kesişti. İkisi de birbirini tanımıyordu. Ama göz göze geldiklerinde bir tanışıklık duygusu içlerinden geçti. Zamana ait olmayan bir bağ...

Kael ilk konuşan oldu:

"Daha önce hiç buraya gelmedim ama her şeyi hatırlıyor gibiyim."

Arya, elindeki defteri ona gösterdi.

"Belki de biz bir şeyleri hiç unutmamışızdır, sadece hatırlamak istememişizdir."

Gökyüzü o sırada yavaşça kararmaya başlamıştı. Ve birden, dağın eteklerinden yükselen garip bir uğultu duyuldu. Sanki binlerce fısıltı aynı anda konuşuyordu. Atlas, uyanıyordu.